Google+

O dito: Con emprego estable e remuneración digna non hai migración

Que un ministro explique iso está ben, que ese ministro xa 'non pinte' na organización e xestión dos RRHH da sanidade pois é o que hai.

Nunha entrevista ás "principales revistas sanitarias de enfermería" o ministro de sanidade fala con liberdade e critica veladamente á Lei 44/2003 de ordenación de profesions sanitarias por crearen a posibilidade de distintas carreira profesionais dentro do SNS e o pon como exemplo das trabas á circulación de profesionais, circulación que cita á hora de valora-la chegada de profesionais de outros paises dos que dí:"El único aspecto que tenemos que tener en cuenta es que hablen la lengua del paciente."

Recoñece que as administracions non sabe cantos profesionais sanitarios hai en exercicio nen donde exercen nen que fan co que, implicitamente, recoñece que toda planificación i estratexia de RRHH será pouco útil si se parte deste descoñecemento. O rexistro de profesionais sitúase, logo, como prioridade. A este rexistro eu engadiríalle os datos do percorrido do propio profesional (servizos prestados) e a emisión dos correspondentes certificados ou, ainda mellor, a consulta destes datos (tra-la debida autorización do interesado) pola(s) administracions a efectos de concursos, carreira profesional etc.

Colateralmente abordase o tema do modelo sanitario pois del dependerán as necesidades de profesionais nos vindeiros anos; si se decide outorgarlle un verdadeiro papel á enfermería dentro da sanidade, por exemplo nos coidados ás persoas dependentes ou na atención ós programas de saúde está claro que o número de profesionais básicos aumentará. Si na atención especializada se conta coa enfermería para asumir roles autónomos no coidado de ostomías, na anestesia de baixo risco etc. haberá que formar especialistas de xeito sólido e planificado para cubrir esas necesidades.

Por evidente sesgo mediatico a restructuración das especialidades actualmente recoñecidas, sobor de todo do "caixón de sastre" da medico-cirúrxica, nin se menciona.

Unha boa aproximación ás propostas da campaña

A "fundación salud, innovación y sociedad" ven de desenrolar unha iniciativa para explicar as propostas das diferentes formacions políticas no eido da sanidade sen caer, coido, en tópicos.

En primeiro lugar fixeronse dous estudos prospectivos no coñecido formato "delphi"; un deles a un panel de líderes do asociacionismo de doentes e usuarios do SNS e outro a 144 altos cargos da sanidade durante a democracia (ministros, conselleiros e directivos). Coas respostas que mais e menos consenso obtiveron confeccionouse un cuestionario que se lle pasou a alguns dos partidos políticos que concorren ás eleccions do 9-M.

O documento explicativo compelto (.pdf 2,5 Mb) podendelo ver gracias a Acta Sanitaria e, ainda que redactado con tento e tempo deixa ver algunhas das intencions das formacions políticas no campo da sanidade de conquerires o apoio cidadan e formar goberno.

Ten un apartado adicado á "prescripción enfermeira" que di:
(Los ciudadanos consultados manifiestan discrepancias extremas)
Facilitará o se opondrá a que: Los profesionales de enfermería prescriban prestaciones farmacéuticas

Percurei na resposta das formacions políticas e isto foi o que atopei:

PSOE:"439. Desarrollaremos una Estrategia de Cuidados de Enfermería en el SNS que potencie la atención a domicilio y el trabajo de enfermería en el ámbito escolar y que establezca nuevas competencias y roles a los profesionales de enfermería".

PP: No programa desta formación non atopei nengun punto que sinalase cara a este aspecto nin de xeito "colateral".

IU:"La nuestra puede resumirse así: Más fondos, más trabajadores, mejores salarios, más responsabilidad de cada actor: trabajadores, ciudadanos, proveedores, gestores…; más seguridad, más calidad, más satisfacción.""Establecimiento de un calendario para intentar acuerdos generales durante el primer año de legislatura con los agentes sociales sobre:
o Participación en el primer año de la legislatura
o Política de Recursos Humanos.
o Política de Desarrollo Profesional."

CiU(que presenta o programa mais completo mais tamén moi tocado pola premisa de gobernar un todo dende unha parte):Promoveremos la actualización constante de los conocimientos y habilidades de los profesionales, su formación continuada y su oportuna incentivación y motivación, tanto en el caso de los médicos como del personal de enfermería.
Potenciaremos el papel de los profesionales de la enfermería, tanto en el ámbito hospitalario como en la atención primaria de salud, y haremos hincapié en las labores de prevención de la enfermedad, protección de la salud y atención domiciliaria.

ERC: as propostas desta formación centranse en acadar unha plena competencia no eido das politicas de RRHH chegando a poder decidir cantas prazas i en cales especialidades se ofertan e na confeccion dos propios programas formativos das especialidades sanitarias coa nota de cor do coñecemento específico do idioma e cultura catalana.

Contraprogramación

O merchandeising politico é o que ten que obriga a "contraprogramar" aínda que seña fume. O ministro ten que sair facendo un anúncio da proposta dunha lexislación mandatoria (vía real-decreto) que tentará iguala-los tempos máximos de espera... Se cadra se trata de algo menos imperativo que a proposta citada na anterior entrada que fai a señora Pastor mais; ¿realmente é creible?.

Faise un decreto de 90 días de espera máxima para Intervencios Cirúrxicas e xa está. Hai que ser inocentes para creelo. Un decreto destas características só vai a abrir unha caixa de tormentas, reclamacions e desamparo. Non vou sair como a xente da FADSP dicindo que cousas así se fan para favorecer á sanidade privada mais sí que a poñen no "centro" do asunto.

Como xa levo comentado non se pode sancionar con anterioridade a cometer unha infracción e, neste caso, aínda que os sesgos son moi probables; pode que non teñamos mais remedio que aceptar a falla de capacidade da nosa sociedade para xerar un sistema de asistencia universal e semi-gratuita, mais debemos convir en que os proveedores que se acollan a participaren no 'rescate' do aseguramento público o fan coas mesmas esixencias no eido da calidade técnica, de xestión de RRHH (titulacions, cotizacions, tempos de traballo e descanso) e responsabilidade nos seus resultados que nos hospitais públicos e que esta aposta se faga para tódolos proveedores que desexen entrar a participar nestas condicions.

Bueno, que hoxe é domíngo e tócame pasalo mal.

Unha folga é unha folga

Mais que desgraciadas son as folgas nalguns sectores... Mentras que os agricultores, mineiros, camioneiros etc teñen que "secuestrar" ó resto de cidadans para que as súas folgas repercutan nos medios e se faga caso das súas reivindicacions; na sanidade abonda con...non facer. É moi triste, prepararse para unha intervención ou desprazarse e desprazar á familia para a mesma e logo que saia un tipiño á porta do quirófano e che diga que "hoxe os médicos non operan que están de folga".

Son moitos e, ás veces, moi graves os efectos 'colaterais' dunha folga na sanidade e os motivos de emprendela debera ser unha demostrada falla de negociación por parte da administración. Pola contra son moitos os facultativos que SABEN que esta folga non se fai polo que se dí senon polo que non se dí e tamén saben que administración pouco pode facer respecto do que realmente acontece (i eu non teño familiares nen amigos no SACYL e tamén me 'afanan' pasta).

Do xeito de organizala e de levala a cabo poden e deberan falar @s implicados mais o que debe quedar claro é que o que nestes días acontece SENTA PRECEDENTE e ningúen vai poder mais adiante, cando outros estamentos nos vexamos (ogallá que non) empuxados a tomar medidas deste tipo, dicirnos que este tipo de intervención non se pode suspender ou que 'xa que viñeron os doentes...' porque o que é pola miña banda: NON COLA.

Bueno, que o conto vai para longo e que non lle desexo a ningúen os tragos que tomei hoxe.

KonFushion

Eu coidaba que entendía a estructura e repato de tarefas do que se dá en chamar "estado das autonomías" mais VSQN.

A señora Ana Pastor ten bastante mais idea de sanidade ca min por elo seica vai se-la minitra de sanidade do posible goberno do señor Rajoy mais está a contribuir a causar unha profunda sensación de desorientación na xente que traballamos na sanidade ela e o señor Cañete porque ela arrogalle ó goberno central a competencia/capacidade de disminui-lo tempo de espera na sanidade pública e él ven a dicir que calquera que veña de fora se fai probas diagnósticas na sanidade pública sen esperar e, por suposto, gratis.

A sanidade como parte do debate nas eleccions xerais ten sentido no campo da equidade do catálogo de prestacions, nos temas de coordinación (que tardaron demasiado tempo en tratarse cando deberon ser o primeiro en 'quedar claro') e nas políticas de persoal que son a base do sistema e que son as que o poden facer entar en quebra. Mais o que agora haberá que explicar é como se mantén esta máxia dun sistema que semella 'ata-los cans con chourizos' ó tempo que ten eivas imperdoables.

Unha das principais é que, en realidade, quen gasta non recauda ou non recauda TODO o que se xera no seu territorio nen en taxas que teñan algo de relación coa sanidade. As autonomías deciden certas tarifas mais non todas e nese medio e medio son moitos os cartos que danzan. A solidaridade territorial é moi importánte neste aspecto para mante-la equidade das prestacions i evitar desprazamentos oportunistas ou obrigados.

No eido das politicas de RRHH o que ningúen explica é como actuar no mercado dos profesionais para lograr ter o número necesario de persoal de cada profesión i especialidade sen que chegue a situacions de "escaseza distribuida" ou de "abundancia mal pagada"; como planificaren de cara ó futuro para non formar cos recursos do sistema xente que teña que marchar fora a percurar traballo e melloras profesionais e ir substituindo ás baixas que van xurdindo co paso do tempo... en fin, como equilibrar ese mercado.

Fallan na campaña as verdadeiras medidas que pode de debe tomar e impulsar un ministerio de sanidade, medidas efectivas a medio e longo prazo como o foron no seu momento ( sec. XIX) o alcantarillado e o subministro de auga potable.

E fallan as contas pois si baixamos impostos ou 'devolvemos' impostos ¿de onde saen os fondos precisos para mante-lo sistema sanitario, incentivar ós profesionais e tomar medidas efectivas?

