Google+
Amosando publicacións coa etiqueta NeoXestión. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta NeoXestión. Amosar todas as publicacións

Sentencias de toma y daca

Bueno, una entrada sin mucha letra pero con chicha, espero.

Tanto ayer como hoy se han producido dos pronunciamientos judiciales que han inquietado a mucha gente en foros, blogs y twitter y no son para menos...

23/11/2011 18:50
La primera la escuché en Radio 5 a eso de las 18:45 y, en principio no caí en cuenta; es mas, me alegré de que el TSJ de Madrid anulase el decreto salvo por la 'coletilla' que la periodista empleó al final (la que pongo en el tweet) que ya me mosqueó.

Y es que como en muchos asuntos técnico-jurídicos se imponen argumentos kafkianos para atacar judicialmente ordenamientos más o menos improcedentes.

¿Es preocupante esto? Lo es y mucho Porque se alega que a un médico sólo lo puede dirigir un médico ergo adiós los equipos multidisciplinares regidos en base a capacidad y mérito (además de muchas, muchas ganas y sino que se lo pregunten a @gutiseque).

Pero lo peor es la sensación de desarme sino de desamparo que me ha transmitido la tweetversación con la gente del CGE. Su nota oficial es desoladora pues parece que estamos en manos de la voluntad de la CAM de recurrir...

La parte "buena" llegó hoy con una sentencia producida en cataluña que obliga a readmitir a trabajadores despedidos porque el sector público "no está sujeto al mercado" ergo el "beneficio social" de la actividad prestadora de atención sanitaria no disminuye (claro que no, aumenta) en tiempos de crisis.

La pena es que esta segunda sentencia es de un tribunal ordinario mientras que la anterior al ser de un Superior podría dar pie, en un futuro, a eso que debe ser lo equivalente a una evidencia A1+ y que en la cosa judicial llaman jurisprudencia.

En fin, yo ya lo he expresado soy partidario de una profunda reorganización del sistema (si, dicho por mi ahora suena a cachondeo) y en ella no se puede prescindir del papel ni del conocimiento de ningún profesional; cada quien debe realizar las funciones para las que esté capacitado y tenga los méritos adecuados... tal vez la LOPS debería dejarlo más claro.

A la sombra de una factura...

Hoy, mañana, ayer... hace 13 años se despliega uno de los temas reiterativos de la macrogestión sanitaria "la factura indicativa"; un mecanismo que en su razonamiento directo pretende hacer conscientes a los usuarios del coste de los servicios que recibieron y que, previamente de un modo indirecto se han echo acreedores a ellos... o no.

Lo de hace 13 años no lo digo por decir; a nosotros nos dieron una "factura indicativa" por la atención al nacimiento de nuestro segundo hijo; 200000 pts. lo que sirvió para que una de las abuelas dijese que era un mes de sueldo nuestro y poco más.

No voy a entrar en la sombra de la factura; en esos pensamientos colaterales que algunos creen que están detrás de este empeño reiterativo... o si, pero después. Primero vamos a fondo con el tema. Como se trata de algo "indicativo" pues en realidad de factura tiene poco (salvo que se hicieran cambios y se pusiera un Watson a trabajar en ello). Yo recibo un servicio de otro tipo y, para cumplir la legalidad, la factura debe detallar los costes en los que dicho servicio ha incurrido... costes de los que, en sanidad, dudo mucho que se tenga el detalle analítico cierto sino más bien una aproximación estandarizada al "producto" facturado (los códigos CIE-9) pero, en ningún caso, (hasta donde yo sé) se vincula un episodio a su gasto real.

Y os lo cuenta alguien que arrancaba pegatinas de códigos de barras de cada jeringa, aguja, paquete de gasas etc. que se usaba y lo pegaba en un folio con la identificación del paciente que estaba atendiendo... Cuanta información... qué poco rendimiento se le sacaba... creo.

Pero el tema es que si en serio se quiere sacar un rendimiento a que los usuarios conozcan lo que les cuesta (porque ya lo pagan) el servicio que se les presta ¿no sería mejor hacerles saber lo que cuesta una consulta, una programación quirúrgica, una prueba concreta etc? cada una de esas oportunidades de las que disfrutan pero que algunos malgastan... y por ahí si veo "retorno" del esfuerzo de facturar en la sanidad pública. Cobrarle a quien no justifique su ausencia sin previo aviso a esas citas pues 'roba' la oportunidad a otra persona.

En cambio lo de la factura propuesta... ¿que va a ocurrir cuando los ciudadanos crean saber que una catarata operada en la sanidad pública cuesta 50% más que en la privada (es una suposición)? ¿entenderá qué factores estructurales inherentes hay en ese sobrecoste? ¿se molestará alguien en decirlo?... ¿y qué coste tiene esto? 'escaso' 'poco' etc... pero ¿y su coste-efectividad? ¿se va a medir de un modo transparente?

En fin, quedamos a la sombra... que hace calor.

¿Tienen sentido los GDRs?

Partamos de la base franca de que no poseo conocimientos profundos de cual es la situación actual y que escribo esto desde lo que vislumbro sobre la práctica presente; tampoco soy un gran experto o conocedor de los intersticios de la gestión ni 'macro' ni 'micro' sólo tengo las nociones básicas que aprendí hace mucho, demasiado y lo que he ido leyendo y/o preguntando.

El tema es que la 'servducción' (o sea el simil de la producción pero para servicios) de un hospital la integran una gran cantidad de semi-servicios que tienen valor por si solos, pero únicamente ganan importancia desde el punto de vista econometrista cuando se añaden en un resultado final que ha venido siendo el informe de alta... Si, lo que "hace" un hospital no es, contra los deseos filosóficos de muchos, SALUD; sino un agregado resumen de acciones y esfuerzos físicos e intelectuales que; para más escarnio es a su vez agregado en una serie de códigos de diagnóstico(s) y procedimiento(s) sanitarios (por mucho que se diga NADA impide incluir diagnósticos de otras disciplinas no médicas que SI están en CIE9-MC) que, para la econometría a gran escala 'apuntan' a un Grupo de Diagnóstico Relacionado.

La historia de este instrumento viene muy ligada a la visión económica de la compleja actividad de la sanidad, fue la gente de la escuela de economía de Yale la que lo desarrolló tras un arduo trabajo de campo allá por los finales de los 70 principios de los 80... Aprovechando los primeros bocetos de informatización de algunos centros consiguieron 'apuntar' el gasto de recursos fungibles y los costes de los servicios intermedios y asignar de modo proporcionado los costes estructurales a la "servducción" de centros sanitarios del estado vinculandolos con el/los diagnósticos al alta de los pacientes. Seguidamente agruparon los diagnósticos similares en grupos con unos costes similares tanto en su total como en su estructura.

En el SNS el equipo del actual presidente de la Xunta y entonces presidente del INSALUD llevó a cabo un esfuerzo similar... sobre la base del CMBD (conjunto mínimo básico de datos de los informes de alta hospitalaria establecido 2 años antes) y sobre los resultados de los rescoldos del proyecto SIGNO (ya entonces como ahora comandado por el profesor Barea) en cuanto a la estructura de la asignación de costes.

Parece, pues que los GDRs empleados aquí ahora están contextualizados correctamente, incluso me atrevería a decir (esto si es ignorancia) que en el seno del ConsejoInterterritorial existe alguna ponencia técnica o como se denomine que mantiene el necesario proceso de revisión de dicha herramienta pero no sé si son quien de 'tocar' la relación entre grupos.

Porque, en realidad, la 'madre' de esto está en lo que llaman los "pesos" que son los que marcan las diferencias; digamos que hay un grupo base (no sé; pongamos Parto Eutocico) al que se asigna el peso '1'; pues bien, todos los demás grupos tendrán pesos relativos respecto a este según sus costes (los costes 'ideales' según el estudio antes citado, no los propios de cada institución) digamos que un Transplante Hepático tiene un peso de '15' (así a voleo)... la "servducción" de un centro será el resultado de multiplicar sus altas por los pesos de las mismas convirtiendo al fin al instrumento/herramienta en la razón final del trabajo pues será más fácil "servduccir" eficientemente mejorando la codificación de las altas que realizando ajustes en la complicada y escasamente controlable estructura de costes de un hospital.

