Moitos profesionais se queixan reiteradamente de que un dos grandes problemas dos servizos públicos é a súa politización "ata os postos de bedel". Moitas veces temos ouvido prexulgar a alguén que é seleccionado para un cargo intermedio dicindo que si a elección se debeu a que é afín ou militante a tal ou cal partido ou facción; eu mesmo o teño feito dende esta fiestra.
Mais aló de abondar nese fio quero quebrar hoxe unha lanza a prol da auténtica profesionalización da xestión dos servizos públicos e, sobor de todo, quero da-lo meu alento ás persoas que, empurradas pola profesionalidade asumen postos intermedios sendo 'marcados' por elo coa carga dunha culpa peor que as inxurias.
Non cabe dúbida que existen diferentes plantexamentos do que debe se-la sanidade pública, o seu financiamento e o xeito da súa provisión. Aproveitar ou non a infraestructura e recursos da sanidade privada, emula-los seus modelos de traballo, introducir "taxas disuasorias" do sobreuso do servizo, limita-las prestacions... todo eso e outras mais son decisions politicas que toman e asumen persoas que ocupan cargos en virtude da asunción do programa político do goberno de turno, mais; por abaixo, nalgun punto do escalafón, escomenza o traballo de persoas que , seleccionadas pola súa experiencia, valia, preparación etc. debera centrarse na EFICIENCIA, EFICACIA, no bó facer e na capacidade de motivar á equipa humana coa que interactua ben por proximidade, ben por xerarquía.
De novos moitas veces falamos de que si "os supervisores deberan ser elexidos polo persoal das unidades, que si deberan se-la voz da unidade/servizo coa dirección"... !Canto se aprende co tempo¡. Mais, un cargo intermedio non ten que ver coa "cuestión política" pois a súa capacidade de obrigar ten o limite da ética profesional que sinala de verdade o que se pode ou non facer.
De tódolos xeitos hai unha zona escura onde o seguimento das premisas políticas deixa paso á formación dunha equipa de traballo organizativo e de control que asume obxectivos de xestión e, nesa zona escura, é onde se situa o prexuizo. O prexuizo que a uns impulsa a sinalar a alguén como afín politico e a outros os impulsa a percurar persoas coas que se manteña un coñecemento persoal que nada ten que ver co desempeño profesional; un desempeño que se caracteriza en accions e aptitudes de traballo e serán esas as que haberá que agardar para da-la sensación ou non de sentirse satisfeito ou decepcionado.
Enfermeiría #SegPac dende a evidencia
Enfermería #SegPac desde la evidencia
Nursing #PtSafety from evidence
O estatuto invisibel.
A verdade é que nin eu mesmo dei creto cando lin a nova alí nun recunchiño da revista electrónica "diario enfermero" no número 107: "As cortes de castela e león aproban o estatuto xuridico do persoal estatutario do servizo de saude de castela e león" e lle asignaba o seu 'tensiometro verde' pois seica é a primeira comunidade en cumpri-la obriga sinalada no estatuto marco.
Ainda que os detalles dos feitos da sesión plenaria do parlamento non son para deixar de lado (aplaudiron o noso colexio e tódolos sindicatos agás UGT) o que a min me chama a atención é que tendo os centros sanitarios ese "fermoso" decorado que son os milleiros de notas informativas nas que as diferentes formacions sindicais trasladan os debates das distintas posicions que sosteñen en múltiples temas, reflexan co seu logo/insignia a mesma información pública un tras outro (que digo eu que isto SI o podían centralizar ó traveso das xuntas de persoal) e das convocatorias de emprego en marcha dende fisterra até canarias; a pesares de todas estas notas digo, ningúen sabía nada de que o proxecto estaba a piques de seren aprobado.
Mais sorprendente é a falla de información e de presenza do proxecto na páxina do própio parlamento de Castela e León (nen no boletin oficial nen no diario de sesions), na páxina do "consello de colexios profesionais de castela e león" por non dicir ren da páxina do colexio de enfermería de león. Nen tan sequera a única voz disonante sobre o proxecto amosa ren sobor del nas súas webs de servizos públicos autonomica, nacional ou na webxeral da autonomía nen se falou delo no seu foro de sanidade...
Comprendo e comparto que a lei non entra en vigor ata que se atope "negro sobre branco" no Bocyl mais coido que si houbo algo de debate ou puntos controvertidos se debeu informar ós afectados. Eu devezo por lelo pois coa sua publicación rematan as enumeracions de funcions e tarefas dos estatutos de persoal dos anos 60 e xa espero que non se escoite mais eso de "a mi eso no me toca que no lo pone el estatuto" que ven sendo unha das lacras do servizo público na que se escudan os liberais para implantar sistemas de semiescravitude como o que vivin en 1ª persoa hai 8 anos.
Ó cabo, estomos ante un estatuto invisibel que será "feito luz" se cadra dempois das eleccions sindicais para que ningúen o empregue de argumento. Eu empregaría nesa campaña como argumento a falla de argumentos; isto é, a ocultación de información para que as persoas decidan en consciencia quen defende e que non os intereses do empregado estatutario.
Ainda que os detalles dos feitos da sesión plenaria do parlamento non son para deixar de lado (aplaudiron o noso colexio e tódolos sindicatos agás UGT) o que a min me chama a atención é que tendo os centros sanitarios ese "fermoso" decorado que son os milleiros de notas informativas nas que as diferentes formacions sindicais trasladan os debates das distintas posicions que sosteñen en múltiples temas, reflexan co seu logo/insignia a mesma información pública un tras outro (que digo eu que isto SI o podían centralizar ó traveso das xuntas de persoal) e das convocatorias de emprego en marcha dende fisterra até canarias; a pesares de todas estas notas digo, ningúen sabía nada de que o proxecto estaba a piques de seren aprobado.