Un consello de ministros movido para sanidade

Aprobadas as condiciona dos planos de Grao

O consello de ministros de onte aprobou as condicions que deberán cumpli-los planes de estudo das titulacions oficiais de grao que habiliten para o exercicio das actividades profesionais reguladas en España de Enfermeiría, Fisioterapeuta, Dentista e Farmacéutico.
Os planos de estudo dos títulos de grao en enfermeiría e fisioterapia terán unha duración de 240 ECTs, é dicir, 4 anos. O ministerio de educación e ciencia publicará as ordes que establezan os obxectivos do título e a planificación das ensinanzas; dempois, serán as universidades as que proporán os novos planos de estudo a partires das condicions establecidas neste acordo do consello de ministros e as ordes ministeriais.

FIJADAS LAS ESPECIALIDADES EN CIENCIAS DE LA SALUD

  • La nueva norma sistematiza, ordena y clasifica las especialidades en sistemas de residencia existentes en ciencias de la salud, reguladas hasta ahora en cinco Reales Decretos distintos.
  • Se incluye que el obligatorio descanso de doce horas entre jornadas sólo podrá exceptuarse por razones de emergencia.

El Consejo de Ministros ha aprobado un Real Decreto que determina y clasifica las especialidades en ciencias de la salud y desarrolla determinados aspectos del sistema de formación sanitaria especializada. Este texto desarrolla el mandato establecido en la Ley de Ordenación de las Profesiones Sanitarias.

La nueva norma complementa al Real Decreto aprobado en octubre de 2006 que, por primera vez, regulaba la relación laboral de carácter especial de los especialistas en ciencias de la salud durante su periodo de formación especializada (MIR, EIR, FIR, etc.), abarcando aspectos tan importantes como la jornada de trabajo, los permisos y vacaciones o los aspectos retributivos. Ambos textos normativos constituyen la primera regulación global de todo el sistema de formación especializada en ciencias de la salud.

Este Real Decreto se ha debatido y analizado ampliamente con todos los sectores implicados:

  • Administraciones sanitarias de las Comunidades Autónomas.
  • Colegios profesionales.
  • Las 55 comisiones nacionales de las especialidades.
  • El Consejo Nacional de Especialidades en Ciencias de la Salud.
  • La Comisión Delegada de Enfermería.
  • Organizaciones de residentes y de estudiantes.
  • Sindicatos.
  • La Asociación de Redes de Comisiones de Docencia.
  • Diversas asociaciones profesionales y sociedades científicas.

El objetivo de la norma es sistematizar, ordenar y clasificar las especialidades actualmente existentes en ciencias de la salud, unificando la regulación anterior, dispersa en cinco Reales Decretos distintos.

Además, el Real Decreto aborda la estructura formativa del sistema de formación especializada en régimen de residencia tomando muy en cuenta los intereses del propio colectivo de residentes. El texto regula aspectos fundamentales de dicha estructura.

Bases para la futura troncalidad de la formación

Entre las principales novedades incluidas en esta regulación destaca el establecimiento de una nueva configuración de las unidades docentes y las comisiones de docencia. La norma incorpora criterios de multiprofesionalidad y multidisciplinariedad acordes con el espíritu de la Ley de Ordenación de las Profesiones Sanitarias y con las competencias de las Comunidades Autónomas en la materia.

De esta manera, se crearán unidades docentes capaces de formar a residentes de distintas especialidades interrelacionadas. El Real Decreto sienta las bases para un futuro carácter troncal de la formación, como establece la citada Ley.

También se regulan y potencian las figuras del jefe de estudios y del tutor, a los que se les asignan funciones de planificación, gestión, supervisión y evaluación del proceso formativo del residente. El Real Decreto fija un máximo de cinco residentes por tutor.

Queda igualmente establecido el deber de supervisión del residente. Se garantiza la supervisión física del mismo durante el primer año de residencia y el establecimiento por parte de la unidad docente de protocolos de supervisión para los años siguientes.

El Real Decreto persigue también consolidar la cultura de la evaluación del residente. Se establece un procedimiento común y garantista de evaluación, que correrá a cargo de la comisión de evaluación de cada centro y que pretende no retrasar innecesariamente la obtención del título de especialista.

Prueba de evaluación final de carácter voluntario

Además, se incorpora la cultura de la excelencia mediante la posibilidad para el residente de la revisión voluntaria de las evaluaciones finales positivas para mejorar la calificación a través de una prueba nacional de carácter anual, realizada bajo los criterios de la Comisión Nacional de cada especialidad.

La nueva regulación consolida el libro de residente como instrumento necesario para el seguimiento y registro de las actividades realizadas por el residente durante su periodo formativo.

Descanso de doce horas

Por último, y mediante una disposición final que modifica parcialmente el anterior Real Decreto de Relación Laboral, la nueva norma recoge una reivindicación del colectivo de residentes y de otros sectores profesionales: el obligatorio descanso para este colectivo de doce horas entre jornadas sin más excepción que las situaciones de emergencia.

EL PERSONAL LABORAL DE LA RED HOSPITALARIA DE LA DEFENSA SE INTEGRARÁ EN LA CONDICIÓN DE PERSONAL ESTATUTARIO

El Consejo de Ministros ha aprobado un Real Decreto por el que se establece el procedimiento de integración en la condición de personal estatutario del personal laboral de la Red Hospitalaria de la Defensa.

Se trata de regular el procedimiento y las condiciones para la integración voluntaria en la condición de personal estatutario de los servicios de salud del personal laboral fijo del área funcional de actividades específicas de los hospitales que forme parte de la Red Hospitalaria de la Defensa y se encuentren en alguna de las situaciones siguientes: en servicio activo, en situación que implique reserva de puesto de trabajo o en situación de excedencia voluntaria, en determinadas circunstancias.

En todo caso, este personal deberá estar en posesión de la titulación necesaria para el acceso a la plaza o categoría de que se trate, salvo que se cuente con la autorización o habilitación legal y reglamentaria prevista en la disposición adicional séptima de la Ley de 16 de diciembre de 2003.

Respecto a los órganos competentes, corresponde al Ministro de Sanidad y Consumo, a propuesta del Ministro de Defensa, resolver las solicitudes de integración en el régimen estatutario del personal incluido en el ámbito personal de aplicación de este real decreto.

Convocatoria conjunta Defensa-Sanidad

Según el Real Decreto, cada uno de los procesos de integración se iniciará mediante convocatoria pública efectuada por orden ministerial conjunta de los Ministros de Sanidad y Consumo y de Defensa, en la que se ofertará la integración en la categoría básica correspondiente del régimen estatutario. En cada una de las convocatorias solamente podrá participar el personal del hospital objeto de la convocatoria. La opción de integración será voluntaria y se efectuará por una sola vez.

Respecto a los efectos de la integración del personal laboral fijo del área funcional de actividades específicas o con reserva de puesto de trabajo, el personal que opte por la integración adquirirá la condición de personal estatutario fijo con todos los derechos y obligaciones inherentes a la plaza o categoría en la que se hubiera integrado y pleno sometimiento a la citada Ley de 16 de diciembre de 2003, y demás normas de aplicación al personal estatutario del Instituto Nacional de Gestión Sanitaria.

____________________________________________________________________________________

En fin, moito e amplo para comentar mais coido que haberá mais novedades interesantes antes do 9-M.

O primeiro "hipermedio" indexado en PubMed

De volta na realidade e alonxándome de estreses de campañas adiqueime ó que mais me gusta: A navegación libre e dín co premiado Scienceroll e, nel, esta nova que mais que por senlleira me chama a atención por reveladora do que vai a se-lo futuro..



JoVe é un dos moitos sites de vídeos científicos e médicos que van proliferando e que, en principio servian para a difusión de novas, logo para a difusión de contidos e o ensino continuado e agora; para a publicación científica. O certo é que o contido multimedia vai acadando o papel que lle corresponde e este vai se-lo primeiro proveedor de contidos que vai ser indexado no PubMed o que lle dota de certo aire 'académico' que non teñen xa os moitos vídeos que sobre temas sanitarios hai no YouTube por exemplo.

Segundo manifestan na entrada de Scienceroll se poderán empregar os seus vídeos para ilustrar os post nos blogs sempre baixo permiso, claro.

Bueno, ó que iba. Nestes intres hai no estado varias iniciativas de difusión de contidos tanto no eido da Atención Sanitaria Baseada na Evidencia como no eido da Avaliación de tecnoloxías. Eses contidos ben atoparían mellor difusión empregando TODO o poder das imaxes e o son das verbas que se poden completar (como no Medscape CE) con "pantallazos" e subtitulos.

Espero que nesta ocasión non teñamos que esperar 10 anos para velo.

Pura razon de criticar

No, no se trata de un error ni de una entrada humorística o filosófica. Viendo el auge de la campaña electoral y habiendo lanzado ya algún arponazo respecto al tema me veo en la obligación de publicar mis pensamientos y de hacerlo de modo que, quien quiera, los pueda entender sin necesidad de traductor "arameo-cervantino".

No se trata de decir cual sindicato NO incluye a facultativos; se trata, creo yo, de decir qué sindicato obtiene delegados con el voto de la enfermería para luego negociar ninguneandola. Claro que los sindicatos "de clase" incluyen facultativos; faltaría más, son personas y las hay de todas clases. Lo que esos facultativos NO hacen es negociar para ellos a espalda del resto de su formación electoral.

Dicho esto, continúo.

Nuevamente cabe preguntarse cual es el papel de las juntas de personal en los centros pertenecientes a la sanidad pública. No creo que deban hacer de "garantes" de los servicios por los ciudadanos ni del carácter público de los centros. Para ello existen o debieran existir los cauces para que los ciudadanos defendamos nuestros derechos y nuestra perspectiva de qué es la "cosa pública" y como se debe gestionar. Cierto es que las juntas de personal NO poseen casi ninguna capacidad NEGOCIADORA dentro de la administración pública y mucho menos las organizaciones "profesionales" que, por pura lógica de la composición de las mesas sectoriales, quedan fuera de los escasos ámbitos en los que dicha capacidad pudiera expresarse.
Aunque en una cosa SI se ponen todos de acuerdo: En que la obtención de un cargo de representación sindical debe significar automáticamente la obtención de la totalidad de las partes variables de los emolumentos más allá de evaluaciones, participación en la consecución de objetivos o cumplimiento de los diversos requisitos que SI negocian para el resto de los trabajadores.

Esto sin hablar del uso inmoral de las horas de exención de trabajo en virtud de los representantes obtenidos tanto por su acumulación como, peor aún, para obtener por esta vía facilidades de conciliación de la vida laboral y familiar que a los otros trabajadores se les deniega desde la administración; claro que en este punto mi respuesta será que proceda a denunciar dichas actitudes por la vía que considere oportuna...