Entre tanto no importa que se cambien las pruebas diagnósticas o los abordajes de los procedimientos o que se introduzcan procedimientos nuevos para un tipo de diagnóstico o que los costes de un abordaje que era poco habitual en su momento y ahora es 'masivo' hallan sido tocados por la varita del 'decrecimiento marginal'; no importa que "otros" diagnósticos/procedimientos influyan en el devenir futuro inmediato del paciente y puedan determinar su vuelta en un plazo más corto o más largo a ser hospitalizado por, es un ejemplo, que nadie le explicó qué, cómo y cuando alimentarse por una sonda...

Los GDRs son un instrumento poderoso, como lo fueron los arcabuces y los machetes, pero tuvieron su tiempo y o bien no se están "reinventando" o bien no existe transparencia en su nuevo ser, lo cierto es que cada vez que me cruzo con ellos desde el punto de vista de la enfermería... que vale, que de algún modo hay que agregar la montonera de cosas que hacemos las enfermeras; pero justo con una herramienta que nos trata como 'ajenos' o semi-productos.

Publico esto mientras vuelo hacia mis vacaciones, disculpen que no me quede a escuchar otro clamoroso silencio por su parte....

Los mismos argumentos, el 'eterno' debate.



Hace unos días, en la entrada dedicada a mi última visita a Portugal incluí un parrafo sobre las tasas introducidas en el SNS luso para disminuir la sobreutilización de los servicios sanitarios y algunas opiniones propias al respecto.

Lo cierto es que, como si me hubiesen escuchado, las dos trincheras del debate soterrado sobre el futuro de nuestro SNS han editado sendos documentos que ahondan los respectivos huecos pero no aportan puntos de consenso. Por último indicar que en el lugar donde se debe buscar el consenso que transmita a los ciudadanos que tiene un sistema de salud fuerte y con futuro y, por lo tanto, los aleje de engañosas tentaciones de seguros adicionales (verdadera cuestión de fondo); dicho consenso sigue estando lejos.

 
Por parte de los que piensan que el SNS actual es insostenible, poco productivo, deficitario y abocado al colapso por la propia evolución demográfica desde la web "Cambio posible" encabezada por la FEDEA y asesorada por la consultora McKinsey&Company han emitido un informe con un análisis de la situación y 4 recomendaciones principales:
  • Introducir un ticket moderador por visita en atención primaria y urgencias, para reducir la hiperfrecuentación o sobreuso del sistema.
  • Asegurar que las dificultades económicas no retrasan la introducción sistemática de las nuevas prestaciones que supongan calidad de vida.
  • Elaborar una comparativa de desempeño clínico, calidad de servicio y eficiencia de centros sanitarios a nivel nacional.
  • Fomentar la autonomía de gestión para centros y profesionales, con un sistema de incentivos y una asunción de los riesgos asociados.


A esta exposición responde la FDASP con un documento en menos de 48 horas en el que se descalifica a los redactores del informe por estar evidentemente sesgados, por otra parte el análisis de situación hecho y por último las medidas propuestas.
La primera premisa la analizo más abajo; la segunda es contradictoria, diluir el aumento de gasto sanitario debido al envejecimiento de la población en un crecimiento de la misma (tenga el origen que tenga) es falaz. El porcentaje de mayores de 65% no es el dato, el dato es su número total pues no es lo mismo 3millones de >65a para 8000 camas (por poner números) que 4 millones para esas mismas camas y tanto da que la población total sean 45 ó 50 millones...

Se aduce que el segundo factor de incremento de costes es la introducción de nuevas tecnologías y medicamentos y se apela a la presión de la industria como culpable, eso es tanto como decir que los clínicos no sabemos qué necesitan los pacientes ni aplicamos el 'coste de oportunidad'. La presión de la industria existe; es un auténtico ejercito en ocasiones, pero no es menos cierto que quienes ponemos nuestras firmas somos los profesionales y que cuando se habla de procotolizar y actuar con rigor mucha gente tira la piedra y esconde (mejor dicho, la extiende por detrás) la mano. Es curioso en este caso el papel de los facultativos; supuestos trabajadores del sistema que, sin embargo, apelan una y otra vez a la "libertad clínica" en su práctica al tiempo que se afirman como "trabajadores en igualdad de condiciones" en temas de horarios, jornada laboral etc. yo suelo resumirlo como "la cara pragmática" en la cual si desde arriba se niega una tecnología o prestación se critica abierta y públicamente esta negativa, pero si se traslada la negación de la misma a los decisores no se toman decisiones fundamentadas únicamente en los aspectos clínicos sino que la presión (de los usuarios) toma un papel determinante.

Afirmar que "no hay ninguna evidencia de que el sistema sanitario español esté en riesgo" es MUY temerario. Afirmar que se pagan pocos impuestos para el servicio que se recibe y que existe mucho fraude fiscal tiene fundamento pero es un argumento que ya no llega a la población cuando la actividad económica y el paro señalan una crisis del sistema.

Englobar tickets moderadores de sobreutilización y copago es una argucia falaz, citar estudios y no poner sus referencias bibliográficas es como no poner nada. Lo que no se niega es que la sobreutilización existe aunque se diga que es "autoinducida"; yo no creo que si el 80% de urgencias hospitalarias son personas que acuden de 'motu propio' y, de estas, un 60% deberían haber acudido antes a los dispositivos de Atención primaria; se trate de ninguna 'autoinducción' y desde luego, SI que afecta a la atención que se dispensa. Puede que los dispositivos de AP no respondan a las espectativas de la población, pero aumentando las dimensiones de los servicios de urgencias sólo se obtiene un "efecto llamada". Yo leí hace tiempo que se había probado en algún área de Galicia a que a esas personas que acuden de motu própio y que, tras la atención, se comprueba que deberían haber acudido a las urgencias de AP (e incluso a su médico de cabecera esa misma tarde) NO SE LES ENTREGAN RECETAS FINANCIADAS. Esto vuelve a poner a los profesionales frente a sus responsabilidades con el sistema, ignoro los efectos de esta medida tanto como los de los tickets moderadores de Portugal.

Dice la FADSP usando un dibujo de 'El roto' que lo más importánte de un informe es saber quién nombro a los expertos...no le falta razón; tod@s tenemos intereses y ellos deberían responder a los suyos que son los de trabajadores del Sistema sanitario público con sueldos y posiciones específicas; decisores de gasto que no parecen muy dispuestos a asumir su parte de responsabilidad en el mismo. A que lo primero que se escucha es: "yo no voy a negar una ambulancia a un paisano que me grita mientras el director general tenga ese coche oficial"...escusas de mal profesional.

¿Y QUIEN PUEDE, ENTOCES, HACER UN ANÁLISIS IMPARCIAL DEL SNS?
Esa especie de arbitraje lo pueden hacer departamentos de economía aplicada, economía de la salud o de las facultades de administración pública; pero, finalmente, el último veredicto lo haremos los cidudadanos y, mucho me temo, no tomaremos la decisión pensando en la atención sanitaria que se nos dispensa, sino en otras cosas más prosáicas.

No hacen falta más médicos sino mejores puestos de trabajo...

...y más enfermeras.