Mais sorprendente é a falla de información e de presenza do proxecto na páxina do própio parlamento de Castela e León (nen no boletin oficial nen no diario de sesions), na páxina do "consello de colexios profesionais de castela e león" por non dicir ren da páxina do colexio de enfermería de león. Nen tan sequera a única voz disonante sobre o proxecto amosa ren sobor del nas súas webs de servizos públicos autonomica, nacional ou na webxeral da autonomía nen se falou delo no seu foro de sanidade...
Comprendo e comparto que a lei non entra en vigor ata que se atope "negro sobre branco" no Bocyl mais coido que si houbo algo de debate ou puntos controvertidos se debeu informar ós afectados. Eu devezo por lelo pois coa sua publicación rematan as enumeracions de funcions e tarefas dos estatutos de persoal dos anos 60 e xa espero que non se escoite mais eso de "a mi eso no me toca que no lo pone el estatuto" que ven sendo unha das lacras do servizo público na que se escudan os liberais para implantar sistemas de semiescravitude como o que vivin en 1ª persoa hai 8 anos.
Ó cabo, estomos ante un estatuto invisibel que será "feito luz" se cadra dempois das eleccions sindicais para que ningúen o empregue de argumento. Eu empregaría nesa campaña como argumento a falla de argumentos; isto é, a ocultación de información para que as persoas decidan en consciencia quen defende e que non os intereses do empregado estatutario.
A verdade da integración
Ir de antroido é o que ten, que aprende un un cento de verdades ó redor dunha festa.
Fun eu ó antroido coa idea de felicitar @s compañeir@s "integrados" e me atopei un pouco de todo. Xente que torce o xesto o ver a un, xente que sauda e segue e xente que para a falar. Mais aló das truculentas historias de ambicions xa coñecidas e de caidas ou tropezos que debian ser agardados no seu intre eu gocei cunha información porque realmente me revelou que latexaba en min hai tempo.
Sempre me preguntei cal sería o motivo polo que, si as Fundacions ian tan ben, non se rematou de da-lo paso cara a laborización de todo o persoal sanitario público pois medios había e hai directos ou indirectos de conquerir que as persoas pidan ser laboralizadas igual que se conqueriu que os funcionarios pedisen maioritariamente estatutarizarse.
O tema me chegou no fermoso intre no que coidaba dos "colillas" na praza mentres agardaba o remate do desfile e veu da mán dunha persoa que é unha profesional desas que non cede nen un segundo ó desalento e que sempre adica todo o tempo preciso á atención dos que a precisan...
O asunto é que mantendo o estatus laboral non hai cartos que paguen o horario do persoal de guardia nen hai persoal dabondo para establece-lo sistema de turnos que sería preciso si se eliminasen as guardias e se quixese garantir a atención continuada.
Por si non o sabiades un profesional estatutario fai entre 24 e 17 horas de guardia de presencia física no centro de traballo a un prezo inferior nun 70% o prezo da hora de traballo normal e isas horas NON lle computan como xornada traballada ordinaria por mor da maxia potaxia dun sistema regulatorio draconiano. Mais, o persoal laboral non está suxeito a isto e o "estatuto do traballador" dí que as horas realizadas por riba da xornada normal deben pagarse ó mesmo prezo que estas e que non poden superar certa porcentaxe (¿o 10%?)... espero que agora se comprendese porqué eu dicia que os facultativos tiñades que optar entre Iberia e eurolimp.
Está claro que para garanti-la atención sanitaria contínua fai falla a presenza física do persoal nos centros e nesta situación ou se fan guardias e se rexe a relación por un acordo de tipo mercantil (Iberia) ou se fan turnos e cada que cumpre as súas horas e punto (eurolimp). Mais, habendo unha terceira alternativa como é o réxime esperpentico-estatutario para que percurar mais?.
Por elo e polas sentenzas firmes que, seica, o fornecen é polo que se decidiu o SERGAS a estatutariza-lo persoal das fundacions e disolvelas...pasando ó persoal que non opte por estatutarizarse ó réxime laboral da administración pública que non é moito mellor.
Por certo, nun cargo ás persoas valoranse polo cumprimento do seu traballo; o de fora sempre debera quedar fora tanto si che son simpatic@s como si non.
Fun eu ó antroido coa idea de felicitar @s compañeir@s "integrados" e me atopei un pouco de todo. Xente que torce o xesto o ver a un, xente que sauda e segue e xente que para a falar. Mais aló das truculentas historias de ambicions xa coñecidas e de caidas ou tropezos que debian ser agardados no seu intre eu gocei cunha información porque realmente me revelou que latexaba en min hai tempo.
Sempre me preguntei cal sería o motivo polo que, si as Fundacions ian tan ben, non se rematou de da-lo paso cara a laborización de todo o persoal sanitario público pois medios había e hai directos ou indirectos de conquerir que as persoas pidan ser laboralizadas igual que se conqueriu que os funcionarios pedisen maioritariamente estatutarizarse.
O tema me chegou no fermoso intre no que coidaba dos "colillas" na praza mentres agardaba o remate do desfile e veu da mán dunha persoa que é unha profesional desas que non cede nen un segundo ó desalento e que sempre adica todo o tempo preciso á atención dos que a precisan...
O asunto é que mantendo o estatus laboral non hai cartos que paguen o horario do persoal de guardia nen hai persoal dabondo para establece-lo sistema de turnos que sería preciso si se eliminasen as guardias e se quixese garantir a atención continuada.