Mis preguntas

¿Pagar lo mismo por las mismas horas, pagar por conceptos enunciativos (exclusividad), pagar por prestaciones (turnicidad, nocturnidad), pagar por responsabilidades... pagar por objetivos?
¿Importa más la igualdad o la incentivación?
¿Remuneraciones salariales exclusivamente, remuneraciones en otros conceptos?
¿Porqué las prestaciones sociales se quedan soló en dinero?
¿es que como trabajadores no podemos aspirar a que la empresa vaya más alla del cumplimiento de la normativa de residuos y medio ambiental?

Investigando no ensino da NMP

O BMC nursing journal ven de publicar un artigo sobre o emprego de ferramentas multimedia no adestramento do persoal non médico como prescriptor.
Mais aló do interese didáctico o texto (.pdf 231 Kb) ten nos seus antecedentes un interesante relato do 'estado da cuestión'.

Como parte del compromiso del gobierno para tener un NHS más moderno que permita a los pacientes un acceso más rápido y eficiente a los medicamentos, la capacidad de prescribir ha sido extendida no sólo a médicos y dentistas sino también a enfermeras que obtuvieran la acreditación de prescripción tras su graduación. En los últimos años hemos visto la implementación de la prescripción suplementaria para las enfermeras y la expansión gradual del formulario independiente para enfermería en el que las enfermeras pueden, de hecho, prescribir los mismos medicamentos que los médicos. Las implicaciones que para la seguridad del paciente tiene la expansión de esta capacidad de las enfermeras para prescribir señala la necesidad de estrategias robustas de enseñanza que promuevan la compresión de nuevos conceptos y el desarrollo de competencias.
Aunque las capacidades de prescripción de las enfermeras prescriptoras cualificadas del R.U. no son muy diferentes a los de las enfermeras graduadas avanzadas con autoridad prescriptiva de Australia o los EE.UU. Hay diferencias considerables en como son educadas estas enfermeras para desarrollar este papel. Los requisitos actuales para acceder al curso de prescripción en el R.U. son que las enfermeras deben haber obtenido el nivel de grado y haber sido cualificadas durante un mínimo de 3 años. En el R.U. sin embargo, se realiza una exigencia a las enfermeras para que demuestren haber obtenido el nivel de grado ni se exige que demuestren un nivel de conocimientos sobre ciencias biológicas básicas, una preocupación mostrada previamente por Tyler and Hicks. Esto contrasta con los EE.UU. y Australia, donde siguiendo las investigaciones sobre la educación de la práctica enfermera estos programas se imparten como mínimo a nivel de master.
Con el cambio en la enseñanza de pregrado de enfermería de un modelo médico a un modelo social de cuidado el nivel de los conocimientos de ciencias biológicas adquiridos por las enfermeras pregraduadas ha sido significativamente reducido. Ciertamente numerosos estudios han identificado la educación farmacológica como un área débil tanto en el R.U. como en otros lugares. Las implicaciones de esto para la enseñanza de la prescripción a enfermeras son profundas de modo que algunos estudios sugieren que tanto educadores como enfermeras prescriptoras reconocen problemas relacionados con la adquisición de un nivel adecuado de farmacología en estos cursos.
Aunque la farmacología es solo una de las ocho áreas de contenido de los cursos de prescripción para enfermería

1 Consulta, toma de decisiones y terapia incluyendo remisión
2 Influencias y psicología de la prescripción
3 Prescribiendo en el contexto de un equipo
4 Farmacología clínica incluyendo los efectos de co-morbilidad
5 Práctica basada en la evidencia y gestión clínica en relación a la prescripción enfermera
6 Aspectos Legales, politicos y éticos.
7 Responsabilidad pública y profesional.
8 Prescribiendo en el contexto de la salud pública.

Impacta en la mayoría de las restantes áreas y es importante para asegurar que la prescripción por parte de la enfermería es tan segura para el paciente como lo es la prescripción por un médico. Los conocimientos de farmacología son evaluados de modo separado al final del curso de prescripción para enfermería por medio de test de opcions múltiples y preguntas de respuesta corta y no se realiza compensación entre las valoraciones de modo que el estudiante debe superar el examen para obtener la cualificación profesional. Para promover una prescripción segura debemos aconsejar a las enfermeras que no memoricen la suficiente farmacología como para superar el examen sino que asimilen estos conocimientos y sean capaces de integrarlo (tanto vertical como horizontalmente) en su práctica clínica. En este sentido la integración vertical debe definirse como la integración de los principios fundamentales de la farmacología en los tratamientos clínicos mientras que la integración horizontal se refiere a la integración de estos principios en una visión compresiva y holistica del cuidado del paciente.

Mais aló do tema da prescripción

O ministro de sanidade, (ou a persoa que o redactou) atinou de pleno no discurso que impartiu na Universidade de Alacante sobor da enfermería do século XXI como parte importante da equipa humana do SNS que ten se se adaptar para afronta-los novos retos das actuais demandas dos cidadans unha adpatación que xera demandas por parte dos profesionais e precisa adaptacions nos eidos da formación pre e post graduada (impulsadas polo Espazo Europeo de Educación Superior) e continuada e tamén no eido da investigación.

Acta sanitaria colgou o discurso completo (.pdf 101 Kb) do que vos invito a facer unha lectura coa precaución inherente ó período electoral no que nos atopamos mais tamén coa máquina de hipótesis que é a percepción ben disposta para capta-los argumentos expostos que seguirán a ter valor mais aló do 9-M.
Retos:
- el aumento de la esperanza de vida y su efecto sobre la cronificación de algunas enfermedades
- la aparición de nuevas patologías
- la desaparición de obstáculos a la libre circulación de personas
- la facilidad de acceso a la información
- los avances en los medios técnicos utilizados para el diagnóstico y el tratamiento
- aumento de la complejidad de las organizaciones sanitarias
- búsqueda permanente de modelos de financiación, gestión y desarrollo profesional
- Modificación de los valores y las expectativas de los ciudadanos en materia de salud y en la provisión de servicios sanitarios.

Apuesta, desde el Ministerio de Sanidad y Consumo, por la potenciación del trabajo en equipo y el esfuerzo por hacer efectiva la visibilidad de todos los profesionales del Sistema Nacional de Salud.

se pide a estos profesionales que colaboren en la respuesta estratégica a los principales problemas de salud pública y en la atención a personas en situaciones tan diferentes como:
- la dependencia
- enfermedades crónicas y pluripatologías
- problemas de salud mental
- revisiones del niño sano
No campo das especialidades creadas polo RD 450/2005 falou do constituido Consello Nacional de especialidades en Ciencias da Saúde e das Comisions Nacionais de cada especialidade das que dixo:
La rapidez y el rigor de sus trabajos han permitido que alguna Comisión haya presentado un primer borrador de programa formativo de una nueva especialidad, y otras están muy próximas a hacerlo.
Disponer de estos programas, resulta fundamental para resolver las numerosas solicitudes de acceso al título de especialista por la vía excepcional, ya que estos perfilarán las competencias que se deben acreditar.??? (logo, que hai da proba que menciona a disposición transitoria 2ª?)
Desvelou un próximo RD sobre o sistema de formación especializada no que se habilitará a multidisciplinaridade nas unidades docentes e se crearán Unidades de docencia únicas nas que estarán representadas tódalas especialidades dun centro ou unidade docente.

Na hora de falar dos recursos humanos no SNS voltou a gaberse do decreto de recoñecemento da carreira profesional entre os distintos servizos de saude (BOE, .PDF 87 Kb) e da creación do observatorio de carreira profesional... Coido que siguen sin saber que hai profesionais que levan xa mais de un ano sin ver recoñecido o seu grado profesional tras trasladarense por mor da OPEx e co acceso ó seguinte grao bloqueado por mor de trucaxes de almanaque barateiro.

¡¡¡Que doado sería OBRIGAR a incluir o grao de carreira profesional no certificado de haberes que se realiza no momento do traslado!!! e deixarse de lerias e listezas para ver a quen 'pillan' desprevido.

Con esta frase
Los profesionales son elemento fundamental de su estructura (SNS) y en ella, los enfermeros tendrán que asumir nuevas competencias y responsabilidades.
Iniciouse a parte de ampliación de perspectivas profesionais na que, tras pasar de xeito rápido polo tema polémico da orde reguladora da disposición 12ª da "lei do medicamento", abordou o proxecto AP21 para 'pivotar' do hospitalocentrismo a unha atención mais cercana ós cidadans potenciando o papel dos profesionais enfermeir@s...
Muchos de los problemas de salud de la población pueden y deben ser resueltos por los enfermeros compartiendo la puerta de entrada al Sistema.
A moi escasa mención ás situacions de dependencia mais a frase
desarrollando las actividades de atención domiciliaria y la atención a las personas con problemas de dependencia
é indicadora do amplísimo abano de posibilidades da nosa profesión neste eido.

A participación da enfermería nas estratexias nacionais de Diabetes e Cardiopatía isquémica no eido da prenvención e o apoio engadido ós coidadores nas estratexias de saúde mental e coidados paliativos mostran as potencialidades da nosa profesión.

Non quería rematar sen menciona-la participación enfermeira nas actividades de investigación sobre seguridade do doente e de estándares de calidade no SNS (proxecto SENECA).

Bueno, que o tempo é limitado e o coñecemento pouco.

Agora SI que é precisa unha explicación...

A ver, que me aclare.

O actual goberno galego vai a "integrar" as fundacions públicas que xestionan centros sanitarios e servizos centralizados porque con elo se lle brinda cohesión ó sistema e porque había 'buracos' financieiros que foran creados pola laxitude da xestión dos mesmos ¿non si?. Sin entrar eu a valorar tales extremos e menos aínda tendo en conta os informes do tribunal de contas de galicia; a 'integración' é un proceso en marcha "salvo mellor opinión (xudicial".