En una interesantísima entrevista (Galicia Hoxe, en galego) el cátedro de pediatría de la USC afirma:
España es uno de los paises desarrollados con mayor número de ellos (médicos) por cada 1000 habitantes
Somos uno de los paises desarrollados con más médicos y menos personal sanitario: Enfermeras, Trabajadores Sociales etc.
Pero lo verdaderamente interesante es su visión realista de la situación laboral de los facultativos.
España genera magníficos profesionales (médicos) para malos puestos de trabajo. Es ahí donde hay problemas paa cubrirlos. El gestor no sanitario dice: si hay una plaza de médico en Cuspedriños (mítico lugar lejos de todo en Galicia), a la que nadie quiere ir, sólo puedo conseguirlo (cubrirla) si hay muchos médicos en paro. El gestor sanitario dice: La planificación sanitaria hay que cambiarla, pues un buen médico se niega a cubrir una mala plaza.Con los medios de comunicación, transporte y atención existentes, ¿qué sentido tiene hacer centros de salud donde no son necesarios y crear puestos de trabajo donde núnca habrá médicos de forma permanente?.
Podemos no coincidir en que el modelo porque el que él propone significa un mayor desequilibrio para zonas que ya están perdiendo población por su lejanía a la hora de prestar servicios, pero tiene mucha razón. Una solución: cobertura rotatoria; en vez de un servicio de pediatría por hospital, un servicio de pediatría por área de salud en la que pediatras y enfermeras especializadas/capacitadas den cobertura de diferentes "intensidades" a toda la población del área en diferentes centros de atención. En el hospital del área, en los hospitales comarcales, en centros de especialidades e, incluso, en consultorios... pero fijaros: Médicos especialistas y enfermeras capacitadas que forman parte de un mismo equipo, crean dispositivos de atención en común con responsabilidades compartidas y trabajan bajo un esquema de protocolos y guias clínicas que confieren gran autonomía y, al mismo tiempo, seguridad tanto a profesionales como a los pacientes.

Y PFI hizo puff

Parece que la crisis financiera va a dejar secuelas 'estructurales' y es que las encomiendas, tambien llamadas PFI en el R.U., empiezan a tener problemas para hacer lo que se supone que iban a hacer: Adelantar dinero para realizar ahora obras nuevas y mejoras que la administración no podía realizar de modo tan inmediato como el calendario electoral; huy perdón, quiero decir las necesidades de los ciudadanos necesitan.

Lo cierto es que la banca ha retornado a los análisis de riesgos a la hora de conceder créditos y, al parecer, no vé muy claro el beneficio de financiar unas obras cuyo pago a 30 ó más años se basa en la concesión de servicios 'menores' o de parcelas que exigen una alta inversión como las altas tecnologías.

¿En qué derivará esto?. En un resurgimiento de lo público...puede, pero yo no estaría tan seguro. Para mí lo más probable, y para allí apuntan decretos como el de regulación de las listas de espera de CyL (BoCyL 10/09/08), es que el capital privado centre sus esfuerzos en hacerse con la parte 'rentable' de la atención sanitaria universal de un sistema como el nuestro. Los centros 'concertables' sienten la "Llamada de la espera" y los ciudadanos, actualmente, sólo reciben información sobre eso justamente... el sistema de información de la sanidad pública refleja con periodicidad los datos de espera de cada comunidad por patologías, pero no hace una mención a parámetros intrinsecos de calidad o de seguridad en la prestación.

No creo que nadie se oponga a que los ciudadanos puedan elegir el centro donde se intervinen bajo la financiación de la cobertura universal, pero esa elección es algo mucho más serio que un dato de espera y debería fundarse en un sistema transparente de garantías sobre la propia atención y sobre las complicaciones que de ella se deriven; entonces SI estaremos en condiciones de hablar de "libertad de mercado".

Una palabra de mil significados

En lo único que parece que se aclaran los políticos es, por ahora, en que los conceptos de universal y gratuita son los que caracterizan al sistema de aseguramiento sanitario de las administraciones del estado.

Otra cosa diferente es lo que sucede cuando se menciona o no la palabra PUBLICA o su antagonista PRIVADA para referirse a las estructuras que realizan las prestaciones de ese sistema.

El Jueves pasado antes de partir hacia NY pude oir al ministro de sanidad en RNE preguntado sobre unas declaraciones de la presidenta de la CAM sobre el sistema sanitario en Madrid. Sólo 1 palabra diferenció ambos discursos, 1 palabra y mucha actitud pues uno habló de consenso y pacto y otro de supuestos resultados. La palabra era, como no, PUBLICA.

Ayer en la cadena SER cuento a la inversa; la presidenta de la CAM preguntada por los oyentes insistia una y otra vez en la "no privatización" de la sanidad madrileña demostrando que tod@s pueden acceder y que ningún paciente paga por la atención.

¿estamos donde estábamos hace 15 años?. Ni mucho menos; se ha subido un peldaño y no poco importánte; parece que la perdedora es la posible optimización y responsabilización de la gestión desde dentro de la administración quedando pues solo 2 opciones: Sanidad administrativa o Sanidad lucrativa.

La sanidad administrativa lleva mucho tiempo funcionando, con resultados de salud seguros, pero limitados; caracterizada por una lentitud exasperante en las reacciones a los cambios y por la confusión entre la seguridad del puesto de trabajo y la justificación de actitudes indolentes cuando no punibles, pero que no garantizan que no se cometan atropellos a los mismos incluso por parte de sus propios representantes. Instituciones administradas que dependen de impactos políticos para poder conseguir mejoras en las que la lejanía del centro de poder marca la diferencia. Para los ciudadanos; simboliza la grandeza de una sociedad que protege a tod@s, pero que no emplea los mismos medios con todos y que al ser universal impone el peaje de la espera, la burocracia y la injusticia de las actitudes de algunos de los que allí trabajamos.

La sanidad lucrativa añade como principal criterio la necesidad de recuperar en diversos plazos las inversiones realizadas, más sus intereses y un beneficio tanto para los inversores como para los gestores (el incentivo) todo ello, se supone, con la intención de reducir el coste total de la atención a los asegurados para quien la paga (la sociedad): Cada quien que saque sus conclusiones de la ecuación. ¿es posible disminiuir costes y aumentar calidad? Si, la relación coste-calidad de servicio es una sinusoide y existe un tramo en el que se dan esas condiciones, pero sería más facil conseguirlo englobbando a la totalidad del sistema y no solo a una parte.

Es necesario que la atención sanitaria gratuita y universal busque la eficiencia para que se pueda mantener y reforzar, pero ninguna fórmula garantiza tal resultado por si sola; para mi, insisto, el problema es que sobran acciones precipitadas y opiniones dogmáticas fruto de la defensa de intereses estructurales y desfasados en vez de estudios serios de lo realizado hasta ahora y la formulación en "voz alta" de alternativas.

Debate contrastado

Mira que no me preocupa que me clasifiquen aquí o allí, pero si me gustaría oir todos los puntos de vista; por eso, tras citar la jornada del día 15 organizada por la Fundación alternativas quiero ahora citar al 'otro bando'.


La fundación Signo organiza las IX jornadas de gestión y evaluación sanitaria con un muy denso programa en el que yo destaco la mesa 1 "EL MARCO DE CONTRATACIÓN DEL SNS: ¿UNA HUÍDA HACIA DELANTE?" que, centrada en los RRHH parece que va a 'atacar' el tema de la carrera profesional, la movilidad del personal y los incrementos salariales y la pérdida de oportunidades que esto ha significado para la eficiencia del sistema.

La mesa 3 centrada en el tema de la seguridad del paciente con un título algo provocador...SEGURIDAD Y GESTIÓN DEL RIESGO. MODA PASAJERA O NECESIDAD IMPERIOSA, y que parece una respuesta 'obligada' a un tema muy de actualidad, pero que siempre ha estado ahí y será cada vez más importante.

La mesa 9 NUEVAS ESTRATEGIAS QUE GARANTICEN LA PRESTACIÓN DEL SERVICIOS EN UN ENTORNO CON ESCASEZ DE PROFESIONALES presentará, seguro, propuestas novedosas para un problema que aqueja a todo el sistema, pero especialmente a los centros pequeños con escasas perspectivas de desarrollo profesional.

En fin... que se trata de la puesta de largo anual de uno de los "think tank" sobre el sistema sanitario que más a preconizado la búsqueda de alternativas para los problemas que presenta el SNS en la actualidad y los previsibles en un futuro próximo.

Cuidados transfronteirizos en la UE

A propósito de una chuzada no del todo correcta me parece que debo darle una vuelta al tema de la atención sanitaria a ciudadanos de la UE desplazados a otros paises de la Unión.

Como punto de referencia partimos de que a la mayoría de los ciudadanos del estado español se les dispensa atención por parte de las estruturas pertenecientes, dependientes o concertadas con los servicios de salud de las comunidades autónomas (lo que la ley general de sanidad llama SNS), dentro de un catálogo aprobado por el consejo interterritorial y sin más coste que un 40% del precio de los productos farmaceúticos dispensados en régimen ambulatorio y otras atenciones domiciliarias. De estas prestaciones la propia LGS excluye todas aquellas que, por ley u norma, se encuentran bajo la cobertura de sistemas de aseguramiento tal como los accidentes de tráfico o de trabajo.

