Google+

Resumen 2013

La verdad es que resumir un año de blog no debería resultar difícil desde un punto de vista cuantitativo y si estuviéramos en esto por las cantidades lo haríamos; tal vez algunas de esas cifras nos ayudaran a 'calibrar' nuestro coment-compart pero se trataría de un índice sesgado poniéndonos como centro (yo-mi-me) cuando se trata de ser nexo y no foco.

Hablar de las entradas que tal vez pudieron leerse o compartirse, hacer un resumen de sus palabras o mejor aún un gráfico con las mismas o con sus etiquetas... podría atrapar la curiosidad pero dudo que transmitiera nada efectivo.

Termina el 9º año de esto... uno no sabía en lo que se metía y ha ido variando el foco, el código y el mensaje; abriendo canales de contacto para tratar de participar en el cambio que la sanidad necesita aportando o sumando en las aportaciones de los más influyentes.

Como recuerdo me quedo con los frutos: Alguna llamada agradeciendo "la crítica constructiva", una iniciativa colaborativa en marcha, la colaboración en un éxito colectivo y vuestra interacción que es para mi lo más importante.

Gracias.

La prescripción; un juego confuso y un manifiesto

Escribo en este blog sobre este tema desde 2007, he seguido el rastro de la Prescripción no médica en el Reino Unido (que existe pese a que Máximo González Jurado se empecine en negarlo) y las especificaciones de su formación. Y he seguido el rastro de lo planteado en España con más pena que satisfacción...

Antes de volver con los palos he de dejar claro que mi interés en este tema ni tiene que ver con la actividad formativa para la que no estoy capacitado ni para mi actual práctica profesional en la que considero que la ampliación de competencias profesionales va por otras vías como ya se hace en alguna CCAA.

Dicho esto y al hilo de la deriva de la última presencia de nuestra profesión en un medio de comunicación y de la publicación de manifiestos de importantes organizaciones profesionales (SEMAP, FAECAPConferencia de decanos  de enfermería ) respecto al proyecto de decreto de "prescripción enfermera" y su proceso 'entre bambalinas' trataré de ser conciso en lo que opino.

En primer lugar que el origen de la burla que se va a ejercer sobre nosotros es la ley del medicamento que nos dejó fuera de la PRESCRIPCIÓN y que será ahí y en la aplicación de la LOPS donde habremos de centrar nuestros esfuerzos.

En segundo lugar que el actual proyecto de decreto crea tal galimatías de "caminos" hacia ninguna parte que simplemente me parece bochornoso tanta chapuza.

Imagen del grupo de Enfermería de urgencias y emergencias SEMES en Facebook


En tercer lugar a los "generalistas" nos quieren imponer un curso para 'prescribir' los medicamentos para los que un ciudadano NO necesita receta en una farmacia... es, simplemente, humillante. Y luego hacer otros cursos para prescribir medicamentos dentro de unos protocolos que aún están sin aprobar (aunque hay quien dice que ya están elaborados) y ¿Cómo se come que a alguna gente le vayan a convalidar cursos de prescripción 'colaborativa' si los protocolos no están aprobados?... ¿Qué pasa con quienes no soliciten la acreditación en el plazo de 5 años?... más chapuza.

Luego hay demasiadas cosas pendientes de reglamentos y de comisiones... sólo recordar que la "inminente" salida de la especialidad médico-quirúrgica se anunció en 2008...

Para terminar os conmino a leer el manifiesto del Foro enfermero del mediterráneo (PDF) y a mostrar vuestro apoyo o vuestras argumentaciones escribiendo a: enfermeriadelmediterraneo@gmail.com

EDICIÓN 21/12/13

Como un ejemplo de lo que se puede conseguir con un autentico programa de prescripción enfermera este artículo que difundió +Enrique Castro Sánchez @castrocloud "Evaluación de un proyecto de prescripción enfermera especialista en diabetes"  que encontró que: "La prescripción de enfermería especializada en diabetes mostró ser segura, de alta calidad y apropiada. Aportó importantes beneficios para los servicios especializados fue aceptable para los pacientes y apoyada en general por el equipo de salud"

(Wilkinson, J., Carryer, J. and Adams, J. (2013), Evaluation of a diabetes nurse specialist prescribing project. Journal of Clinical Nursing. doi: 10.1111/jocn.12517)

La peligrosa pendiente de nuestra imagen en los medios

Es muy frustrante que en las últimas semanas nuestra profesión esté en los medios no por sus logros o por sus aportaciones (que son muchas) sino por sus problemas tanto internos como "externos"...