Logo ¿a que ven a redacción do artigo 77 da "Lei de Saude de Galicia" que o gobern ven de enviar ó parlamento?
Art. 77.- Instrumentos de xestión da Consellería de Sanidade e os seus organismos dependentes.
1. Para o exercicio das súas competencias, a Consellería de Sanidade e os seus organismos dependentes poderán:
a) Desenvolvelas directamente, ou a través de organismos autónomos, entes públicos de carácter institucional, axencias públicas, consorcios públicos e outros organismos ou entidades de titularidade ou natureza pública dotados de personalidade xurídica propia, existentes ou que poidan crearse para tal efecto. No exercicio das devanditas funcións, os organismos ou entidades mencionados, que se adscribirán á Consellería
de Sanidade, gozarán da reserva de nomes e dos beneficios, exencións e franquías de calquera natureza que a lexislación lles atribúa á Xunta de Galicia e aos
entes encargados da xestión do sistema de Seguridade Social.
A relación entre as ditas entidades, como medio propio instrumental e servizo técnico da Administración, coa Consellería de Sanidade ou co Servizo Galego de Saúde
regularase, tanto para a prestación de servizos sanitarios como doutros incluídos no seu obxecto social ou finalidade, a través dos instrumentos previstos no artigo
74 (contratos de servizos sanitarios; un re-deseño dos contratos-programa con algo mais de cobertura legal), que permitirán vincular o funcionamento daquelas e o seu financiamento cos criterios de planificación da Consellería ou do Servizo Galego de Saúde e coas
necesidades dos usuarios.
b) Delegar funcións no Servizo Galego de Saúde ou noutros organismos ou entidades adscritos á Consellería de Sanidade.
c) Establecer encomendas de xestión, acordos, convenios ou contratos -calquera que sexa a súa tipoloxía e modalidade- con entidades públicas ou privadas.
d) Participar en calquera outra entidade pública ou privada, cando así conveña á xestión e execución das competencias asignadas.
2. Correspóndelles ao Foro de Participación Institucional de Sanidade e ao Consello Galego de Saúde coñecer e informar os expedientes de autorización da constitución ou
participación da Comunidade Autónoma nos organismos e entidades de nova creación ou xa existentes a que se refire o apartado anterior.
3. Correspóndelle ao Consello da Xunta autorizar a constitución ou participación da Comunidade Autónoma nos organismos e entidades de nova creación ou xa existentes
a que se refire o apartado un do presente artigo, de acordo co establecido na lexislación financeira e orzamentaria, así como patrimonial da Comunidade Autónoma.

Total; o que había, o que hai nas comunidades gobernadas polo P$o€ e coa porta aberta ó modelo Alzira...

I eu que estaba tan contentiño coa nova do blog do Plano de calidade do SNS e o puxera rapidiño no foro...

ACTUALIZACIÓN 24/01/2008

Semella que non atopan contradictorio continuar coa liquidación das actuales fundacions malia a abrires a porta a 'novas formas de xestión' no proxecto de lei de saude de Galicia...
Porque a integración do persoal que o solicitou (só un 78,59%) seica se fará efectiva o 24 de Febreiro; mágoa de información por categorías que tiña eu gañas de confirmaren certo ruxe ruxe

De exclusivas e outras herbas...

Non vou ser eu quen sinale algo tan evidente como que as persoas que traballan deben cobrar en función do seu traballo e que se iste traballo só se mide en horas de 'dispoñibilidade' pois iste debera se-lo criterio.

Como xa sinalei noutra entrada por mor dun caso persoal a lexislación pón o que pón e o resto é "tocar de ouvido". O complemento de exclusividade que cobran os facultativos e que supera o 30% das retribucions básicas ten, disque, o seu sentido de ser en fomenta-la adicación ó servizo público e impedir "comportamentos oportunistas potenciais na práctica médica"... Logo fai algo así como o canon dixital: penaliza preventivamente a posible comisión deses comportamentos.

O certo é que no SACYL vai un ano que se eliminou o dito complemento e que agora viñeron os tribunais a darlle-la razón ás "interesogarquías" (oligarquias de grupos de interese) sindicais no canto de que dita eliminación non estaba ben executada xuridicamente; isto é: non se discute o razonamento de cobra-lo mesmo polas mesmas horas de dispoñibilidade senon que se impide cobrar un complemento destinado a "fidelizar" ós traballadores co sistema público a persoas que teñen outra adicación.

Así as cousas os médicos sen adicación exclusiva de galicia fan unhas xornadas de folga para que o SERGAS lles pague ese complemento como noutras comunidades...

Que porqué fago este comentario nun blogue enfermeiro?, porque esa incompatibilidade ten, ó meu entender o defecto de aplicarse só a unha categoría profesional co cal a súa argumentación de evitar prácticas perversas perde solidez e porque se trata de outra mostra mais do pouco ou nada que ten callado na maioría da xente o que é unha equipa multidisciplinar e o papel das diferentes profesions sanitarias dentro e fora do sistema público de prestación de servizos sanitarios.

A fidelización co sistema público conquerirase con mellores salarios mais non de xeito lineal... o caso é atopar mecanismos que, na súa perversión inherente, favorezan ós individuos que realicen mais e mellores prestacions. ¿É o pluriemprego público aprobado en Madrid unha solución? , é unha oportunidade e vai contribuir a captar persoal (non só facultativo) para as crecentes necesidades desa comunidade.

E contra as perversions esas... que os representantes sindicais poñan as denuncias onde teñen que poñelas.

Impacto no factor

Cando hai dous anos me re-subscribín a INVESTEN xurdira unha "conversa" ó redor do 'factor de impacto' (FI) como...
criterio para valorar la "calidad de los investigadores" con su repercusión en becas, CV, carrera profesional etc.
e as múltiples distorsions que polo ámbito da publicación, o idioma e a temática se dan e que afectan á relevancia do publicado non pola súa calidade intrínseca senon polo medio no que foron publicados pois un medio con maior FI equivale a un maior nivel de citación do traballo publicado. Eu participara naquela conversa:
Me permito molestaros para reafirmar las palabras de D. O. pues yo mismo y mis compañer@s tendemos a confundir el factor de impacto como algo que afecta a quien publica cuando en realidad lo que hace es clasificar las publicaciones en virtud de la ¿posibilidad? de que un estudio publicado por determinada revista sea citado en otro estudio; ¿me equivoco?.
Creo que este tema tiene gran importancia incluso fuera del campo puramente investigador pues; estando en negociación/implantación la carrera profesional (en los centros de la administración pública) no seria incoherente ni descabellado utilizar el FI como medio para 'baremar' las publicaciones. A este respecto señalar que ya se incluyó este criterio como parte de los planes de incentivos para facultativos en algunas Fundaciones (y, seguramente, en otros centros que desconozco) con resultados dispares en cuanto a aceptación.
Nestes días a revista Nature ven de publicar unha nova (é de pago mais enlazovola polos comentarios) sobre a creación dunha base de datos que permite facer de xeito gratuito e "ó voo" estatísticas de citacions (o artigo completo -en inglés- está neste blog).

Scimago Journal & country rank é unha aplicación de Scimago grupo de investigación 100% 'made in Spain' (University of Granada, Extremadura, Carlos III (Madrid) and Alcalá de Henares) que emprega unha tecnoloxía similar ó 'pagerank' de google para estuda-los enlaces das citacions nos artigos das revistas científicas aplicándolla a Scopus a base de datos de resumos de artigos da editorial Elsivier creando unha nova métrica no eido da bibliografía o Scimago Journal Rank (SJR) que non outorga a tódalas citas o mesmo 'valor' i emprega un ciclo de citación de 3 anos.

Isto está a crear controversia ó redor do imperio que dende hai 50 anos Thomson Scientific tiña do mercado mercede a prácticas moi debatidas de 'autocitación' de revistas (da mesma revista ou do mesmo grupo) o que facilitaba a publicación dun artigo; ou o que acontecía cando se demostraba que un artigo contiña datos falsos e era 'retirado' pola revista en cuestión. O certo é que a nova está a ser moi ben recibida e que xa hai outros proxectos de indices de publicacions.

Os de thomson respostan na súa web... mais a xente xa lles perdeu o medo e vé as portas abertas:
Finally, some movement in the citation field! This competition was overdue already 10 years ago! Today, the technical prerequisites for a uniform scientific database for all science publications exists. In such a database, citation statistics would be transparent, open and free for all. Then, the current debates and arguments would seem so silly...
Dádevos unha volta por ScimagoJ&CR e facede probas por exemplo comparando as publicacions de enfermeiría de Spain e o R.U.... Os resultados pódense descargar en formato Exel

Ollo cos fragmentos de dispositivos non retirados

Lendo unha nova do boletín da FDA "Patient Safety news" me veu a lembranza da primeira vez que escoitei como a parte interna dun cateter venoso se desprendía da parte do cono e quedaba dentro da vea do doente; coidei que era unha cuestión de técnica defectuosa ata que sucedeu diante das miñas narices.
Tamén lembrei o caso dunha sonda vesical que presentou un problema co líquido que enchía o globo de fixación (daquela S.F) e que acabou coa rachadura unha parte do globo que quedou na vexiga do doente...
Como sexa, son moitas as circunstáncias nas que os dispositivos que empregamos nas técnicas de atención perden fragmentos por causas do propio dispositivo ou do manexo do mesmo e que non soen pasar dunha nota nas observacions de enfermería.
Moi diferente é a actitude nos USA.

Un recente artigo da FDA na revista Nursing2007 alertaba ó persoal sanitario acerca do potencial perigo derivado dos framentos de dispositivos médicos que quedan no corpo dos doentes. A FDA recibe mais de cen informes cada ano sobre fragmentos de dispositivos rotos durante procedementos invasivos ou de dispositivos xa implatados anteriormente no corpo. Os fragmentos poden ter quedado no corpo por ter sido esquencidos ou porque o risco de retiralos é maior que o risco de deixalos quedar nese lugar.

Alguns destes informes implican fragmentos de cateteres e guias que quedan no corpo do doente, e alguns teñen causado a morte. Nun caso, o doente faleceu por taponamento cardíaco após que un aramio roto dunha guia se aloxara na arteria coronaria e non puidera ser retirado.

O artigo tamén remarcaba que os fragmentos metálicos nos doentes poden moverse ou quentarse durante unha exploración con Resonancia Magnética, e si o fragmento está perto dun órgano vital ou dun vaso sanguineo, pode causar unha lesión.

Moitas técnicas perigosas poden incrementa-la posibilidade de rotura dun dispositivo, como facer demasida forza durante a inserción ou a retirada, dobla-lo dispositivo para adaptalo á anatomía do doente e usar dispositivos vellos ou caducados.