Por si non o sabiades un profesional estatutario fai entre 24 e 17 horas de guardia de presencia física no centro de traballo a un prezo inferior nun 70% o prezo da hora de traballo normal e isas horas NON lle computan como xornada traballada ordinaria por mor da maxia potaxia dun sistema regulatorio draconiano. Mais, o persoal laboral non está suxeito a isto e o "estatuto do traballador" dí que as horas realizadas por riba da xornada normal deben pagarse ó mesmo prezo que estas e que non poden superar certa porcentaxe (¿o 10%?)... espero que agora se comprendese porqué eu dicia que os facultativos tiñades que optar entre Iberia e eurolimp.
Está claro que para garanti-la atención sanitaria contínua fai falla a presenza física do persoal nos centros e nesta situación ou se fan guardias e se rexe a relación por un acordo de tipo mercantil (Iberia) ou se fan turnos e cada que cumpre as súas horas e punto (eurolimp). Mais, habendo unha terceira alternativa como é o réxime esperpentico-estatutario para que percurar mais?.
Por elo e polas sentenzas firmes que, seica, o fornecen é polo que se decidiu o SERGAS a estatutariza-lo persoal das fundacions e disolvelas...pasando ó persoal que non opte por estatutarizarse ó réxime laboral da administración pública que non é moito mellor.
Por certo, nun cargo ás persoas valoranse polo cumprimento do seu traballo; o de fora sempre debera quedar fora tanto si che son simpatic@s como si non.
Interese
Recibimos tod@l@s colexiados a revista "enfermería facultativa" como parte dos servizos da obrigada cota de colexiación que pagamos. Elo significa un grande instrumento á disposición de visions e intereses que non sempre teñen que ver co desenrolo profesional.
No número do mes de xaneiro de 2007 temos un claro exemplo co artigo de portada sobre a carreira profesional e o seu despregue nas diferentes administracions sanitarias. Nun artigo que supostamente debera facer fincapé no dificil que vai ser homoxeneixa-los diferentes modelos polas súas incoherencias á hora de concede-los diferentes graos e que se convirte nun alegato contra o estado das autonomías e a consecuente administración diferenciada de cadan seu sistema sanitario.
Deixanse a redactora os principios mais importantes no que respecta ó establecemento dun sistema de carreira profesional e que xa teño citado neste blog; por sorte na mesma revista na sección tribuna Jerónimo Romero-Nieva o pon tan claro coma esto: "¿Porqué la llaman carrera profesional si lo que quieren decir es antiguedad por quinquenios?".
Mais aló desta falla de motivación real e de que o sistema de créditos para conquerir os diferentes graos deixa moito que desexar no respecto a obxectividade e ó fomento das actividades que redunden nunha maior calidade da prestación, o artigo mostra moita preocupación polas diferencias monetarias coma si as diferencias no complemento de carreira profesional fosen a supor a maior parte do diferencial entre os soldos percibidos nas diferentes administracions e dando por sentado a máxima "todos debemos cobrar lo mismo" o cal é absolutamente falso pois ó non traballar para a mesma administración non temos as mesmas condicions de traballo e tampouco o custe da vida nos diferentes territorios é o mesmo... !!!quen nos dera cobrar tanto como en Madrid ou Navarra e vivir neste lugar¡¡¡.
Logo pon o foco no tema da reversibilidade que é xustamente un dos fundamentos da negociación; si a carreira é de "ascenso rápido" (4º grao ós 20 anos) se inclue a reversibilidade, se non (4º grao ós 25-28 anos) soe ser irreversible. Eu xa opinei que os grados mais altos deberan ser reversibles dependendo dos creditos de formación continuada, docencia e investigación e que o mantemento do grao non debera supor mais do 50% dos créditos precisos para acadalo.
Pon a voz de alerta pola posible migración de profesionais ás comunidades que mais paguen neste complemento... Sabemos que 'apunta' á comunidade de Madrid e ós 8 hospitais que vai a abrir próximamente; mais, ¿cantos enfermeiros con 10-15 anos de experiencia trasladarán a sua vida por 3000€ mais ó ano a un sitio no que a vida e a vivenda é tan caro como Madrid?. Cada quen xoga as suas bazas, Madrid sabe que vai sufrir déficit de persoal e tenta a sorte con esto, o seu goberno xógase moito no envite pois á hipoteca cara ó futuro que supón o modelo PFI que se vai por nestes centros engade esta carga de unha carreira xenerosa. Os cidadans de Madrid xa teñen asumido un "centimo sanitario" e, legalmente, pódese chegar a 3; logo hai outras medidas sobre a demanda que xa se escomenzan a insinuar...
Entroques non menciona a coñecida picaresca española, por exemplo unha profesional dunha comunidade no que se establecese un nivel previo non retribuido (Andalucia, Valencia, Extremadura, Madrid ou Rioja) ou que recoñecen os servizos prestados como interinos ou a própia situación de interinaxe e que poden "migrar" para conquerir un grao I antes e logo 'saltar' á sua comunidade co grao recoñecido por homologación... Nen a inxustiza que pode supor para @s que se desprazasen agora no "movemento OpeEx" que poden chegar co grao I recoñecido a unha comunidade onde non se teña ainda un sistema de homologación ou, peor, a unha comunidade que non pense en escomenzar a pagar ata o prazo legal de Novembro deste ano.
O positivo, hai debate ó redor desta farsa.
O negativo, céntrase o debate en ideas que apuntan claramente a un ideario político (!!!ESPAÑA SE ROMPE¡¡¡) e non na grande oportunidade perdida que significa a carreira profesional.