El programa "el purgatorio" de Onda Cero donde tratando de criticar la facilidad de los medios para publicar datos no contrastados sobre "ratios" de enfermería se acaba hablando sobre las diferentes titulaciones y capacidades de la enfermería en Europa...

Más audios en Onda Cero

Luego hubo un "derecho de réplica" que fue tan bochornoso que ni me molesto en buscarlo... Y hoy llegó la guinda:El programa "Hoy por hoy" de la cadena ser (17/12/13) en el que se trataba de abordar el tema de las difíciles condiciones de algunas de las enfermeras que están emigrando a Alemania en el que la participación del máximo dirigente derivó en una puesta en público de la vergüenza a la que se quiere someter a la profesión respecto a la prescripción de medicamentos.

Yo preferiría que en los medios primase esta imagen:
 La enfermería en Para todos la 2 con @maytemoren , Lidia Borrás y Mª Ángeles Guzmán
 La enfermería aplicando la evidencia científica para mejorar los cuidados a los ciudadanos como bien cuenta +Azucena Santillan @ebevidencia

  La enfermería investigando como se explica en este vídeo de +Investenisciii
La enfermería creando "marca personal" para dar seguridad a los ciudadanos... (by +José Mª Cepeda @ChemaCepeda )
y la de tantos otros que muestran lo mucho que, como conjunto, aportamos...
Y me indigna que luego los mismos medios cuando hablan de sanidad sólo hablen de los médicos.... y aún mas cuando los vende humo de #eSalud "se centran" en la relación médico-paciente (y ni dan de paso un comentario al respecto)...

El publica, tu mides y yo me escondo

La publicación del informe provisional(1) sobre "never events" ocurridos en el Servicio de salud británico (para ser exactos en Inglaterra nada más) durante el 1º y 2º trimestre (que para ellos van desde el 1 de Abril al 30 de Septiembre) de la 'temporada' 2013-14 ha tenido algo de repercusión entre los que nos preocupamos por estos asuntos y no es para menos.
http://www.england.nhs.uk/wp-content/uploads/2013/12/nev-ev-data-sum-q1-q2-1213-v2.pdf
El informe en cuestión
Llama la atención si, que nos alarmen 150 Eventos adversos con daño grave en 6 meses porque "parecen muchos"; llama la atención que la mayoría conozcamos esta política de transparencia por la prensa cuando, en realidad, forma parte de la reacción al "terremoto Midstafforshire" que tendrá una nueva vuelta de tuerca tras la publicación del "informe Francis" y las medidas anunciadas por el gobierno británico respecto al mismo.

De todo esto me voy a centrar en los detalles menudos porque sé que en este país hay gente con más conocimientos y capacidades para informaros de lo demás.

Uno; seguramente a la mayoría le parecerá una chorrada, pero el "directorato" que se encarga de esta cuestión es.... enfermería.

Dos; lo fundamental ahí es que el sistema de notificación (en realidad son 2, el STEIS y el NRLS) funciona y lo hace porque el marco legal y económico es diferente.

Sumen y sigan leyendo si quieren...

Non sen evidencia.

Hoxe ben podería reproduci-la miña entrada sobor ¿qué é magufa? para manifesta-lo meu rexeitamento ó que se pretende facer cos chamados "medicamentos" homeopáticos. Mais coido que con reproduci-la miña versión do comunicado da "movilización" reflicto mellor a miña posición.