O artigo relaciona alguns pasos que o persoal sanitario debe facer para minimiza-los riscos asociados a fragmentos de dispositivos non retirados. Eis alguns deles:
  • Asegúrese de que a presencia do fragmento queda anotada na historia do doente
  • Faga coñecedor ó doente sobre calquer dispositivo que poda ter e instrúao para que informe ós outros profesionais co obxecto de previr futuras complicacions en probas e tratamentos.
  • Cando esté a tratar a un doente pregúntelle polo seu historial sobre fragmentos de dispositivos non retirados
Mais en realidade o cerne desta entrada ven da miña preocupación polo descoñecemento que me semella que temos os profesionais do sistema de vixilancia de productos sanitarios da AEMPS e dos formularios de notificación de incidentes ou o de entrega do producto sanitario ó representante da empresa. (Enlaces renovados).
Ainda que hoxe mesmo lle dirixín un mail a esta axencia para suxerirlles que as alertas de productos sanitarios incorporen un sistema de subscripción como o que me permite recibi-los mails da FDA sobre as alertas como a de arriba reseñada o certo é que descoñezo si as estatísticas de uso e o desglose de casos dos incidentes de seguridade están dispoñibles e polo tanto non me atrevo a aseverar que o descoñecemento do sistema é xeneralizado.

¿e vos coñeciadelo?

Mais de NMP

Visto que o anterior esforzo resultou de utilidade pois vou seguir, neste caso cunha traducción-resumo da Guidance do DH citado anteriormente que nos situa no alcance e requisitos da NMP no R.U.

MEJORANDO EL ACCESO DE LOS PACIENTES A LAS MEDICINAS

Guia para implementar la prescripción enfermera independiente en el NHS

Definición: Prescripción independiente es la realizada por un experto graduado (doctor, enfermera, farmaceutico) responsable y al cargo de la valoración de pacientes con estados diagnosticados o no y de las decisiones sobre la gestión clinica precisa incluyendo la prescripción.
Esto requiere una valoración inicial, la interpretación de esta valoración , una decisión sobre la terapia apropiada y segura y un proceso de monitorización posterior.
Normalmente la prescripción se lleva a cabo en el contexto de la práctica dentro de equipos multidisciplinarios de asistencia sanitaria y mediante un formulario/registro único y accesible de atención.

Motivos: Es la política del gobierno (británico) extender las responsabilidades de prescripción a profesionales no médicos para:
  • Mejorar la atención al paciente sin comprometer su seguridad
  • Facilitar a los pacientes conseguir los medicamentos que necesitan
  • Aumentar las opciones de los pacientes de acceso a los medicamentos
  • Hacer un mejor uso de las habilidades de los profesionales de salud
  • Contribuir a la introducción de un trabajo en equipo más flexible en el NHS
Quienes: Enfermera Prescriptora independiente; RN de 1º nivel, Matrona o enfermera especialista de comunidada registradas con una "anotación" señalando que esa enfermera ha completado satisfactoriamente un programa convalidado de preparación y entrenamiento para la prescripción independiente de enfermería.

Selección: Es asunto de las organizaciones empleadoras pues están mejor situadas para valorar el servicio local y las necesidades de los pacientes. Todos los individuos seleccionados deberán tener la oportunidad de prescribir en el puesto que ellos ocuparán cuando terminen la formación y este serácon seguridad en el ambito en el que ya acumule una considerable experiencia.
Criterios legales de la eligibilidad para prescribir:
  • Tener titulación de estudios de nivel de grado (nivel 3)
  • Tener al menos 3 años de experiencia clínica desde la colegiación de los cuales el inmediatamente anterior a su incorporación al programa de formación debe ser en el área clínica en la que tenga intención de precribir.
    Debe ser capaz de realizar una valoración comprensiva del estado psicológico y fisiológico del paciente y entender la patología subyacente y el régimen medicamentoso apropiado esto es: * La combinación de experiencia en el problema que está siendo tratado, * La apreciación de las manifestaciones particulares que el paciente hace de él y * los medicamentos que serán efectivos
  • Un médico prescriptor disponible y dispuesto a colaborar y supervisar el programa de entrenamiento elemental de 12 días.
  • El apoyo del empleador que confirme que:
  • Tiene la necesidad y la oportunidad de actuar como prescriptor independiente en cuando sea cualificado
  • Que existe la necesidad para el centro de que prescriba ;los NHS trust y los PCT's decidirán si es una necesidad local para el NHS que el personal acceda a la formación de prescripción , no será posible realizar formación pagada por el NHS salvo que exista un acuerdo previo sobre el área terapeutica en al que se prescribirá.

  • Las enfermeras de atención deberé tener acceso a un presupuesto que afronte los costes de sus prescripciones al terminar el curso
  • .Tener acceso a las oportunidades de desarrollo profesional continuado (CPD) al terminar el curso.
  • Deben trabajar en un marco robusto de gestión clínica. Tendrán apoyo durante su entrenamiento y se les permitirá alguna flexibilidad para el estudio autodirigido.
Priorización: Es posible que varios profesionales en un área cumplan estos criterios. Los tres principios claves de priorización de solicitantes son:
  • Seguridad del paciente
  • Máximo beneficio para los pacientes y el NHS en términos de acceso más rápido y eficiente a los medicamentos.
  • Mejor uso de las habilidades de los profesionales.
Los profesionales deberán entender y aceptar el mayor nivel de responsabilidad clínica asociado con la prescripción.

Prescripción No Médica en el R.U.

La prescripción No Medica (NMP) ha estado a la orden del día en el NHS desde que Cumberlege (1986) y Crown (1989) realizaron los primeros informes que la recomendaron. Al igual que la norma de Práctica Profesional (UKCC, 1992), se trata pues de un campo que se expande y cambia constantemente.

Entre algunas de las particularidades de esta prescripción está la del consentimiento en la que el paciente se dá por informado de que la persona que prescribe no es el médico.


Este articulo del Blog de Nursingtimes sobre la aplicación de la prescripción no médica en cuidados paliativos escrito por Fiona Peniston-Bird Consultora independiente de NMP nos puede ilustrar sobre el grado de 'impregnación' que existe al respecto de este tema en el R.U. y el papel que están tomando los proveedores de atención sanitaria.

Acabo de hacer un taller de prescripción no médico para el personal del centro oncologico Macmillan. Me pidieron hacer el taller para proporcionar información y consejo para aquellos profesionales que trabajan para Macmillan que podría pensar en emprender el entrenamiento de Prescripción No Médica (NMP) y posteriormente un papel de prescripción.
La enfermera de cuidados paliativos que controló el taller conmigo Michele Kent, propuso el estudio de un caso; 'Rachel' - mujer de 42 años con un tumor de origen desconocido que sufre metástasis cerebral y a la que ella visitó durante el fin de semana con la enfermera de distrito.
Rachel se había deteriorado repentinamente después de la radioterapia y Michele tenía algunas decisiones muy importantes que tomar en cuanto a cuidados y prescripción. La respuesta al estudio del caso me recordó las asombrosas habilidades de evaluación que tenemos como enfermeras.
Michele evaluó no solamente la situación presente, sino que pidió a la familia una fotografía reciente de Rachel, y vió el contraste entre cuando la foto fue tomada y la condición actual de Rachel, que era casi Irreconocible. Explicó los motivos para sus decisiones de prescripción, algunas de las cuales fueron discutidas por los asistentes al curso. Michele explicó cada punto, dando los motivos válidos por los que ella escogió cada decisión particular, en última instancia los asistentes estuvieron de acuerdo con que eran opciones validas.
Michele explicó a delegados que ella al principio no había estado dispuesta a emprender el entrenamiento de prescripción, pero que su organización había exigido la prescripción como la parte de su papel. Ahora ella aboga por la prescripción no médica habiendo comprendido sus ventajas para los pacientes, ella misma, la organización ella trabaja para y el Sistema Nacional de Salud; en total: los pacientes tienen el acceso más rápido a medicinas; las crisis pueden ser evitadas; hay por lo general más tiempo para que los oncologos informen y dialoguen con la familia en este caso Rachael pudo quedarse en su lugar preferido de cuidado y murio en casa 2 días más tarde.
Michele tiene un sentido mayor de satisfacción de trabajo y es capaz de dar atención a los episodios completos de cuidado. La capacidad de prescribir es seguramente un desafío, pero también una motivación, y demuestra ser la más beneficiosa en muchas áreas y para muchos pacientes.

Opinión:
Soy especialista de comunidad en cuidados paliativos y realicé el segundo el curso NMP en manchester. He apoyado esta habilidad suplementaria ... en particular en mi campo y pienso que es corto de vista que las enfermeras no lo hagan por los motivos indicados en este artículo. Podemos proporcionar el cuidado en la comunidad, y tenemos mucha más experiencia que el personal más médico. También pasamos mucho más tiempo con nuestros pacientes y familias. ¡¡realmente, sin embargo, pienso que esto es una gran responsabilidad, y deberíamos ser económicamente recompensados para esta calificación suplementaria ...!!


En su página Fiona aporta más información y enlaces a los documentos oficiales que articulan la NMP en el Reino Unido siendo el más interesante la "guidance" de 2006 del ministerio de sanidad britanico (DH).-PDF 280 kb-

Tipos de NMP en el Reino Unido:
  • Precripción suplementaria: Asociación voluntaria entre prescriptor independiente que debe ser un médico o un dentista y prescriptor suplementario, para poner en práctica un plan de gestión clínica de un paciente específico con el consentimiento del mismo. También conocido como V300.
  • Prescripción independiente: Enfermeras y Farmacéuticos que están legalmente cualificados y autorizados para prescribir y tomar la responsabilidad de la evaluación clínica del paciente, estableciendo un diagnóstico y la gestión clínica requerida, así como la responsabilidad de prescribir, y la adecuación de cualquier prescripción.
  • Formulario de prescripción para personal sanitario de la comunidad: Conocido como prescripción de atención comunitaria, es un formulario limitado para personal de atención comunitaria para prescribir por separado cuando hay una necesidad de proveer servicio y han completado la Cualificación de personal especialista /enfermera de Salud pública Especialista de Comunidad . También conocido como V100.

A sanidade non son só cartos

Mais a alguns lle semella así.

Para probalo unha pequena mostra:
Vía Kevin M.D.
Desculpade a calidade do gráfico.

Sei que as persoas expertas en saude pública (Ex. diplomados en sanidade) obxectaran, non sen razón, que o investimento en sanidade non é, nin de lonxe, o factor mais influinte na lonxevidade dunha poboación mais gustaríame destaca-la posición de alguns paises que destacan no gráfico de gasto medio per capita como extremos e que caseque comparten a mesma espectativa de vida. 4500 dolares son moita diferencia como para xustificaren nada.