No número do mes de xaneiro de 2007 temos un claro exemplo co artigo de portada sobre a carreira profesional e o seu despregue nas diferentes administracions sanitarias. Nun artigo que supostamente debera facer fincapé no dificil que vai ser homoxeneixa-los diferentes modelos polas súas incoherencias á hora de concede-los diferentes graos e que se convirte nun alegato contra o estado das autonomías e a consecuente administración diferenciada de cadan seu sistema sanitario.
Deixanse a redactora os principios mais importantes no que respecta ó establecemento dun sistema de carreira profesional e que xa teño citado neste blog; por sorte na mesma revista na sección tribuna Jerónimo Romero-Nieva o pon tan claro coma esto: "¿Porqué la llaman carrera profesional si lo que quieren decir es antiguedad por quinquenios?".
Mais aló desta falla de motivación real e de que o sistema de créditos para conquerir os diferentes graos deixa moito que desexar no respecto a obxectividade e ó fomento das actividades que redunden nunha maior calidade da prestación, o artigo mostra moita preocupación polas diferencias monetarias coma si as diferencias no complemento de carreira profesional fosen a supor a maior parte do diferencial entre os soldos percibidos nas diferentes administracions e dando por sentado a máxima "todos debemos cobrar lo mismo" o cal é absolutamente falso pois ó non traballar para a mesma administración non temos as mesmas condicions de traballo e tampouco o custe da vida nos diferentes territorios é o mesmo... !!!quen nos dera cobrar tanto como en Madrid ou Navarra e vivir neste lugar¡¡¡.
Logo pon o foco no tema da reversibilidade que é xustamente un dos fundamentos da negociación; si a carreira é de "ascenso rápido" (4º grao ós 20 anos) se inclue a reversibilidade, se non (4º grao ós 25-28 anos) soe ser irreversible. Eu xa opinei que os grados mais altos deberan ser reversibles dependendo dos creditos de formación continuada, docencia e investigación e que o mantemento do grao non debera supor mais do 50% dos créditos precisos para acadalo.
Pon a voz de alerta pola posible migración de profesionais ás comunidades que mais paguen neste complemento... Sabemos que 'apunta' á comunidade de Madrid e ós 8 hospitais que vai a abrir próximamente; mais, ¿cantos enfermeiros con 10-15 anos de experiencia trasladarán a sua vida por 3000€ mais ó ano a un sitio no que a vida e a vivenda é tan caro como Madrid?. Cada quen xoga as suas bazas, Madrid sabe que vai sufrir déficit de persoal e tenta a sorte con esto, o seu goberno xógase moito no envite pois á hipoteca cara ó futuro que supón o modelo PFI que se vai por nestes centros engade esta carga de unha carreira xenerosa. Os cidadans de Madrid xa teñen asumido un "centimo sanitario" e, legalmente, pódese chegar a 3; logo hai outras medidas sobre a demanda que xa se escomenzan a insinuar...
Entroques non menciona a coñecida picaresca española, por exemplo unha profesional dunha comunidade no que se establecese un nivel previo non retribuido (Andalucia, Valencia, Extremadura, Madrid ou Rioja) ou que recoñecen os servizos prestados como interinos ou a própia situación de interinaxe e que poden "migrar" para conquerir un grao I antes e logo 'saltar' á sua comunidade co grao recoñecido por homologación... Nen a inxustiza que pode supor para @s que se desprazasen agora no "movemento OpeEx" que poden chegar co grao I recoñecido a unha comunidade onde non se teña ainda un sistema de homologación ou, peor, a unha comunidade que non pense en escomenzar a pagar ata o prazo legal de Novembro deste ano.
O positivo, hai debate ó redor desta farsa.
O negativo, céntrase o debate en ideas que apuntan claramente a un ideario político (!!!ESPAÑA SE ROMPE¡¡¡) e non na grande oportunidade perdida que significa a carreira profesional.
Poñe-la outra faciana
Ó fio da situación do 120% de ocupación que están a pasar moitos centros hospitalarios da sanidade pública custa creer que se trate das mesmas persoas as que traballan segundo en que centros.
Mentres en galicia a situación de saturación nos hospitais é nova de portada caseque a diario mercede á denuncia contínua por parte de grupos de traballadores (que ata onte estaban a negociar coa administración) e do principal partido da oposición que coida que dese xeito se toma cumprida revancha da actuación dos actuais partidos de goberno; levando, con grande espiritu democrático, agora ó pleno do parlamento o que antes non se debatía nen en comisión.
No bierzo a situación de guerra contra o catarro/gripe e carencia estructural se vive entre berros no deserto dos partidos locais e auténticas manobras de propaganda do goberno anunciando que nos derradeiros 3 anos se investiu mais ca no derradeiro período do INSALUD (deixando de lado que nese período o INSALUD era "do PP") e que o xeito de financiamento do novo hospital "General Yague" (¿e ninguen lle quere troca-lo nome?) permitirá facer outros investimentos... Agora; omitindo que aforcará a capacidade de investimento no futuro mercede a taxa anual a pagar pola prestación dos servizos non clinicos (mantemento, cociña, limpeza...) e o aterrador silencio de asociacions de usuarios e da oposición política uns esixindo solucions e outros prestando leal colaboración e critica constructiva. Entroques falan as xuntas de persoal e non por mor da sobrecarga laboral, non, nen polo risco que esto conleva á hora de traballar con calidade senon como adalides de causas politicas.
Mentres os que teñen que afrontar de verdade a situación tentan solucions imaxinativas cos espazos libres e cos muebles libres ingresando xente en salas adicadas a exploracions (por certo, ¿onde figuran estes doentes no Sistema de Información?) ou tanteando poñer nos pasillos das unidades ós doentes cuio estado clinico o permitise.