Uno de los puntos fuertes que el señor Feijoo y su equipo 'vendian' en los proyectos de fundaciones sanitarias de Galica era el hecho de que estas facturarían y cobrarían esas atenciones a precio de coste y no a los ridículos precios tasados por las aseguradoras. De mi experiencia en aquella etapa y de lo aprendido por el camino (y nunca mejor dicho de Verín a Ourense y vuelta) me quedó la sensación de que algo de cierto había y hay en ello.

Como se puede comprobar facilmente en verano, la de zona de Verín, Laza, Riós, Castrelo etc. partieron muchos emigrantes hacia europa en los años 70. Emigrantes que retornan en sus vacaciones y que tienen, como todo el mundo, problemas de salud. Así que, desde el principio, la FHV hubo de lidiar con este tema pues el SERGAS solo se hacía cargo (a un precio prefijado) de las atenciones con cargo a la SS y no de las correspondientes a las aseguradoras y mutuas y mucho menos de los seguros extrajeros.
Comenzó así el arduo aprendizaje, la captación de información, el seguimiento, el papeleo para intentar garantizar que el hospital cobraría las atenciones dispensadas a asegurados de la UE. Tras un par de años ya sabíamos, más o menos, que documentos imprimir y dar a firmar y que documentos copiar. Todo era cuidadosamente recopilado y enviado a una dirección general en Madrid que se encargaba de tramitar esos pagos con los paises de origen de los ciudadanos atendidos. El pago realizado variaba según el tipo de atención prestada (urgente o programada) y según el país de origen pues algunos, como bien se indica por ahí, no cubren la prestación ortoprotésica.
Lo cierto es que, pese a dar a firmar una aceptación de gastos el hospital no cobraba a los pacientes la atención pese a que juridicamente si podía pues era una empresa; los hospitales 'administrativos' si que no podían cobrar ni a extrajeros, ni a mutuas ni a seguros... digo podían porque ahora parece que se realiza una 'facturación a terceros' (¿y quien son los segundos?).

Ahora las comunidades que no han escatimado (más bien al contrario) recursos en la captación de turismo y de residentes turistas se encuentran con el problema que les representan las atenciones dispensadas a ciudadanos de la UE que, bien por rapidez (lo dudo), bien por comodidad, bien por que se incluyen presaciones que en sus países tendrían que pagar, bien por evitar el cuantioso pago previo (del que recuperarían gran parte, pero después de meses); por lo que sea. Son atendidos en sus servicios de salud; y no estamos hablando de atenciones urgentes o indemorables, estamos hablando de tratamientos para patologías de media o larga evolución que, además, tienen un coste medio más bien elevado e incluyen materiales protésicos.

Se trata de un efecto observado desde hace tiempo, focalizado en zonas concretas (por eso mi comentario sobre Galicia-Portugal) y que, creo, tiene otros factores 'detrás'.

Aún así la comisión europea lanzó el pasado 2 de Julio una propuesta de directiva sobre la aplicación del derecho de los pacientes a la asistencia sanitaria transfronteriza en la UE y al derecho al reembolso. Aquí os pongo un párrafo del documento (.PDF en castellano 256 kb)

Finalidad de la Directiva
La finalidad general de la presente propuesta es garantizar la existencia de un marco claro para la asistencia sanitaria transfronteriza en la UE. Esto requiere una actuación destinada a eliminar los obstáculos a la prestación de asistencia sanitaria
transfronteriza que ponen en riesgo la consecución de un nivel elevado de protección de la salud.
La incertidumbre sobre la aplicación general del derecho al reembolso de la asistencia sanitaria dispensada en otro Estado miembro está creando obstáculos en la práctica a la libre circulación de los pacientes y de los servicios de salud más en general. Esto se puso de manifiesto en la investigación y la consulta que precedieron a estas propuestas, incluidas las encuestas a ciudadanos, en las que quedaron patentes niveles muy amplios de incertidumbre, así como por el elevado número de pacientes que deberían haber tenido derecho al reembolso de la asistencia sanitaria transfronteriza y que, sin embargo, no lo reclamaron.
Siempre que se dispense asistencia sanitaria, resulta esencial procurar a los pacientes:
– información clara que les permita elegir con conocimiento de causa en relación con la asistencia sanitaria que les afecte;
– mecanismos que garanticen la calidad y la seguridad de la asistencia sanitaria dispensada;
la continuidad de la atención entre los distintos profesionales y organizaciones tratantes; y
– mecanismos para garantizar las vías de recurso y las indemnizaciones adecuadas en caso de daños resultantes de la asistencia sanitaria


Al parecer el debate en el europarlamento gira más en torno a los efectos de esta libre circulación que a la existencia del derecho en sí; se teme que algunos sistemas de salud nacionales puedan sufrir un colapso debido a una 'avalancha' de ciudadanos de la UE... También se ha hablado de una búsqueda del beneficio empresarial, que es más o menos lo que apunto yo... que si tengo un concierto y opero 'a esgalla' prótesis que cobro a tocateja y luego mi servicio de salud tiene que lidiar con los paises de origen pues no es, ni por asomo, lo que describí que pasaba en la FHV.

Yo aludo tambien a la posible intención de usar esto como justificación para introducir elementos de copago o remodelar el funcionamiento del sistema hacia un modelo de rembolso. No olvidemos que ahora 'gracias' a europa pagamos en los museos y, pronto, en las bibliotecas públicas...

¿Es malo en si el copago o el rembolso?; Para quien realmente no posee ingresos enfermar puede suponer un terrible dilema, pues puede necesiar un crédito (lo que en el actual marco no es muy barato) para pagar hoy 100 y que mañana le devuelvan 90 y deba pagar los otros 10 + intereses... El copago... 3/4 de lo mismo. A ver quien es el 'guapo' que le pone este cascabel al gato.

Debate

O vindeiro 15 de Outubro (día mundial do lavado de mans, que xa ten coña) terá lugar un de eses debates dos que pode que non saian conclusions palpabeis mais si que se definirán cuestións de fondo....



O tema é que as nas mesas estarán representadas as actuais visions do sistema sanitario e sobre elas planeará a crise financieira, a económica e os puntos fortes e débiles de cada modelo de prestación.

Ó fio do dito na anterior entrada pode que se trate de un debate moi esclarecedor...

Visions de Portugal III

As 'novas' ferramentas de xestión en Portugal

Como non son mais ca un observador-lector non teño AUTORIDADE para emitiren xuizos mais si quero deixar unhas pinceladas do que percibin nestes días en Portugal sobre as alternativas á xestión administrativa tomadas polo nosos veciños.

Xa na década dos 90, simultaneamente á implantación das Fundacions en Galicia, en Portugal xurdiron varios hospitais e Unidades locais de saúde que adoptaron tamén modelos organizativos privados mais con capital público. Lembro de aquela época a pregunta que o Directivo do entón Hospital Distrital de Chaves lle fixo ó Xerente da extinta Fundación Hospital Verín de ¿canto custa vostede en Portugal? que non deixaba lugar a dubidar de que alí continuarian nesa via. Magoa para o interrogado non ter collido aquel carro.

Uns 8 anos dempois, xa ben entrados no novo século iniciouse o rapidisimo proceso de empresarialización nos hospitais 'tradicionais'; para elo fixeronse algunhas transformacions na estructura do sistema creandose a Administración Central do Sistema de Saude como órgano do ministerio da saude con competencias sobre a contratación dos servizos asistenciais no relativo á planificación estratéxica e a avaliación de resultados. Desta dependen as Axencias Rexionais de Saúde que é quen deseña, asina e vixila o contrato-programa de cada centro e os requisitos de calidade e acreditación, ten as competencias de inspección e control das condicions da prestación nos centros. Dende 2003 case a metade dos hospitais de Portugal pasaron a ser "Hospitais EPE"; moitos deles en forma de complexo hospitalar que integra centros (unidades) en vilas e cidades diferentes; por exemplo o Complexo hospitalar de tras-os-montes e alto Douro que integra ó Hospital de Vila Real e ó xa citado de Chaves. O resto dos hospitais do sistema son chamados "Hospitais SPA" (¿terá segundas intencios este nome...?.