A evidencia científica é un dos pilares nos que se asenta a medicina moderna. Isto non sempre ten sido así: durante anos, aplicaronse tratamentos sen comprobar previamente a súa eficacia e seguridade. Alguns foron efectivos, malia que moitos tiveron resultados desastrosos.
Porén, na época na que mais coñecementos científicos se acumulan na historia da humanidade, existen aínda pseudo-ciencias que pretenden, sen demostrar nengunha efectividade nin seguridade, pasar por disciplinas cercanas á mediciña e chegar ós doentes.
Os asinantes deste manifesto, profesionais sanitarios e de outras ramas da ciencia, periodistas e outros, somos conscientes de que a nosa responsabilidade, tanto legal como ética, consiste en aporta-lo mellor tratamento posible ós doentes e velar pola súa saúde. Por elo, a aparición nos medios de comunicación de novas sobre a apertura dun proceso de regulación e aprobación de medicamentos homeopáticos preocupanos como sanitarios, científicos e cidadans, e coidamos que debemos actuar ó respecto. As declaracions da directora da Agencia Española de Medicamentos y Productos Sanitarios (AEMPS) asegurando que “no todos los medicamentos homeopáticos tienen que demostrar su eficacia” e que la seguridad no se tiene que demostrar con ensayos clínicos específicos” non fan senon aumenta-la nosa preocupación.
Polo tanto, solicitamos:    
  1. Que non se aprobe ningún tratamento que non teña demostrado, mediante ensaios clínicos reproducibles, unhas condicions de eficacia e seguridade ó menos superiores ó placebo. A regulación duns supostos medicamentos homeopáticos sen indicación terapéutica é unha grave contradicción en si mesma e debe ser rexeitada. Si non está indicado para nada ¿para qué hai que dalo?.
  2.   Que a AEMPS retire da comercialización aqueles fármacos, de calquer tipo, que malia ter sido probados, non teñan demostrado unha eficacia superior que o placebo ou que presenten efectos adversos desproporcionados.
  3. Que o Ministerio de Sanidad, Servicios Sociales e Igualdad e o resto das autoridades sanitarias persigan aquelas empresas que atribuen cualidades curativas ou beneficiosas para a saúde ós seus productos sen telo demostrado científicamen
  4. Que o Consejo General de enfermería se manifeste públicamente en contra destas intencions das autoridades.
Logo tamén vos convido a leer (ademáis do xa citado manual de homeopatía para estudantes) o documento do parlamento científico universitario sobor do tema

Por outra banda para que os próceres non se teñan que cansar escribindo hai xa un bó exemplo de carta ó ministerio para que non siga con esta trapallada.

EDICIÓN 12/12/13

E si, como non, aínda que xa o puxen nas RRSS tamén vos conmino a asinar a petición online contra esta medida...

El primer mandamiento de la enfermera prescriptora: Notificaram

Hace ya bastante tiempo que está en marcha lo que hoy vengo a contar y ya le han dado difusión blogs con mejor legibilidad y más "enjundia" pero está la "serendipia" donde menos te lo esperas y yo que estaba de días libres me acerqué a una sesión de farmacovigilancia de mi hospital... Justo; ahora que van y sueltan el borrador del decreto-mofa... y las cosas 'conectaron'

Blanca impartiendo la sesión que me inspiró
.A lo que voy, la profesión que ejerzo hace más de 20 años ha venido realizando dos labores relacionadas con los medicamentos todo este tiempo... una prescribir si, prescribir desde decidir qué principio activo usar en una cura en concreto (incluidos debridantes o antibióticos) o cuando administrar un analgésico (lo que viene siendo "si precisa") por poner 2 ejemplos simples y la otra...





La otra es en la que quiero centrar esta entrada y es que en la sesión a la que asistí se mostraron los datos de notificación en Castilla y león en 2012 y me he sentido impulsado a tratar de hacer algo.

Porque tod@s sabemos que si hay una profesión que hace el papel de barrera en cuestiones de seguridad de medicamentos es la enfermería.

De hecho, y aunque no se refiere únicamente a los eventos adversos con medicación, está definido el "fallo de rescate" (al respecto no se pierdan este  artículo de +Angel Alfredo Martinez Ques  @Angelo_freddy ) como "el deterioro en la condición de un paciente que hubiera podido ser evitado mediante la precoz intervención de una enfermera que actuara de forma apropiada."