¿que lles queda ás persoas que precisan atención?: Poñe-la outra faciana.
Mentres en galicia a situación de saturación nos hospitais é nova de portada caseque a diario mercede á denuncia contínua por parte de grupos de traballadores (que ata onte estaban a negociar coa administración) e do principal partido da oposición que coida que dese xeito se toma cumprida revancha da actuación dos actuais partidos de goberno; levando, con grande espiritu democrático, agora ó pleno do parlamento o que antes non se debatía nen en comisión.
No bierzo a situación de guerra contra o catarro/gripe e carencia estructural se vive entre berros no deserto dos partidos locais e auténticas manobras de propaganda do goberno anunciando que nos derradeiros 3 anos se investiu mais ca no derradeiro período do INSALUD (deixando de lado que nese período o INSALUD era "do PP") e que o xeito de financiamento do novo hospital "General Yague" (¿e ninguen lle quere troca-lo nome?) permitirá facer outros investimentos... Agora; omitindo que aforcará a capacidade de investimento no futuro mercede a taxa anual a pagar pola prestación dos servizos non clinicos (mantemento, cociña, limpeza...) e o aterrador silencio de asociacions de usuarios e da oposición política uns esixindo solucions e outros prestando leal colaboración e critica constructiva. Entroques falan as xuntas de persoal e non por mor da sobrecarga laboral, non, nen polo risco que esto conleva á hora de traballar con calidade senon como adalides de causas politicas.
Mentres os que teñen que afrontar de verdade a situación tentan solucions imaxinativas cos espazos libres e cos muebles libres ingresando xente en salas adicadas a exploracions (por certo, ¿onde figuran estes doentes no Sistema de Información?) ou tanteando poñer nos pasillos das unidades ós doentes cuio estado clinico o permitise.
¿que lles queda ás persoas que precisan atención?: Poñe-la outra faciana.
Indignación exelente
Hoxe non foi moi bó día. Mentres os obreiros botaban 'a leitada' nos faciamo-lo paripé con 5 cousiñas e 50 agardaban un sitio digno no que pasar a súa doenza, ¿cantos agardan na casa un tratamento esperanzador?...
Estabamos tentando distrae-la mañan coas xergas idiomáticas própias da situación cando entrou un xefe cunha carta. Tratábase dunha comunicación persoalizada a cada anestesista (supomos que lle foi dirixida a tódolos facultativos) na que se comunicaba a concesión do selo da Execelencia Europea no nivel 401-500 (o 2º de 3) por mor da evaluación que se fixo do sistema de xestión segundo o modelo da EFQM.
Saltou a indignación, e o mais sinxelo que se dixo foi: ¿e qué miran os que tal cousa certifican?. Papeis e un ou dous items escollidos ó chou. Así que temos unha boa ferramenta que non escoita a ningúen ou ninguén escoita o que dí a ferramenta de xestión... porque nalgun sitio estará a "retroalimentación", non?. Supoño que con face-la enquisa de ambiente laboral e por carteis solicitando voluntarios para un comité de mellora da comunicación se empeza, mais vai todo tAAAAAAAAAAn a modo.
Duas estreliñas a 14.300 € son 7.150 € por estreliña... haberase que esforzar por acada-la terceira para reduci-lo custe por estrela e sermos mais eficientes; ou non era esto a eficiencia?, non sei, estou feito un lío e mentres a xente segue agardando, que a escoiten, que a atendan que...
Edición 12/2/2007
A carta foinos enviada a tódolos traballadores, incluso ós recen ingresados. O efecto: o mesmo. Custa creer nun certificado deste tipo cando "sobre o terreo" a situación semella de 'guerra' e non se acadan nen os mínimos de dignidade para os doentes.
Estabamos tentando distrae-la mañan coas xergas idiomáticas própias da situación cando entrou un xefe cunha carta. Tratábase dunha comunicación persoalizada a cada anestesista (supomos que lle foi dirixida a tódolos facultativos) na que se comunicaba a concesión do selo da Execelencia Europea no nivel 401-500 (o 2º de 3) por mor da evaluación que se fixo do sistema de xestión segundo o modelo da EFQM.
Saltou a indignación, e o mais sinxelo que se dixo foi: ¿e qué miran os que tal cousa certifican?. Papeis e un ou dous items escollidos ó chou. Así que temos unha boa ferramenta que non escoita a ningúen ou ninguén escoita o que dí a ferramenta de xestión... porque nalgun sitio estará a "retroalimentación", non?. Supoño que con face-la enquisa de ambiente laboral e por carteis solicitando voluntarios para un comité de mellora da comunicación se empeza, mais vai todo tAAAAAAAAAAn a modo.
Duas estreliñas a 14.300 € son 7.150 € por estreliña... haberase que esforzar por acada-la terceira para reduci-lo custe por estrela e sermos mais eficientes; ou non era esto a eficiencia?, non sei, estou feito un lío e mentres a xente segue agardando, que a escoiten, que a atendan que...
Edición 12/2/2007
A carta foinos enviada a tódolos traballadores, incluso ós recen ingresados. O efecto: o mesmo. Custa creer nun certificado deste tipo cando "sobre o terreo" a situación semella de 'guerra' e non se acadan nen os mínimos de dignidade para os doentes.
A elección
Cando hai 15 anos se escomenzou a falar en España de implantar reformas similares ás do NHS unha das frases mais repetidas era a da "separación de aseguramento e prestación da asistencia sanitaria" con elo se pretendía que introducir certa competencia entre os centros sanitarios para captar clientes obligaríaos a se preocupar polos resultados en saude e pola calidade das súas prestacions.