Sobre os resultados desta experiencia só vou facer un apuntamento persoal antes de citar unha resposta con autoridade. Dende o troco de modelo xa se sucederon gobernos de diferente cor que non se apresuraron a desfacer o feito por cuestión de principios senon que o estudaron seriamente e o avalían no que importa; o impacto para a poboación. Agora vos deixo esta cita (en castelán) dun traballo presentado na Revista Asturiana de Economía (.PDF).
En 2002 el gobierno portugués decidió dotar aproximadamente a la
mitad de los hospitales públicos de estatutos más empresariales, adoptando estatutos muy parecidos a los de empresas privadas, aunque el capital siguiese siendo totalmente público. Los hospitales empezaron a funcionar bajo los nuevos estatutos en enero de 2003. La extensión y la naturaleza del cambio son tales que esta política es un experimento natural en el diseño institucional de hospitales que puede ser de interés para otros países que tengan un Servicio Nacional de Salud que posee y gestiona hospitales.
Se han llevado a cabo varios estudios que comparan la actuación de los hospitales transformados (“Hospitais EPE”) y los hospitales puramente del estado (“Hospitais SPA”), (Harfouche, 2005; Gouveia et al., 2006). El último fue el resultado de una comisión de evaluación establecida por el nuevo gobierno que asumió el poder en marzo de 2005. Jacob (2005) provee un resumen de algunos de estos estudios complementado con un examen más profundo de un hospital en particular.
La conclusión principal que se obtiene de estos estudios es la ausencia de diferencias significativas en la actuación entre los dos grupos de hospitales, en términos de resultados en salud y de cambios en la productividad Harfouche (2005) no encuentra ninguna diferencia estadísticamente significativa en los niveles de eficiencia entre los dos grupos de hospitales.
Por otro lado, Gouveia (2006) encuentra, con una estimación de función de costes, que los costes son menores para el nuevo formato de organización, aunque para muchos indicadores de actuación física no se detecta ninguna diferencia estadísticamente significativa.
Jacob (2005), en el estudio de un hospital concreto funcionando bajo los nuevos estatutos, sugiere que, según los gerentes del hospital, las restricciones principales a la gestión hospitalaria todavía no han sido superadas por completo. Los puntos fuertes que los gerentes hospitalarios ven en el nuevo modelo son menos burocracia, descentralización de la gestión y mejor planificación y control. Sin embargo, quedan varias restricciones del pasado: la libertad de gestionar se ve todavía muy limitada (el Ministerio de Sanidad estableció una comisión para coordinar los hospitales con nuevos estatutos, que a menudo promulgaba directrices de gestión de obligada aplicación en todos los “Hospitais SA”) y sin posibilidad de usar ampliamente mecanismos de incentivos para mejorar la eficiencia.
Frecuentemente, o no se dispone de datos sobre la actividad hospitalaria o no permiten comparación entre hospitales. Curiosamente esto significa que a pesar de los nuevos estatutos, las restricciones principales indicadas por Delgado (1999) están aún presentes en la actualidad: financiación inadecuada, burocracia excesiva, profesionales sanitarios trabajando simultáneamente en el sector privado y en el público y el elevado protagonismo de los episodios urgentes en la actividad hospitalaria. (···)
De acuerdo con sus promesas electorales, el nuevo gobierno (marzo de 2005) decidió volver a cambiar los estatutos de los hospitales otorgándoles una forma legal tal que sea evidente que la privatización de los hospitales no forma parte de la agenda política, sin cambiar la naturaleza de las normas de gestión.
A pesar de la falta de pruebas indiscutibles a favor del experimento de Hospitais EPE, el Ministerio de Sanidad ha afirmado el éxito de la transformación, expresándolo en términos de aumentos de productividad, es decir, más intervenciones quirúrgicas, más consultas externas y más casos de urgencias. Es una argumentación curiosa, en el sentido de que parece basarse en el supuesto de que “más es mejor”, lo que no es necesariamente cierto

Conclusión: ¿'Aprendeu' Portugal dos nosos erros ou dos do NHS?, tanto ten; diseñaron un modelo á súa medida e o implementaron, se cadra demasiado deprisa. Un modelo que terá os seus fallos (e a falla de RRHH é un deles) mais que terá acertos nacidos, coido, da análise do acontecido en outros sitios. Haberá que seguilo de perto.

Público, Privado, Cedido, Concertado, Externalizado...

O tema do custe económico da atención sanitaria debe preocupar (ou debera) á cidadanía en xeral e os responsables de cousa pública en xeral que pode que coñezan as cifras da realidade mellor ca nós. Nun entorno de presión polo gasto crecente debido a:
  • O envellecemento poboacional, a prevalencia de patoloxías de 'longo percorrido' que precisan coidados de media intensidade e teñen puntualmente episodios de agudización que provocan estancias longas e uso intenso de tecnoloxía diagnostica e medios terapeuticos.
  • O modelo de 'prestixio social' no que certa parte da sociedade se sinte 'obrigada' a ter mala sanidade (lenta, retrasada tecnolóxicamente sen atención hosteleira...) para que a teñamos tod@s e opta polos servizos privados sen seren conscientes dos seus sesgos e limitacions.
  • O modelo de avance tecnolóxico que desenrola e 'obriga' a adoptar avances a prezos moi altos sen que esos prezos maiores teñan un reflexo en 'resultados en saude' a curto prazo senon que a tecnoloxía e os medios terapeuticos novos son 'amortizables' para os pagadores cando a difusión do seu uso conquire baixa-los prezos unitarios.
  • A necesaria atención a grupos e lugares "fora de límites" o que provoca que a sanidade pública deba respostar a quen e alí onde a privada fai renuncia por que o volume de mercado non cubre os gastos estructurais.


Todo isto e mais ven recibindo resposta dende as luminarias da xestión política da sanidade pública fai xa 15 - 20 anos. Non estou a descubrir ningúnha pólvora que o señor Abril Martorell e o seu informe non puxeran enrriba da mesa pode que co único fallo de non contar coa presión que a tecnoloxía da información introduciría no desenrolo dunha faceta do gasto que, ben estudada, pode ser fundamental para mellora-la xestión e rendemento do sistema mais que tamén representa un incremento do mesmo pola súa pronta obsolescencia e a escasa planificación-coordinación mostrada ata o de agora (que semella haber uns indicios esperanzadores).

A forma desa resposta variou entre moitas opcions; iniciandose case invariablemente pola externalización de "tódolos servicios non esenciais" como a limpeza e a lavandería e seguindo pola hostelería (tanto ó público e persoal como ós doentes), o mantemento das instalacions etc. mais nesto xa atopamos polémica pois son moitas as opinions e poucos os estudos ó respecto de si esta opción non foi mais ca un "balons fora" e, sendo así, si esa opción realmente externaliza os problemas. A resposta é que NON.
Cando os servicios externalizados teñen algún inconvinte a súa repercusión é para o centro público; as folgas, falla de fondos e de persoal etc. acaban repercutindo nas parcelas do servizo externalizadas e a administración en cuestión ten que "mediar" poñendo mais cartos na concesión.
O mesmo servizo, con condicions escritas férreamente seguidas custa entre un 10 e un 15 % mais (segundo se trate de si implica transporte de bens ou non). A vantaxe, si un traballador 'dá problemas' nun área o responsable pode facer que o trasladen a outra.

Sobre a concertación habería todo que dicir i eu teñovos que entrar a currar ás 8 así que pregunto ¿hai que concertar en áreas nas que se ten capacidade dabondo e recursos sen empregar?, ¿pódese concertar sen recibi-la responsabilidade do que se faga mal?, ¿si podemos concertar unha prestación concreta porque é eficiente qué impide concertalo todo?. A industria sanitaria que se desenrola ó redor dos concertos é importánte, e xera emprego si, mais ¿de que calidade e con que rendemento para o 'seguro público'?