Dende o meu punto de vista isto sinala a unha sanidade "hipermusculada" na que as apetencias individuais (de consumidores e profesionais) e as presions industriais conducen o gasto en saude empuxando as cifras cara arriba sen que iste incremento se vexa reflictido nos "resultados en saude" dos que a espectativa de vida, repito, non é mais ca un instrumento moi bruto de medición.

De tódolos xeitos os propios americanos hai tempo que saben que teñen un problema e os seus políticos levan tempo dando paos de cego nel e ollan, seica, con envexa ós sistemas mais 'sociais' que europa quere reformar.

Sigo contando cos vosos silencios.

Especializados en incoherencia

Hai moitos motivos para persar así sobre a nosa profesión e quen nos ten que representar en diversos eidos...

O tema da lei do medicamento é realmente sangrante; a lista autorizada para enfermería é, cando menos, ridícula:
ANEXO II
1. Algodones
2. Gasas
3. Vendas.
4. Esparadrapos
5. Apósitos.
6. Parches oculares
7. Tejidos elásticos destinados a la protección o reducción de lesiones o malformaciones
internas.
8. Duchas vaginales, irrigadores y accesorios para irrigación
9. Cánulas rectales y vaginales.
10. Bragueros y suspensorios.
11. Absorbentes para la incontinencia urinaria.
12. Otros sistemas para incontinencia.
13. Aparatos de inhalación (inhaladores, cámaras de inhalación, insufladores).
14. Sondas
15. Bolsas recogida de orina.
16. Colectores de pene y accesorios.
17. Bolsas de colostomía
18. Bolsas de ileostomía
19. Bolsas de urostomía.
20. Accesorios de ostomía
21. Apósitos de ostomía.
22. Sistemas de irrigación ostomía y accesorios.
23. Sistemas de colostomía continente.
24. Cánulas de traqueotomía y laringectomía.
25. Otros según determinen las autoridades sanitarias competentes
Dende logo isto non ten nada que ver co que se pretendía, mais ben semella unha burla; sorte que segue a haber organizacions que se decatan do bó traballo que fai e pode facer a enfermería no eido da prescripción de medicamentos contando iso si, co consenso e a formación axeitada. ¿E porqué será que neste aspecto non se quere seguir o exemplo do tan idolatrado polos nosos xestores NHS?.

Non concordo co que se dí disto en Enfergal porque o anexo III refírese a medicamentos dises grupos que non precisan xa receita médica e cuia indicación por parte da enfermeiría dependerá de protocolos...
2.2 Los medicamentos no sometidos a prescripción médica relacionados en el Anexo III, en aplicación de protocolos normalizados para su uso racional, en la correspondiente orden de dispensación.

penso que é outra mofa porque a xente pode chegar á farmacia e mercar libremente algo que as enfermeiras para poder empregalo no noso traballo deberemos xustificar cun protocolo...

Mais ista entrada ia dirixida a comentar unha aparente contradicción persoal de Jerónimo Romero-Nieva Lozano presidente da Unión Española de Sociedades Científicas de Enfermeiría (UESCE) que fora o único que fixera pública a súa oposición á patraña da especialidade "medico-cirúrxica"; caixón de sastre no que quixeron meter a case toda a enfermeiría hospitalaria e que agora preside a comisión da dita especialidade...
Tiven ocasión de escoita-la sua encendida defensa das capacidades técnicas da enfermeiría e do seu papel de 'contacto permanente' co doente e a súa familia e chamoume a atención así que o abordei nun pasillo para lle preguntar porqué capitaneba unha nave contra da que se manifestara.
As súas verbas foron claras; coida que debe explicar esa aparente contradicción a quen lla pregunte porque é certo que se opón ó actual esquema das especialidades pero tamén que só dende un lugar onde se teña 'acceso' ás altas instáncias dos ministerios de educación e sanidade se poderá conquerir un replantexamento dese esquema para que se creen as ESPECIALIDADES que realmente precisa a complexa atención hospitalaria (coidados criticos-urxentes, e coidados pericirúrxicos), incluso se ofreceu para explicalo en presoa nun foro público.

O tempo escasea e por hoxe non teño mais, pero hai ainda mais incoherencias que resultan chamativas tanto da nosa administración como das organizacions que din representarnos.

Volta o pluriemprego

A istas alturas non lle imos descubrir a ninguén que hai especialidades na sanidade na que a carencia de profesionais en postos 'de a pé' é mais que agobiante e non só en facultativos.

Sen ter moita información sobre outras medidas tomadas ó respecto e recriminando novamente a falla de autocritica das presoas que tiveron responsabilidades neste eido nos derradeiros 10 anos e que non planificaron axeitadamente o certo é que a comunidade de Madrid ven de lanzar, via "lei de acompañamento" a posibilidade de prestar servizo no sector público en dous postos distintos
Artículo 11

Compatibilidad de servicios de carácter asistencial en el sector público sanitario por razones de interés público

1.  El personal sanitario dependiente de la Consejería de Sanidad y de sus organismos autónomos, empresas públicas y entes del sector público de la Comunidad de Madrid adscritos, podrá compatibilizar un segundo puesto de trabajo de carácter asistencial o ejercer una segunda actividad en el sector público, si así lo exigiera el interés del propio servicio público.

2.  Se declara de interés público, a efectos de compatibilizar dos puestos de trabajo en el sector público sanitario de la Comunidad de Madrid, la prestación de servicios de carácter asistencial en los centros sanitarios públicos de Atención Primaria, Especializada y SUMMA 112.

3.  En consecuencia, se podrá conceder autorización de compatibilidad, en razón del interés público, para el ejercicio de una segunda actividad de carácter asistencial en el sector público sanitario de la Comunidad de Madrid en los ámbitos delimitados en el apartado 2 de este artículo. Esta autorización no supondrá modificación de jornada de trabajo y horario en ningún de los dos puestos compatibilizados y se condiciona a su estricto cumplimiento en ambos.

Lo dispuesto en este artículo se entiende en el marco de lo dispuesto en la normativa laboral y de incompatibilidades del personal al servicio de las administraciones públicas
Como xa expliquei; a normativa pon o que pon e non o que a un lle semellar ler... i eu penso que o que aquí pon posibilita a 'mandos intermedios' e outros postos asimilables a realizaren prestación asistencial no seu centro ou noutro en función doutro contrato.

Visto que na mesma lei crease a unidade central de radiodiagnóstico como entidade de dereito público que non só vai xestionar i explota-los servizos de radiodiagnóstico e tratamento dos novos hospitais nenon que poderáselle asigna-la xestión de tales servizos noutros hospitais ou centros semella clara certa intencionalidade 'pluriempleativa'.

Mais enmarañado me semella a reedición da lei de "nuevas formas de gestión" de 1997 por la via malabarista de modificar cunha "lei de acompañamento" a outra "lei de acompañamento" para permitiren...
Artículo 15

Modificación parcial de la Ley 4/2006, de 22 de diciembre, de Medidas Fiscales y Administrativas

Se modifica el apartado 2 de la disposición final primera de la Ley 4/2006, de 22 de diciembre, de Medidas Fiscales y Administrativas que queda redactado en los siguientes términos:

“2.  El Gobierno, mediante decreto, a propuesta de la Consejería de Sanidad y previo informe vinculante de la Consejería de Hacienda, podrá establecer los trámites a seguir para dotar de personalidad jurídica y de autonomía económico-financiera a los restantes hospitales integrados en la Red Sanitaria Única de Utilización Pública de la Comunidad de Madrid, así como a cualesquiera centros, órganos o unidades del ámbito sanitario existentes, con la finalidad de mejorar su gestión y bajo la supervisión, control y coordinación de los órganos competentes de la Consejería de Sanidad.”

Mobilidade segundo a cor do cristal co que se mire

Bueno, aínda non teño claro como se resolverá o tema en cuestión pero teñolle dado moitas voltas e vou ir escribindo sobre elo...

Nos procesos de mobilidade interna dentro de calquer ámbito hai dúas ópticas principais que non son "A da empresa" e a "dos traballadores" senon a da "capacidade funcional" e a da "carreira profesional".

Un proceso deste calibre debe percura-lo equilibrio entre os coñecementos e as capacidades para a realización das funcions que cada posto de traballo esixe e a merecida oportunidade de quen leva cumprindo co seu papel axeitadamente e se ten formado para esa oportunidade.

Os eidos nos que se pode dimensionar a valía dunha persoa para un posto concreto están moi estudados na psicoloxía dos Recursos Humanos mais eu vou lanzar o meu punto de vista:

1- O coñecemento da área de traballo: Abranguería experiencia en áreas similares noutros centros e formación de postgrado e formación continuada en aspectos que teñan relación directa coa realización das funcions a realizar.

2- O coñecemento do centro de traballo: O tempo de servizo nun centro outorga coñecementos sobre o funcionamento interno que non se adquiren en cursiños e que non forman parte da formación de grao básica. O mesmo, mais con menor valoración se pode dicir da pertenza á empresa; pois é ben sabido que, por exemplo, cada servizo de saude se organiza de xeito diferente consonte as necesidades da poboación a atender.

3- A experiencia profesional en xeral: O tempo de traballo e a formación postgraduada e contínua noutras funcions deben ser tidas en conta na medida que poden proporcionar habilidades e coñecementos que axuden a resolver situacions novas ou a replantexa-lo funcionamiento actual do posto ó que se aspira.

Agora; ¿como se ponderan estes eidos?. Eu vexo claro que canto mais especializada e complexa é a área en cuestión mais se debe valora-lo apartado "1" mais nunca debe sobre pasa-lo 60% do total. Dentro de cada apartado se debe ponderar a experiencia laboral e a formación e tamén se debera ter en conta o traballo de investigación sempre que teña relación coa área á que se opta. A ponderación de experiencia e formación debe facerse con criterios funcionais da área á que se aspira, tendo en conta os plantexamentos ós que se vai a atender, as técnicas a realizar e as tecnoloxías implicadas nos procesos de atención.

Outra cousa é que se queira engadir ó proceso a realización de 'probas de selección' que poderan servir en áreas críticas para calibra-lo axeitamento do traballador ó posto tras un período de proba dabondo.