Un dos argumentos mais empregados para oporse a este plantexamento ven da própia natureza da asistencia sanitaria como "servizo do coñecemento" no que un experto fai polo cliente cousas que el non podería facer baseandose na súa formación e na información que só el pode manexar mercede ós seus coñecementos. Todo esto daba como resultado que ós clientes puidesen ser enganados á hora de elexir o centro no que recibi-la asistencia por mor de centrarse en aspectos non esenciais do servizo sanitario (normalmente aspectos hosteleiros) agás do peso que ten a proximidade e o coñecemento por terceiros do servizo prestado.
No medio "administrativo" da sanidade habitual é moi frecuente que exista confusión entre os parámetros do xa mencionado "servizo do coñecemento" e o dereito do doente a elexir que ten como resultado que doentes que queren ser atendidos nun centro (polas razóns que sexan) son mirados 'mal' por parte do persoal do centro en cuestión, sendo frecuente a frase: "a vostede NON lle corresponde este centro".
Dende eses 15 anos naceron en España as "Novas formas de xestión" e no R.U. os "trust" de atención hospitalaria mais nada eiqui e pouco alá se fixo no que respecta a reforza-lo dereito a elexir do doente.
Porque non se respostaran certas cuestións fundamentais antes de botarse a ese camiño... cuestións que teñen que ver coa toma de decisión informada e libre da que tantas veces oimos falar noutro tipo de servizos.
Unha elección pode plantexarse como unha comparación e para comparar compre termos información dos elementos verdadeiramente relevantes a enxuizar, información veraz e plantexada e medida en termos similares. Entón faltabanos e ainda nos falta definir con claridade que información da própia asistencia sanitaria é relevante para a toma de decisions dos doentes, que información pode ser relevante mais NON está directamente relacionada co resultado asistencial da prestación sanitaria e que información e superflua e só crea confusión. Mais adiante compre definir con precisión ó xeito no que se debe apresentar esa información ós doentes percurando que se adapte a un nivel medio de coñecementos e que teña unha linguaxe sinxela...
Mais ainda non remata ahí todo, a entidade aseguradora (quen paga a prestación) debe definir i esixir certa homoxeneidade nos sistemas de información tanto externos como internos dos centros que con ela traballen co fin de asegurar a comparabilidade dos datos que ten que ir mais aló da forma de presentación, mantendo certa homexeneidade nas fontes da información (historias clinicas, cadros de mando, informes de resultados adversos, cultivos de laboratoiro etc.) e na periodicidade das mesmas tentando evita-los sesgos que os "malabaristas da estatistica" saben introducir co fin de 'maquillar' datos non apropiados. É a entidade aseguradora a que deberá respostar da fiabilidade da información que brinde ós seus clientes á hora de elexires o centro no que vai ser atendido.
Así o entendeu o goberno británico e o NHS co seu programa "choosing your hospital". En España a fragamentación do SNS non ten porqué impedir este tipo dereitos xa que non é preciso troca-la estructura administrativa dos centros para que estes teñan certas obrigas á hora de "captar" clientes. Xa se tentou cos 'contratos-programa' percurando ligar realmente a actividade asistencial con parte da asignación presupuestaria dos centros e algunhas comunidades xa introduciron timidamente (só para patoloxías cirúrxicas con esperas longas p. Ex.) a opción do doente de elexir non só entre a asistencia nun centro público e un privado senon tamén entre diversos centros públicos.
Mais aparte das medidas que incentiven ós centros a esa 'captación' de clientes deben estar as medidas que ofrezan ós usuarios a información relevante para realizar esa elección de xeito responsable. O goberno británico está a reforzar este eido, mais eiquí non exite unha información moi homoxenea nen tan sequer no tema do tempo de espera e moito menos si que que quixeramos fose comparar os "resultados en saude" ou os 'efectos adversos' da asistencia que presta cada centro público ou privado.
A falta de esa homoxenización dos datos, o oscurantismo, a falta de accesibilidade ós mesmos e o descoñecemento de por parte nosa (dos profesionais) de certos procedementos á hora de notificar complicacions/eventos na asistencia sanitaria fan moi dificil que, polo de agora, se poda falar dun dereito á "elección responsable" por parte dos usuarios do SNS.
Un dos argumentos mais empregados para oporse a este plantexamento ven da própia natureza da asistencia sanitaria como "servizo do coñecemento" no que un experto fai polo cliente cousas que el non podería facer baseandose na súa formación e na información que só el pode manexar mercede ós seus coñecementos. Todo esto daba como resultado que ós clientes puidesen ser enganados á hora de elexir o centro no que recibi-la asistencia por mor de centrarse en aspectos non esenciais do servizo sanitario (normalmente aspectos hosteleiros) agás do peso que ten a proximidade e o coñecemento por terceiros do servizo prestado.
No medio "administrativo" da sanidade habitual é moi frecuente que exista confusión entre os parámetros do xa mencionado "servizo do coñecemento" e o dereito do doente a elexir que ten como resultado que doentes que queren ser atendidos nun centro (polas razóns que sexan) son mirados 'mal' por parte do persoal do centro en cuestión, sendo frecuente a frase: "a vostede NON lle corresponde este centro".
Dende eses 15 anos naceron en España as "Novas formas de xestión" e no R.U. os "trust" de atención hospitalaria mais nada eiqui e pouco alá se fixo no que respecta a reforza-lo dereito a elexir do doente.