A cesión de áreas de saúde enteiras a entidades privadas que se encargan da construcción de instalacions e do funcionamento das mesmas ó prezo dun canon por habitante cuberto mais as facturacions de mútuas de accidentes e funcionarios etc. é unha opción que se leva a experimentar xa dende hai uns anos e que leva precisado diversos 'axustes' que semellan 'fugas cara adinate'.
Nalguns sitios a cesión xa ten demostrado que aínda sendo completa (atención primaria, especializada e socio-sanitaria) o "problema" do déficit ou diferencial entre o gasto xerado por habitante e o canon que se lle paga á empresa concesionaria sempre volta ó tellado da administración.

O negocio do aseguramento privado é, repito, importante mais non pularía se non fora polas fontes de financiamento que recibe dende a administración en forma de concertos, mutualidade de funcionarios, asunción de fallos (de cobertura) e sesgos (grupos de idade e patoloxía) e se debe á súa imaxe de prestixio social e a rápida adquisición de tecnoloxía a prezos prohibitivos que logo se amortiza contratando ese servizo ó aseguramento público.
Non cabe dúbida de que a prestación privada axuda e seguirá axudando a que casos que tardarían fatalmente en seren diagnosticados e tratados acaden atención "en tempo" para a recuperación rápida. Outra cousa é si se debe permitir ese "atallo" para uns e non para todos. E si o custe é asumible para o noso nivel de impostos.

A xestión con xeito privado non é garante da aplicación de novas ferramentas que centren a atención nos grupos que maior carga de traballo demandan... (artigo de acta sanitaria sobre Kaiser Permanente)

A sanidade pública precisa adaptacions e precisa que os propios traballadores crean nela asumindo modelos de motivacion reais que se liguen a contención de gasto, racionalización e planificación da asunción de novas tecnoloxías para conquerir incrementos verdadeiros no rendemento do patrimonio estructural que se ten.

Hai 20 anos a reconversión industrial foi traumática porque as forzas sindicais e políticas viviron de espaldas á realidade ata estaren ó borde do precipicio. Agora toca a reconversión dos servizos; estase a escomenzar polos servizos 'novos' como a atención á discapacidade no que o marco normativo adoptado xa "abre cancha" a formas de provisión innovadoras. Hai que debatir agora sen dogmatismos para acadar unha sanidade con futuro.


Artigo de público sobre a sanidade en Madrid e Valencia

Artigo de público sobre a sanidade en Canarias

Artigo de público sobre a sanidade en Galicia

Artigo de A voz sobre as listas de espera en Galicia

O modelo de asistencia sanitaria segundo Cayetano Rodriguez e acta sanitaria

O modelo de concesión segue avanzando en Valencia

O hospital privado como producto de consumo


A xestión do investimento externalizada en Asturias

Crecemento do sector privado

Agora SI que é precisa unha explicación...

A ver, que me aclare.

O actual goberno galego vai a "integrar" as fundacions públicas que xestionan centros sanitarios e servizos centralizados porque con elo se lle brinda cohesión ó sistema e porque había 'buracos' financieiros que foran creados pola laxitude da xestión dos mesmos ¿non si?. Sin entrar eu a valorar tales extremos e menos aínda tendo en conta os informes do tribunal de contas de galicia; a 'integración' é un proceso en marcha "salvo mellor opinión (xudicial".

Logo ¿a que ven a redacción do artigo 77 da "Lei de Saude de Galicia" que o gobern ven de enviar ó parlamento?
Art. 77.- Instrumentos de xestión da Consellería de Sanidade e os seus organismos dependentes.
1. Para o exercicio das súas competencias, a Consellería de Sanidade e os seus organismos dependentes poderán:
a) Desenvolvelas directamente, ou a través de organismos autónomos, entes públicos de carácter institucional, axencias públicas, consorcios públicos e outros organismos ou entidades de titularidade ou natureza pública dotados de personalidade xurídica propia, existentes ou que poidan crearse para tal efecto. No exercicio das devanditas funcións, os organismos ou entidades mencionados, que se adscribirán á Consellería
de Sanidade, gozarán da reserva de nomes e dos beneficios, exencións e franquías de calquera natureza que a lexislación lles atribúa á Xunta de Galicia e aos
entes encargados da xestión do sistema de Seguridade Social.
A relación entre as ditas entidades, como medio propio instrumental e servizo técnico da Administración, coa Consellería de Sanidade ou co Servizo Galego de Saúde
regularase, tanto para a prestación de servizos sanitarios como doutros incluídos no seu obxecto social ou finalidade, a través dos instrumentos previstos no artigo
74 (contratos de servizos sanitarios; un re-deseño dos contratos-programa con algo mais de cobertura legal), que permitirán vincular o funcionamento daquelas e o seu financiamento cos criterios de planificación da Consellería ou do Servizo Galego de Saúde e coas
necesidades dos usuarios.
b) Delegar funcións no Servizo Galego de Saúde ou noutros organismos ou entidades adscritos á Consellería de Sanidade.
c) Establecer encomendas de xestión, acordos, convenios ou contratos -calquera que sexa a súa tipoloxía e modalidade- con entidades públicas ou privadas.
d) Participar en calquera outra entidade pública ou privada, cando así conveña á xestión e execución das competencias asignadas.
2. Correspóndelles ao Foro de Participación Institucional de Sanidade e ao Consello Galego de Saúde coñecer e informar os expedientes de autorización da constitución ou
participación da Comunidade Autónoma nos organismos e entidades de nova creación ou xa existentes a que se refire o apartado anterior.
3. Correspóndelle ao Consello da Xunta autorizar a constitución ou participación da Comunidade Autónoma nos organismos e entidades de nova creación ou xa existentes
a que se refire o apartado un do presente artigo, de acordo co establecido na lexislación financeira e orzamentaria, así como patrimonial da Comunidade Autónoma.

Total; o que había, o que hai nas comunidades gobernadas polo P$o€ e coa porta aberta ó modelo Alzira...

I eu que estaba tan contentiño coa nova do blog do Plano de calidade do SNS e o puxera rapidiño no foro...

ACTUALIZACIÓN 24/01/2008

Semella que non atopan contradictorio continuar coa liquidación das actuales fundacions malia a abrires a porta a 'novas formas de xestión' no proxecto de lei de saude de Galicia...
Porque a integración do persoal que o solicitou (só un 78,59%) seica se fará efectiva o 24 de Febreiro; mágoa de información por categorías que tiña eu gañas de confirmaren certo ruxe ruxe

A sanidade non son só cartos

Mais a alguns lle semella así.

Para probalo unha pequena mostra:
Vía Kevin M.D.
Desculpade a calidade do gráfico.

Sei que as persoas expertas en saude pública (Ex. diplomados en sanidade) obxectaran, non sen razón, que o investimento en sanidade non é, nin de lonxe, o factor mais influinte na lonxevidade dunha poboación mais gustaríame destaca-la posición de alguns paises que destacan no gráfico de gasto medio per capita como extremos e que caseque comparten a mesma espectativa de vida. 4500 dolares son moita diferencia como para xustificaren nada.

Dende o meu punto de vista isto sinala a unha sanidade "hipermusculada" na que as apetencias individuais (de consumidores e profesionais) e as presions industriais conducen o gasto en saude empuxando as cifras cara arriba sen que iste incremento se vexa reflictido nos "resultados en saude" dos que a espectativa de vida, repito, non é mais ca un instrumento moi bruto de medición.

De tódolos xeitos os propios americanos hai tempo que saben que teñen un problema e os seus políticos levan tempo dando paos de cego nel e ollan, seica, con envexa ós sistemas mais 'sociais' que europa quere reformar.

Sigo contando cos vosos silencios.

Volta o pluriemprego

A istas alturas non lle imos descubrir a ninguén que hai especialidades na sanidade na que a carencia de profesionais en postos 'de a pé' é mais que agobiante e non só en facultativos.

Sen ter moita información sobre outras medidas tomadas ó respecto e recriminando novamente a falla de autocritica das presoas que tiveron responsabilidades neste eido nos derradeiros 10 anos e que non planificaron axeitadamente o certo é que a comunidade de Madrid ven de lanzar, via "lei de acompañamento" a posibilidade de prestar servizo no sector público en dous postos distintos
Artículo 11

Compatibilidad de servicios de carácter asistencial en el sector público sanitario por razones de interés público

1.  El personal sanitario dependiente de la Consejería de Sanidad y de sus organismos autónomos, empresas públicas y entes del sector público de la Comunidad de Madrid adscritos, podrá compatibilizar un segundo puesto de trabajo de carácter asistencial o ejercer una segunda actividad en el sector público, si así lo exigiera el interés del propio servicio público.