Sé por propia experiencia, por los estudios disponibles y por observación que en el día a día se realizan bastantes "rescates" pero pasan de largo para la organización y, lo peor, se pierden como oportunidad de aprendizaje porque no hemos desarrollado el reflejo de la notificación y, hay que ser sinceros, porque algunos sistemas de notificación son "correosos".

Pero en este caso creo que vale la pena hacer un esfuerzo extra porque además es la forma de poner sobre la mesa un argumento más, creo, a favor de la capacidad de la profesión a la hora prescribir medicación.

SISTEMA ESPAÑOL DE FARMACOVIGILANCIA DE MEDICAMENTOS DE USO HUMANO

Regulado por el RD 577/2013 (BOE 27/7/2013) se fundamenta en la necesidad de realizar un seguimiento específico de la efectividad y seguridad de los medicamentos autorizados dado el limitado tamaño de los ensayos en fase III.

En esta nueva regulación ha abierto la posibilidad de que las notificaciones de farmacovigilancia que se realizaban con la famosa "tarjeta amarilla" se realicen on-line y por parte no sólo de los profesionales sino también por los ciudadanos.

https://www.notificaram.es/

Y ¿Qué notificar? La información en la página de aemps es clara pero creo que Blanca lo resumió muy bien...



Pero la finalidad de esta entrada no es sólo la de dar difusión a este importante recurso sino para hacer una llamada a que pasemos a la acción y pongamos negro sobre blanco cual es el papel colectivo de la profesión enfermera en la indicación y uso de ciertos medicamentos y, además de firmar las conocidas solicitudes a la autoridad en cuestión, nos registremos en Notificaram y hagamos de la notificación de EAs con fármacos el primer mandamiento de la futura capacidad prescriptora DE VERDAD de la enfermería en este país.

O bó pasamento #carnavalsalud

Nin vou a pedir disculpas, non podo, non debo. Non sei escribir esto doutro xeito si outr@s non o entenden nesta ocasión ten que ser así.

Falar do bó pasamento non me sae sin entrar nunha barrena de carga emocional que apenas me permite tomar en conta as cuestions clínicas.... En primeiro termo aínda que os casos mais sangrantes de persoas ás que non se lles deixa ter un bó pasamento son de xente nova con cancro ou enfermedades neurodexenerativas o certo é que a maior parte dos casos e dos custes sociais desta problemática xiran ó redor de persoas como ela con tódolos anos vividos e; o que eu veño en chamar, una "disociación corpo-mente".

Na miña familia tivemos casos dos dous tipos: Persoas maiores con tódala lucidez pero co seu corpo completamente desgastado (ademáis de padeceren enfermidades crónicas e factores de risco levados á catergoría de doenza) o que os ten postrados en cadeiras de rodas ou na cama sen cáseque poderse mover pero comunicándose co seu poderoso ollar...


Logo están os do caso contrario; persoas con "corpo de pedra" e mente... apagada, descoordinada, desconectada... algo que resulta tan terrible como o anterior e cecais mais difícil de entender para os familiares... ves á persoa de sempre, mais non a recoñeces.

E nestas situacions poden pasar... meses, anos... séculos¡¡ E si, non son quen de me pronunciar sobre a facilitación da morte... eu non o faría... non podería facelo mentras me mirase. Pero tampouco podería admitir e non o fago que se empreguen medios agresivos nin diagnósticos nin terapeúticos (xa ata me plantexo que a poñan nunha camilla de ambulancia e a despracen) para actuar sobre manifestacions que son... inevitables.

Coido que precisamos unha mellora na ciencia do bó pasamento unha mellora que poña en valor a menor intervención posible, o menor sufrimento admisible (ningún) e saber atenua-la anguria do inevitable.

Si queríades algo mais intelixible ou mellor redactado podedes leer o que conta @msconcu na súa entrada "Sólo quiero que me cuiden"

EDICIÓN 30/12

O pasado 26 (xa madrugada do 27) sen previo aviso nin queixa o corpo nos deixou.... durmía e non despertou.... agora só nos queda cumprir como ela cumpriu na vida.