Porque non se respostaran certas cuestións fundamentais antes de botarse a ese camiño... cuestións que teñen que ver coa toma de decisión informada e libre da que tantas veces oimos falar noutro tipo de servizos.
Unha elección pode plantexarse como unha comparación e para comparar compre termos información dos elementos verdadeiramente relevantes a enxuizar, información veraz e plantexada e medida en termos similares. Entón faltabanos e ainda nos falta definir con claridade que información da própia asistencia sanitaria é relevante para a toma de decisions dos doentes, que información pode ser relevante mais NON está directamente relacionada co resultado asistencial da prestación sanitaria e que información e superflua e só crea confusión. Mais adiante compre definir con precisión ó xeito no que se debe apresentar esa información ós doentes percurando que se adapte a un nivel medio de coñecementos e que teña unha linguaxe sinxela...
Mais ainda non remata ahí todo, a entidade aseguradora (quen paga a prestación) debe definir i esixir certa homoxeneidade nos sistemas de información tanto externos como internos dos centros que con ela traballen co fin de asegurar a comparabilidade dos datos que ten que ir mais aló da forma de presentación, mantendo certa homexeneidade nas fontes da información (historias clinicas, cadros de mando, informes de resultados adversos, cultivos de laboratoiro etc.) e na periodicidade das mesmas tentando evita-los sesgos que os "malabaristas da estatistica" saben introducir co fin de 'maquillar' datos non apropiados. É a entidade aseguradora a que deberá respostar da fiabilidade da información que brinde ós seus clientes á hora de elexires o centro no que vai ser atendido.
Así o entendeu o goberno británico e o NHS co seu programa "choosing your hospital". En España a fragamentación do SNS non ten porqué impedir este tipo dereitos xa que non é preciso troca-la estructura administrativa dos centros para que estes teñan certas obrigas á hora de "captar" clientes. Xa se tentou cos 'contratos-programa' percurando ligar realmente a actividade asistencial con parte da asignación presupuestaria dos centros e algunhas comunidades xa introduciron timidamente (só para patoloxías cirúrxicas con esperas longas p. Ex.) a opción do doente de elexir non só entre a asistencia nun centro público e un privado senon tamén entre diversos centros públicos.
Mais aparte das medidas que incentiven ós centros a esa 'captación' de clientes deben estar as medidas que ofrezan ós usuarios a información relevante para realizar esa elección de xeito responsable. O goberno británico está a reforzar este eido, mais eiquí non exite unha información moi homoxenea nen tan sequer no tema do tempo de espera e moito menos si que que quixeramos fose comparar os "resultados en saude" ou os 'efectos adversos' da asistencia que presta cada centro público ou privado.
A falta de esa homoxenización dos datos, o oscurantismo, a falta de accesibilidade ós mesmos e o descoñecemento de por parte nosa (dos profesionais) de certos procedementos á hora de notificar complicacions/eventos na asistencia sanitaria fan moi dificil que, polo de agora, se poda falar dun dereito á "elección responsable" por parte dos usuarios do SNS.
Transición, integración e convalidación
Estamos nos tempos "de paso"; ainda non ben asentada a xente tra-la santaopextraordinaria e as súas 1ªs secuelas moitos "por ver" están no porvir. Así hai moita xente pendente desa comisión "que me dijeron que me la daban..." e outra tanta pendente do reingreso provisional (e mantendo un contrato de interinaxe) e outra tamén que non tomada/chegada á praza está pendente de "mobilidade interna" (non, non é un novo medicamento para o peristaltismo intestinal). Todo isto co "díxome-díxome" habitual e coa grande diverxencia de actitude respecto a estas situacions (comisións, reingresos, mobilidade) que ten cada administración sanitaria e/ou cada centro.
Por se non abondase ven de cristaliza-la disolución das fundacións públicas sanitarias de Galicia nun acordo de integración que, como declaración de principios políticos, deberá ser tida en conta á hora de formular iniciativas para dinamizar e mellora-la xestión dos centros e servizos sanitarios públicos.
Teño moitos coñecidos afectados por este tema que estiveron minusvalorados pola administración cando, en realidade, facían (fan) mais labor por hora de traballo que nos hospitais tradicionais.
Queda por determinar e demostrar quen pasou por procesos selectivos "homologados"; xa me gustaría a min saber si se gardou algún expediente das probas i entrevistas do proceso de 1993 (o anuncio o vimos en "a voz" o 15 de Outubro).
E criticos deberamos ser tódolos enfermeiros si se fai realidade o suxerido no "diario enfermero" nº 96 sobre a futura convalidación do título de DUE polo título de Grao baseandose na experiencia profesional mais sen estares expedido o título por ningunha universidade co cal dubido que sirva para pouco mais aló da própia administración sanitaria...
Por se non abondase ven de cristaliza-la disolución das fundacións públicas sanitarias de Galicia nun acordo de integración que, como declaración de principios políticos, deberá ser tida en conta á hora de formular iniciativas para dinamizar e mellora-la xestión dos centros e servizos sanitarios públicos.
Teño moitos coñecidos afectados por este tema que estiveron minusvalorados pola administración cando, en realidade, facían (fan) mais labor por hora de traballo que nos hospitais tradicionais.
Queda por determinar e demostrar quen pasou por procesos selectivos "homologados"; xa me gustaría a min saber si se gardou algún expediente das probas i entrevistas do proceso de 1993 (o anuncio o vimos en "a voz" o 15 de Outubro).
E criticos deberamos ser tódolos enfermeiros si se fai realidade o suxerido no "diario enfermero" nº 96 sobre a futura convalidación do título de DUE polo título de Grao baseandose na experiencia profesional mais sen estares expedido o título por ningunha universidade co cal dubido que sirva para pouco mais aló da própia administración sanitaria...