O que non vexo por ningures que outorgue mais ou menos capacidade para un posto de traballo é o tipo de contrato que se ten ou si ese contrato é coa empresa X ou Y (que non son a actual) do mesmo sector.

E así ¿cara onde imos?

Tras chuza-la nova do informe da asociación autodenominada "defensor do doente" cavilei longo sobor do tema e, lendo no seu web, non vexo intención nengunha de mellorar para que non volte a suceder senon mais ben unha clara intención xudicializadora e indemnizatoria do que xa non ten prezo: a saude perdida ou a vida... Non se trata de impunidade senon de seren constructivos porque, analizando ben os casos e as sentencias , nunha grande maioría ademais de que poda haber individuos inculpados (seguramente sen dolo); o mais seguro é que a administración da que dependa a institución en cuestión deba facer fronte pecuniariamente á indemnización sinalada polo xuiz segundo o seu criterio...

E ahí voltou a traballarme o maxin e lembrei as verbas de Aibar nas Xornadas sobre seguridade do doente cando solicitaba un pacto co poder xudicial e o que eu mesmo lle escribín ó señor Terol:
"Por último otra reflexión respecto a la seguridad del paciente. He estado rebuscando sobre las soluciones alcanzadas en otros sistemas sanitarios para este tema y he visto que algunos han diseñado seguros específicos para cubrir este riesgo tanto para el sistema como para los usuarios empleando valoraciones cerradas similares a los baremos que aquí se usan para las indemnizaciones por accidentes de tráfico... También he reflexionado sobre el "resarcimiento moral" que suelen pedir muchos afectados por estos EA y como se podrían encauzar mediante un sistema conciliatorio similar al que existe respecto al comercio minorista; organizado entorno a las asociaciones de usuarios y el propio ministerio, pero con caracter independiente."

sobre un sistema de conciliación para os casos concernintes á seguridade do doente ou tal e como teñen en Dinamarca un seguro que cubre estes riscos e sobor de todo un baremo indemnizatorio regulado segundo as secuelas tal e como xa existe para os accidentes de tráfico ou de traballo.

Neste derradeiro aspecto estase a traballar hai tempo:
en la actualidad, el Ministerio de Sanidad y Consumo “trabaja”, en colaboración con el Ministerio de Economía y Hacienda, el Ministerio de Justicia y la Organización Médica Colegial (OMC), en la elaboración de un Anteproyecto de Ley de Baremación de Daños Médicos que fije las indemnizaciones a percibir por los pacientes víctimas de negligencias médicas.
Segundo se pode ler nas conclusions das xornadas que a citada asociación fixo en Xullo deste ano e que recomendo ler para 'calar' por onde van os tiros desta xente.

Coa mutua desconfianza non se pode facer ren; nen un vai a estar tranquilo pensando que te vai a atender algúen que non é consciente do delicado do traballo que ten ante sí, nen se pode traballar coa debida concentración pensando que calquer cousa que non estexa baixo o control directo do responsable pode levar a un procedemento xudicial...

A interpretación, derradeiro chanzo da negociación.

Pois si, semella que "interpretar" o que quere dicir a lexislatura é o derradeiro avance no eido negociativo sindical.

Antes as leis, decretos, ordes e acordos puñan o que puñan e se algúen conseguia 'colarlle' unha redacción axeitada á administración pois esta tiña, por exemplo, que paga-la colexiación durante o período de tempo que pasou entre a publicación da norma co "erro" e a publicación da norma que o subsanaba. O mesmo acontece no SACYL co tema da xornada laboral e os famosos 2 días "non festivos-non laborables" (24 e 31 de Decembro).

Hai frases que soan moi bonitiñas e danlle moito aire de marcialidade a un documento, pero que ó estar definidas polas leis hai que ser precavid@s á hora de incluilas en textos que teñan valor legal pois neses casos o seu significado non é 'interpretable' polo que "se quixo dicir" senon que o acordo pon o que pon e só un acordo de igual categoría e coa mesma publicidade pode modificalo.

Poñamos por caso: "Sistema Nacional de Salud".

A súa definición establécese claramente no BOE do 25 de maio de 1986 nos artigos 44 e 45 da Lei Xeral de Sanidade: O conxunto dos servizos de saude do estado e dos servizos de saude das comunidades autónomas.
O emprego da frase "Sistema Nacional de Salud" mantense co mesmo significado nas leis básicas de desenrolo do actual marco lexislativo da sanidade:
Lei 41/2002 da autonomía do doente, dereitos e obligacions en materia de información e documentación clinica,
Lei 16/2003 de Cohesión e calidade do Sistema Nacional de Saude,
Lei 44/2003 de ordenación de profesions sanitarias,
Lei 55/2003 estatuto marco do persoal estatutario dos servizos de saude...

Queda pois reflexado pola lexislación de rango superior o que é o "Sistema nacional de salud".

O que semallan non ter claro os membros das xuntas de persoal e/ou representantes das seccions sindicais nos centros sanitarios é que as leis que tan ben coñecen á hora de defini-la súa protección e o seu (escaso, por certo) dereito á negociación e que esta lexislación tamén establece DEBERES e que un deses deberes é respecta-lo ordenamento xuridico e tamén ser consecuentes cos seus actos e que os acordos tomados explicita ou tácitamente nunha xunta de persoal se toman como "Órgano colexiado"; é dicir coa responsabilidade de tódolos seus compoñentes.
Tampouco semellan saber os membros das xuntas de persoal que eles son os representantes de todol@s traballador@s do centro señan ou non afiliados ó seu sindicato.

Por outra banda é obvio, pero hai que recordalo que un 'acto inxusto' non é aquel que semella moralmente sinalable senon aquel que contradí o que ven escrito na lexislación; o que vai contra o que dicta a lei. Tamén postos a lembrar, lembremos que cometer un acto inxusto individual ou colectivamente sabendo que se comete dito acto só ten un nome: PREVADICAR. E tanto ten que o cometan persoas con responsabilidade directiva ou representativa, o 'acto inxusto' é punible do mesmo xeito.

P4PS

Bueno, desconectei e algo me ensinaron ainda que está por ver o que aprendín.

Nas III Conferencia Internacional sobre Seguridad del Paciente da Agencia de Calidad del SNS adicadas ó papel dos doentes fronte ós Eventos Adversos recibín moita información, xeneráronseme moitas dúbidas i esperanzas, atopei xente que facía demasiado que non via e xurdironme esas peligrosas e despiadadas ideas que van logo pasando a proxectos e que, cando fracasan, tanto mancan...

Entereime, non me da vergoña recoñecelo, do programa da OMS sobre Seguridade do doente e, en especial, do programa "Doentes pola seguiridade do doente" cuio acrónimo en inglés encabeza esta entrada.

Trátase dun programa que pon o enfáse no que xa sinalei acerca da CALIDADE. O recoñencemento dos fallos (de tod@s, non só dos médicos como dí algún case con xenrreira) como principal ferramenta para a mellora dos resultados da atención sanitaria; enfocandose non no aspecto punitivo senon na análise e recuperación das ensinazas que encerra cada fallo para evitar novos sucesos.

P4PS pon en contacto a persoas que sufriron erros na atención sanitaria e que, dándolle un xiro 'en positivo' se dispoñen a contalo para que os profesionais, sobor de todo os de pre-grao, interioricemo-la máxima do xuramento "prima non nocere" e anlaicemos os datos i ensinanzas que, mais aló dos casos concretos, se atopan tra-las historias destes "campeons".

Repartiuse moita información, que xa está a disposición de todos na internet; e puidose albiscar unha certa coordinación e articulación entre os servizos de saude que compoñen o SNS e a propia ACSNS-MSC adaptandose cada servizo segundo as súas necesidades ás propostas xerais e xerando á súa vez iniciativas própias e convenios non só a nivel nacional senon internacional.

Bueno, eu pode que escriba algo mais; pero non hoxe que hai que ir 'facer sangue'.

Paused

Teño que deixar este blogue en "stand by" porque de escribiren agora podería ser procesado por inxurias ou algo semellante...

Problema de nomenclatura

Siguese dando voltas ó importante tema da relación entre a enfermeiría e os fármacos.

Agora semella que o problema é de nomenclatura; seica prescribir non lle vale ós facultativos así que se escollen as verbas "medicamentos autorizados" se lle asigna unha lista de productos sobre os que se ten competencia e xa está.

Isto lémbrame un debate que tiven cun facultativo ó que aprecio moito e de quen moito aprendin e teño mais que aprender mais que non comprendía como era que a enfermeiría dicía que realizaba 'diagnósticos'. Ata que a definición da RAE e a listaxe da NANDA conqueriu aclarallela situación.

O certo é que o 'modelo británico' segue a pesar moito no tema; tanto que o própio colexio acudiu ós colegas ingleses para que lles explicaran o seu funcionamento, coido que esqueceron mencionar que o sistema polo de agora non ten moita aceptación entre os propios profesionais:
Nursintimes 09/11/2007 acceso por subscripción gratuita
Nurses remain wary of independent prescribing

Many nurses continue to use supplementary prescribing, despite gaining independent access to the full formulary last year, research shows.

It had been thought that opening up the formulary might have reduced the need for supplementary prescribing. But initial findings from a study of 1,400 independent nurse prescribers, undertaken at the end of 2006, found that more than 40% were still using it.

This compares to a similar survey in 2005, which found 35% of 868 qualified nurse prescribers were supplementary prescribing. Both pieces of research were conducted by RCN joint prescribing lead Molly Courtenay.

'I think people are using [supplementary prescribing] to develop their skills,' she told NT. 'Where people have patients with complex conditions, they're not happy to prescribe alone, but they're happy to do it using a clinical management plan.'

As of March this year, there were 9,273 independent nurse prescribers in England.

Eu penso modestamente que isto ten unha lóxica tan aplastante que non habería que molestarse en explicalo... Mais interesante é que si se quere mirar ese modelo se seña capaz de facer unha análise completa (que inclua o positivo e o negativo) da situación da profesión alí. ¿ningúen se pregunta porqué si a sanidade británica lle outorga tanta capacidade e relevancia á enfermeiría teñen problemas de escasez de efectivos pola elevada taxa de abandonos da profesión?.

Seica a clave pode estar en como se organiza administrativamente o NHS e a leria dos trust; ou pode simplemente, que a moita xente non lle guste ter responsabilidades das que respostar...