2.  Se declara de interés público, a efectos de compatibilizar dos puestos de trabajo en el sector público sanitario de la Comunidad de Madrid, la prestación de servicios de carácter asistencial en los centros sanitarios públicos de Atención Primaria, Especializada y SUMMA 112.

3.  En consecuencia, se podrá conceder autorización de compatibilidad, en razón del interés público, para el ejercicio de una segunda actividad de carácter asistencial en el sector público sanitario de la Comunidad de Madrid en los ámbitos delimitados en el apartado 2 de este artículo. Esta autorización no supondrá modificación de jornada de trabajo y horario en ningún de los dos puestos compatibilizados y se condiciona a su estricto cumplimiento en ambos.

Lo dispuesto en este artículo se entiende en el marco de lo dispuesto en la normativa laboral y de incompatibilidades del personal al servicio de las administraciones públicas
Como xa expliquei; a normativa pon o que pon e non o que a un lle semellar ler... i eu penso que o que aquí pon posibilita a 'mandos intermedios' e outros postos asimilables a realizaren prestación asistencial no seu centro ou noutro en función doutro contrato.

Visto que na mesma lei crease a unidade central de radiodiagnóstico como entidade de dereito público que non só vai xestionar i explota-los servizos de radiodiagnóstico e tratamento dos novos hospitais nenon que poderáselle asigna-la xestión de tales servizos noutros hospitais ou centros semella clara certa intencionalidade 'pluriempleativa'.

Mais enmarañado me semella a reedición da lei de "nuevas formas de gestión" de 1997 por la via malabarista de modificar cunha "lei de acompañamento" a outra "lei de acompañamento" para permitiren...
Artículo 15

Modificación parcial de la Ley 4/2006, de 22 de diciembre, de Medidas Fiscales y Administrativas

Se modifica el apartado 2 de la disposición final primera de la Ley 4/2006, de 22 de diciembre, de Medidas Fiscales y Administrativas que queda redactado en los siguientes términos:

“2.  El Gobierno, mediante decreto, a propuesta de la Consejería de Sanidad y previo informe vinculante de la Consejería de Hacienda, podrá establecer los trámites a seguir para dotar de personalidad jurídica y de autonomía económico-financiera a los restantes hospitales integrados en la Red Sanitaria Única de Utilización Pública de la Comunidad de Madrid, así como a cualesquiera centros, órganos o unidades del ámbito sanitario existentes, con la finalidad de mejorar su gestión y bajo la supervisión, control y coordinación de los órganos competentes de la Consejería de Sanidad.”

A vella pregunta sen resposta

Aproveitando que ningúen "da casa" lle presta atención a este blog vou descolgar unha pregunta que NON está no ambiente mais que si ten que ver co sustancial do tema.

Abertas as especulacións do melón sucesorio sen que estea claro que dita posibilidade exista correu polos pasillos do centro e polo congreso da área local de que si un, de que si o outro... antes de saber si o novo "administrador" será alguén da casa ou alguén vido de fora.

Eis a pregunta; e o tema de debate é, no fondo, a profesionalización da xestión.

Suponse así sen mais que alguén de fora non coñece o centro en profundidade, como moito polos datos publicados e por referencias da xerarquia que lle pode oferta-la posibilidade de 'capitnea-la nave'; mais tamén se lle presupoñen dous elementos fundamentais no eido da XESTIÓN: Formación específica (mais aló de congresos) i experiencia profesional previa (ben no mesmo cometido, ben en outros 'do escalafón'). Dende o punto de vista da politica interna local e tendo en conta que o centro é unha das principais empresas da bisbarra e a que mais emprego xera a arrivada dun novo xestor foráneo podería ser non ben recibida mais encaixaría na liña marcada dende antes das eleccions municipais no Partido Politico que goberna o tema.

A unha persoa do centro suponselle carente desa formación (cousa que ben podería ser un erro) e, salvo alguns casos senlleiros, de experiencia en postos similares e presupónselle (tamén podería ser erroneamente) un bó coñecemento do funcionamento do hospital para ben e para mal; neste tipo de candidato destaca o campo de relacions co 'establishment' pois neste entenderíase que a súa opinón debe ser tida en conta. Ten o principal perigo na desconexión que pode sufrir a nivel provincial e autonómico á hora de percurar recursos ou de facer ver as necesidades que se teñen. Por outra banda un xestor cuio posto "de retorno" sexa no mesmo centro que xestiona pode ter motivacions extras para non tomar algunhas medidas que poden ser precisas ou, polo contrario, pode aproveitar o posto mais para o progreso e os asuntos persoais que para ofrecer solucions e (sobre todo) motivación e ilusións novas á xente que nel traballa.

Bueno, non vos matedes a facer comentarios; ide dun en un que hai tempo... Eu coido que "desta non vai" porque o noso actual xefe está ben en Ponferrada salvo que en Madrid digan o contrario.

E chegou a hora da analise

Nunha conferencia-evento da fundación Bamberg en Madrid a conselleira tivo, por fin, a nobreza de expresar a ecuación pola que as novas 'oportunidades de xestión' son válidas mais as fundacions non.

Todo se resume en que as fundacions non actuaron conforme ó principio de autonomía co que se xustificaron ainda que non quixo entrar na valoración do 'modelo Alzira' por "carecer de datos"... É curioso que se prescinda das fundacions porque presentaban déficits contables e non se critique un modelo no que ó déficit xa foi aflorado nun ocasión mercede a un truco contable. Pensará a nosa conselleira que non coñecemos a historia dos contínuos déficits que veñen presentando os centros da "xarxa" catalana dende hai 40 anos, a fundación Jimenez Díaz e tódolos hospitais da administración nos que se tentou implantar o famoso contrato-programa?

Nen o modelo SIGNO no seu intre foi quen de identificar por onde se ian os cartos nos hospitais de tal xeito que o pagado pola actividade non chegaba para cubri-los gastos orixinados... E non, non eran as dilacions no pago da administración as que xustificaban (e xustifican) os altos custes dalguns suministros nos centros sanitarios nen a xestión draconiana do persoal sanitario ou non puido evitar que os índices de absentismo fosen os que son.

Pode que a centralización das compras permita conter en certa medida os prezos dos suministros mais comuns, seguramente a actuación de axencias de avaliación tecnolóxica e a obrigatoriedade do seu visto e prace conquira que os proveedores de tecnoloxía teñan que xerar novas estratexias para penetrar nos centros/servizos cos novos productos, pode que a externalización de toda a actividade non clínica cumprindo o paradigma da empresa privada de "adicate ó que sabes" disminua a conflictividade social nos centros ó prezo de aumenta-la súa complexidade de xestión diaria··· Hai moitas incognitas respecto ás novas alternativas para os centros de provisión de servizos sanitarios, pero cada vez resulta mais evidente que algo se está a facer mal nalgures cando hai centros privados que, tendo asignadas areas sanitarias SI acadan beneficios e os centros públicos non conquirer xustifica-lo seu presuposto coa súa actividade.

A evolución dos recursos

A obriga principal do seguro público é PRESTAR SERVIZO e para elo, dende sempre, se ten servido dos medios ó seu alcance tanto públicos coma privados consonte sinala a Lei Xeral de Sanidade.

Asi, temos moitos centros privados realizando prestacions específicas e/ou probas diagnósticas/terapeuticas a doentes con cargo ó seguro público. Temos, incluso, sectores de poboación (áreas de saude) que teñen como centro de atención especializada asignado un centro privado... Co tempo se ten chegado a tentar empregar a xestión privada cos própios centros públicos e, dende hai pouco, encarga-la construcción e xestión dos centros públicos a empresas privadas.

Nese camiño non debera sorprender que algúen avezado e con experiencia en EXTERNALIZACIÓN de servizos como o transporte sanitario ou a xestión dun centro periférico de hospitalización básica e urxencias realice técnicas terapeuticas puntuais nas instalacions públicas en horario non habitual facendose cargo do seguimento dos doentes ata darlle-lo alta. Non se trata mais que de unha prestación "por obra ou servizo" que, como calquer concerto puntual, remata cos coidados inmediatos á técnica/intervención realizada.

Outro conto sería (i é nalguns sitios) que a estes concertos se lles aplique o xa moi estudado CUSTE POR PROCESO e se incluan nel as consultas previas e de seguemento facendose cargo o prestador do concerto das atencións relacionadas co seguimento dos casos 'adversos' ou asumindo o custo deste seguemento polos centros públicos. Iso aseguraría a competencia en termos reais.

(des)Integrados

Ben; tal e como xa sabían alguns hoxe sae no DOG a publicación das ordes de integración de tódalas fundacions públicas dependentes do SERGAS. Así a primeira vista noto en falla ó MEDTEC, ó 061 e á FEGAS... Polo demais ás ordes están fusilidas, como era de agardar, do decreto marco de integración.

Escomenza mañan un período de 6 meses que rematará coa liquidación das fundacions afectadas e a súa integración na rede. Forá quedan, salvo orde xudicial, as acusacions de novos procesos ilexítimos que; desta volta si, dan acceso á praza de estatutario e, sobor de todo, fora queda a oportunidade de facer realidade os argumento cos que se iniciaron estas andainas e que, lonxe de motivar na mellora da asistencia sanitaria, deron na creación de parceliñas de poder que pronto foron reclamadas polos caciquismos de sempre.

Na mentras a comunidade de Madrid persevera e profundiza no invento facendo novas fórmulas que "reinxenian" as fundacions integrando nelas xuntos, mais non revoltos, a persoal estatutario, laboral e funcionario en edificios construidos polo sistema PFI. Agora alí escomenza a 'danza das sillas' i é que 7 hospitais teñen moitos despachos que encher...

PREGUNTA: ¿Porqué Agosto sempre é o mes deste tipo de publicacions?.

Debate fragmentado

A propósito da posible presentación dun recurso ou demanda contra da integración do persoal das fundacions galegas como persoal estatutario e a miña vella teima de que o modelo de prestación de atención sanitaria mediante Novas formas de xestión non foi debatido seriamente e, por elo, cada quen chega ás conclusions que mais lle petan segundo os seus prexuizos.

Digo que co galo desa reflexión vou facer unha escolma das miñas chuzadas e comentarios sobre o tema co ánimo de constatar as miñas contradiccions que non son mais que a expersión do que debe ser un debate: argumentos a prol i en contra porque, como xa dixen: o gañador vai ser o modelo mais privatizador e detrás da provisión da asistencia sanitaria irá o aseguramento.
O sector público desarmase e volta a "pelexar coas mans (mellor dito cos papeis)" contra a flexible e ben engraxada maquinaria da sanidade privada, moi concentrada ela en tódalas prestacions que ofrecen 'valor engadido' deixando para a EXCLUSIVIDADE o que non é rendible.
En primeiro lugar o modelo NON é novidoso, leva 40 anos aplicandose noutras autonomías cos mesmos problemas financieiros que todolos hospitais... a "facturación" da actividade NON chega para pagar tódolos gastos xerados.Por iso me extranei do silencio dos promotores do modelo en Galicia cando a propia xunta de Fraguestein asinou (2005) o acordo para a integración do persoal das fundacions no réxime estatutario e, como consecuencia, a disolucion de tales organismos.
Agora será o momento de lle preguntar ó Sr. Feijoo (presidente do SERGAS cando se 'pariu' o invento) ¿onde quedou o marabilloso modelo que ia a asombrar ó resto do estado?.O certo é que no resto do estado se está a apostar pola xestión privada dos centros e servizos públicos tanto nas autonomías do PP como nas do PSOE
Resultame curioso que para levar a cabo unha decisión política se teña que recurrir a argumentos peregrinos ou a crear unha especie de opinión xustificadora...
A conselleira escenificou un motivo económico para o cumprimento dun punto programático do acordo que sustenta ó goberno. Esqueceu mencionar que a débeda de calquer outro centro sanitario público é igual ou superior (en €/cama) pero que quedan 'enxugadas' directamente nos presupostos da comunidade. Esqueceu tamén mencionar que o mesmo modelo se ven a desenrolar en andalucía (gobernada polo P$o€) baixo a etiqueta de "empresa pública" e co mesmo problema de desequilibrio financieiro(...)se dá a entender que SÓ as fundacions teñen débeda e que eso é falso; tamen reitero que o P$o€ non é quen de darse golpes no peito neste aspecto pois en varias autonomías que goberna (con especial relevancia en andalucía) se teñen constituido e funcionan "empresas públicas" que xestionan recursos da sanidade pública.
Claro que; dunha CONFUSIÓN DE ARGUMENTOS só pode sair unha confusión de resultados.

En priemiro lugar para a imaxe que se ofrece dos profesionais que traballan neses centros... A maioría traballan neles en exercicio do seu título profesional oficial que é idéntico ca o dos profesionais que exercemos no sistema estatutario e posiblemente leven a cabo mais funcions e teñan unha carga de traballo superior á dos centros do sistema estatutario.
Preocupame o tema da imaxe dos profesionais pois, como é ben coñecido, a relación dos doentes coas persoas que os atenden baséase na CONFIANZA e ista ven ligada a esa imaxe que se teña sobre a capacidade do profesional; polo que, todo isto e as acusacions que xa se fixeron dende o mesmo intre da apertura dos centros dificultan e diminuen a comunicación e a atención en si mesma.

Logo están as dúbidas sobre a legalidade do sistema de selección...
Bueno, no tema do emprego nas fundacions houbo varias fases atendendo á cronoloxía.
Período 1993-1996 (antes da lei mencionada por Postscriptum)

En 1993-1994 Predominaron as probas selectivas co espiritu da empresa privada e que poderíamos considerar 'innovadoras' (test psicotéctnicos, redacción de proxecto, entrevista...).
O emprego que se acadaba non era, nen moito menos, estable; contrato de 'inicio de actividade' por 6 meses renovable ( ou non -6 casos- ) ata os 3 anos; contratos laborais que podían rescindirse sen mais cun preaviso de 15 días e a correspondente indemnización.
Neste mesmo período alguns dos facultativos que prestaron servizos o fixeron en virtude a contratos mercantís o que causou bastante polémica -percurade nas hemerotecas-

En 1994 e 1995 as contratacións novas e as substitucions se fixeron ó mais puro estilo da empresa privada; se contratou directamente a persoas que estaban inscritas como demandantes de emprego no INEM e que posuian o título necesario para o desempeño das tarefas. Co mesmo tipo de contrato ou con contratos 'por obra ou servizo'. Pode que algunhas destas persoas SI teñan problemas para acada-la estatutarización dependendo de si quedou rexistrada ou non a realización de algunha proba selectiva con posterioridade para a conversión do seu contrato a contrato laboral fixo; cousa que aconteceu xa en 1996 co cumprimento dos 3 anos dos primeiros contratos e a entrada en vigor da Lei 10/1996 xustamente xerada co galo dos trocos na equipa directiva do SERGAS pola marcha de Romay e compañía cara a Madrid.

Dende 1997 foise implantado de xeito lento o emprego de listaxes baremadas para a contratación temporal e a convocatoria de probas selectivas para o acceso a contrato laboral fixo. En ningún caso os comites de empresa tiveron acceso a ises procesos (polo menos ata 1998) nen participaron nas negociacions das que sairon as normas dos mesmo e os seus baremos pois, simultaneamente; coa aparición dos centros de Cee, Ribeira e Vilagarcía a consellería procedeu a centraliza-la toma de decisions neste aspecto.
Que depararán nunha longa xeira de recursos sobre temas laborais e remunerativos.

Todo elo enrredado coa fixación que teñen os dirixentes políticos do goberno e a oposición de emprega-lo tema das esperas como arma... e as falsas espectativas que se crean na cidadanía no que á participación obxectiva na xestión dos centros se refire.

Supoño que voltarei a deixarme cousas sen dicir... son mal redactor e teño moi pouco tempo.