A enfermeiría eiquí ten moitos campos de acción que non son recoñecidos nen polos seus própios dirixentes que empregan a forza da profesión en temas que rematan como "caixons de sastre" (a especialidade médico-cirúrxica) inservibles ou como cortiña de fume cando o interesante pasa por diante das nosas narices... como penso eu deste tema dos medicamentos e a implantación da lei de dependencia.

Distorsión en el enfoque de la calidad

DISTORSIÓN EN EL ENFOQUE DE LA CALIDAD

Nieves Feliz Cruz y Xosé Manuel Meijome Sánchez. Enfermeras, Hospital "El Bierzo"

Aunque la calidad es una de las prioridades más enunciadas en las líneas estratégicas y planes de gestión de los servicios de salud en la actualidad su asunción ha sido un acontecimiento reciente no sólo respecto a otras ramas del sector servicios sino respecto a la propia evolución del concepto "calidad". Hasta el punto donde actualmente se encuentra como una 'política transversal' que abarca desde el momento del diseño de un objeto o atención/servicio hasta la continua búsqueda de mejoras en sus resultados de todo tipo.

Debido a esta apresurada toma de contacto con el concepto y el proceso de la calidad en la atención sanitaria los profesionales solemos tener muchas dudas al respecto y también mucha desconfianza; dicha desconfianza hace fracasar los precarios primeros pasos obligatorios para la entrada de la CALIDAD en el sistema de asistencia sanitaria.

Cuando el sector industrial comenzó a implantar la calidad lo hizo con la sencilla razón economicista de reducir las pérdidas que le causaban los defectos y desperfectos en los items fabricados; poco a poco se llegó al concepto de "control de calidad" como un control de las unidades producidas para que tuviesen un funcionamiento correcto, evitando que salieran al mercado y llegaran a los posibles clientes los productos defectuosos; se trata de una exposición simplificada, pero que puede ayudar a comprender el fondo de este artículo.

En general el concepto de calidad evolucionó hacia el conocido "0 defectos" conduciendo las preguntas a las cuestiones que surgían hacia planteamientos más pro activos que un simple control, se aplicaron análisis causa-raíz y se implantaron los "métodos de mejora continua" para minimizar los errores. El siguiente escalón fue el abordaje del propio método de diseño de tareas/procedimientos buscando prevenir los agujeros de diseño por los que se colaban los errores; era el concepto de "calidad total" que llamaba a la puerta y de su mano vino la lógica preocupación por demostrar que se trabajaba con calidad, porque existen procedimientos y medios de funcionamiento diseñados correctamente y que responden a exigentes estándares formales de organizaciones especializadas: Los certificados de calidad.

A su vez, estos manuales de procedimientos son controlados y valorados y su metodología de elaboración está enunciada con claridad; pero ¿donde ha quedado el "producto"?.

En la actual situación puediera parecer que la fase de "control de calidad" está superada y que los procedimientos, en general, preveen todas las incidencias; pero todos sabemos que en nuestro medio esto es imposible y el própio sistema lo certifica mediante los flujos de reclamaciones de los usuarios y el registro de las sentencias sobre posibles fallos en la asisitencia sanitaria.

Aún así se trata de sistemas con cieto grado de cohesión que, en muchos casos, se emplean más para proprocinar/buscar una satisfacción al cliente afectado del supuesto fallo/error que para mejorar el sistema.

¿Donde está pues nuestro "control de calidad"?: En los sistemas de notificación de efectos adversos. Muchos enfoques y planteamientos existen al respecto del desarrrollo de un sistema que permita a los profesionales informar sobre los incidentes que acontecen en la atención y qeu permitan a los centro sanitarios y a los servicios de salud y aseguradoras/financiadores investigarlos y elaborar estrategias para atajarlos; pero todos se encuentran con el grave problema de la responsabilidad judicial y la obligación legal de dar a conocer cualquier evento que tenga repercusión en la salud de los individuos.

En el medio sanitario los eventos adversos suelen tener como resultado un daño al paciente por lo cual dicho acontecimiento debería ser investigado no sólo como parte de un sistema de mejora de la calidad, sino como parte de un procedimiento judicial; ni que decir tiene que esta implicación justamente provoca que los profesionales seamos reacios a informar "de motu propio" sobre estos eventos y de ahí el uso de los sistemas de quejas y litigios como indicador primario en las investigaciones sobre efectos adversos.

Por desgracia el bosque no deja ver los árboles y la elaboración y certificación de los manuales de procedimientos de los centro sanitarios no es una excepción; el supuesto fracaso de los sistemas de notificación de Efectos Adversos (IDEA, NQF) no incluye, a mi modo de ver, un rango de sucesos que, no teniendo incidencia directa en la atención sanitaria y por ende no causando daño de ningún tipo al paciente, SI indican fallos en el seguimiento de los procedimientos y protocolos. Fallos que estudiados convenientemente podrían corregirse modificando el procedimiento, introduciendo nuevas comprobaciones o reforzando la motivación en el seguimiento de los mismos.

Se trata de los "Cuasi-errores" (Incidentes); así dicho parece que se trata de acontecimientos raros o poco frecuentes cuyo seguimiento necesitaría un caudal de medios que harían inviable o poco eficiente su estudio. Sin embargo, lejos de ello, se trata de sucesos que están "solapados" bajo la etiqueta de eventos adversos y, por ello, escondidos en los registros de trabajo y, desde luego, no notificados.

Se presentan de formas muy diversas: Preparaciones quirúrgicas incompletas (un mal rasurado, un objeto o prótesis no retirado), dispositivos que fallan en el momento de preparar su uso (sondas o tubos endotraqueales con cuff defectuoso), Documentos colocados en H.C. de otro paciente, Medicamentos u otros items caducados o deteriorados que se detectan en el momento de su uso... Todos estos "cuasi-errores" señalan fallos en el seguimiento de procedimientos tan arduamente elaborados y tan celosamente certificados y, sin embargo, poca o ninguna atención merecen.

En múltiples ocasiones un dispositivo que falla es desechado sin más; raramente es enviado al servicio de suministros por el conducto que proceda y, en la mayoría de los casos, lo que se pretende es una reposición del valor del dispositivo y no la correspondiente notificación de la incidencia. El resultado suele ser que el dispositivo defectuoso es sustituido por otro nuevo siendo retirado el anterior por el representante de la casa comercial sin que de ello quede constancia escrita en ninguna parte.

Otros fallos en procedimientos se registran en forma de observaciones o como 'marcas' estandarizadas en las hojas de registro sin que ello implique su contabilización automática como incidencia ni mucho menos su notificación al departamento de calidad (de mejora de la calidad, se entiende) para su posible estudio; es más, no es poco frecuente que dichos fallos se traten de forma verbal entre el personal de los distintos departamentos como parte de un conflicto de roles o competencias sin dejar constancia de ello. Ni que decir tiene que ese tipo de actitudes presenta menos transcendencia a la hora de mejorar los resultados de nuestro trabajo que la más simple de las anotaciones en una hoja de cometarios.

Recorrer el "camino de miguitas" de los incidentes es pues una tarea complicada, pero no imposible; que necesita en primer lugar del conocimiento por parte del personal de qué sucesos constituyen indicadores no punibles de fallos en el sistema y de su registro, notificación y posterior estudio como base de un verdadero sistema de mejora continua del trabajo que realizamos.

Pasiño a pasiño...

Se fai o camiño...

Xa hai tempo que teño escrito o que porei en post aparte; mais ata o de agora non o quixera publicar porque coidaba que todo isto era outra leria miña desas que me fan creer que gosto de nadar contracorrente.

O certo é que dándolle voltas ó tema da calidade e ós sistemas de certificación e mellora (ISO, EFQM) sempre botei en falla os primeiros chanzos que SI percorreu o mundo industrial nese eido. Mais agora semella que 'dende arriba' hai coherencia e verdadeira gaña de mellorar non só refacendo o modo de entendermos as cousas (reenxeñeria de procesos) senon tamén coñecendo o básico: O que facemos mal.

Tanto a OCDE como a Axencia de Calidade do SNS iniciaron unha 'cascada' de accions encamiñadas a coñeceren mellor e a concierciarnos sobor das fallas en seguridade que atinguen á atención sanitaria. O esforzo semellame, a mín que son lego, estar ben organizado pois por primeira vez se fala de engadir nos sistemas de información os indicadores seguintes sobre seguridade do doente:

Indicadores para la Seguridad del Paciente Recomendados por HCQI (Mejora de la calidad en Sanidad)

  • Infecciones hospitalarias
Neumonía asociada a la ventilación mecánica
Infección de herida
Infección debida a la atención médica
Úlcera de decúbito

  • Complicaciones quirúrgicas y posquirúrgicas
Complicaciones de la anestesia
Fractura de cadera posquirúrgica
Embolia pulmonar posquirúrgica (PE) o trombosis venosa profunda (TVP)
Sepsis posquirúrgica
Dificultad técnica con un procedimiento

  • Sucesos centinela
Reacción a la transfusión
Grupo sanguíneo erróneo
Cirugía sobre una parte errónea del cuerpo
Cuerpo extraño dejado durante el procedimiento
Sucesos adversos relacionados con el equipo médico
Errores de medicación

  • Obstetricia
Trauma neonatal – daño al neonato
Trauma obstétrico – por parto vaginal
Trauma obstétrico – por cesárea
Problemas en el parto

  • Sucesos adversos relacionados con otro tipo de atención
Caídas del paciente
Fractura de cadera o caída hospitalaria
Isto ven a conto de que onte se distribuiu no meu centro unha enquisa enviada pola dirección xeral de Planificación, Calidad, Ordenación y Formación da consejería de sanidad e chamada "cuestionario sobre seguridad de los pacientes" (traducción da validada pola AHRQ) mercede a que se tenta ter unha impresión da "cultura da seguridade" que temos os profesionais 'de a pé' e de como percibimos o entorno no que desenrolamo-la nosa actividade no que respecta á seguridade do doente.

O estudo terá dupra utilidade pois por unha banda o empregará (ou debera) a citada D.G. para obter unha imaxe fixa sobre o tema e deseñar accions tanto formativas como de sensibilización e mellora nese eido e por outra parte se enviaran xunto cos cuestionarios de outras comunidades para o "Proyecto CUSEP" (Cultura de seguridade do doente) que fai a universidade de Murcia e a citada ACSNS.

Ámbalas iniciativas semellanme apuntar realmente ó centro da diana da calidade... aceptar o que se fai mal para poder melloralo.

Hoxe non teño mais tempo, hai que ir face-lo choio.