Penultimo
Penultimo acto da santaopextraordinaria. Onte como estaba previsto (xa era hora de cumplirmos previsions) publicouse no BOE (.PDF 3,8 Mb) a resolución nomeando persoal estatutario e os destinos acadados...
Hoxe é o "baile das sillas" claro que en moitos sitios o dito baile vai ser a "desbandada das sillas"; así, nalguns grandes hospitais teñen 400 baixas entre ceses de interinos e fixos e só 200 incorporacions... ¿imaxinadesvos o follón? !!era boa ter unha cámara para grabalo¡¡. Noutros centros acontecen cousas esperpénticas como nun centro de saude no que de 10 traballadores -interinos- 9 teñen que marchar e fanlla pagar ó único fixo que se achegou por alí para tentar 'situarse'.
De 'outras movidas' non quero falar... Pero hai cousas que se poden ver vir de lonxe e molestias que se poden evitar avisando con tempo. A ver si só queda nunha "medida preventiva" porque xa ten algo de delicto o tema. Tamén hai quen soubo planifica-las cousas e xa ten listos os papeliños e, ainda mais, artellado un cursiño de adaptación para o persoal de nova incorpotación.
Ainda queda o tema das incorporación dos "exedentes voluntarios", as comisions de servicio e a cascada de sentencias xudiciais polo mal planificada que estaba esta mandanga.
Hoxe é o "baile das sillas" claro que en moitos sitios o dito baile vai ser a "desbandada das sillas"; así, nalguns grandes hospitais teñen 400 baixas entre ceses de interinos e fixos e só 200 incorporacions... ¿imaxinadesvos o follón? !!era boa ter unha cámara para grabalo¡¡. Noutros centros acontecen cousas esperpénticas como nun centro de saude no que de 10 traballadores -interinos- 9 teñen que marchar e fanlla pagar ó único fixo que se achegou por alí para tentar 'situarse'.
De 'outras movidas' non quero falar... Pero hai cousas que se poden ver vir de lonxe e molestias que se poden evitar avisando con tempo. A ver si só queda nunha "medida preventiva" porque xa ten algo de delicto o tema. Tamén hai quen soubo planifica-las cousas e xa ten listos os papeliños e, ainda mais, artellado un cursiño de adaptación para o persoal de nova incorpotación.
Ainda queda o tema das incorporación dos "exedentes voluntarios", as comisions de servicio e a cascada de sentencias xudiciais polo mal planificada que estaba esta mandanga.
RAZOAMENTO
Como tra-lo trebón chega a calma tra-lo delirio debe chega-la razón e neste caso unha razón que auxilie ó noso "mellor sistema sanitario do mundo" a sobrevivir ós seus propios principios.
As loitas de intereses son moi grandes no eido da sanidade e conscitan alianzas insospeitadas (ou deberan concitalas) entre puntos relativamente distantes do sistema.
Non existindo un único remedio ós milleiros de problemas actuais e futuros da atención sanitaria pública en España en troques si se ten observado unha constante nos derradeiros 10-15 anos: A constante imitación dos plantexamentos do mundo anglo-americano mais; iso si, con peculiaridades.
A maioría dos médicos dí que ese modelo é o mellor porque o médico cobra o que merece. Sen entrar a falar dos millons de persoas sen acceso garantido á sanidade si me gustaría de seguir ese razoamento.
*Por cada médico nos USA que cobre 10 veces mais ca un especialista de Spain hai 10 que mal viven en servizos semigratuitos para pagar o que deben polos seus estudos.
*Nos USA moitos servizos que eiquí DEBEN ser prestados por médicos alí o son por enferméiras especializadas tendo como exemplo mais visible os "paramedics" que é o persoal que asiste ós accidentados nas ambulancias actuando baixo estrictos protocolos.
*No UK a reforma da sanidade pública que implicou a entrada de financiamento privado nos novos centros sanitarios (PFI) -xa comentado nun recente post- tamén levou consigo unhas modificacions legais que RACIONALIZARON a asistencia sanitaria e deron cobertura a realidades establecidas. Por elo alí a enfermería pode prescribir medicamentos e productos sanitarios e pode realizar ciruxía menor e outras técnicas avanzadas.
Claro que estes dous derradeiros puntos sempre quedan fora de calquer plantexamento de reforma sanitaria mais centrada nunha efectividade política ca na efectividade real.
Por elo os partidos de toda cor e signo se distinguen por menter un "modelo mental" no que a enfermería é unha especie de sub-clase que ten como destino realiza-las ordes dos médicos e mante-los papeles en orde e o café quente.
Vergoñento é que nunha comisión do congreso se poda dicir que a enfermería "carece de formación suficiente por ser una diplomatura y no una licenciatura". Argumento triplemente falaz pois indica que: *As enfermeiras facemos cotianmente algo para o que non estamos preparadas, *Que o sistema educativo si que crea inseguridade pois se adican créditos formativos a funcions que non se saben facer (pero se fan) e *indica unha grande ignorancia respecto ó proceso de Bolonia e ó espazo de educación superior europeo no que tales nomenclaturas desaparecen (xa para este ano 2007) e tódolos titulados universitarios se pasaran a chamar "grado".
Por todo elo; si os políticos e os economistas queren de verdade facer algo polo(s) sistemas sanitarios públicos DEBEN contar coa enfermería e outorgarlle XA o amplo abano de funcions que está preparada para levaren a bó portoL non esquezamos que neste 2007 escomenza outro reto xigantesco no "coidar" e no que a enfermería debera ser Clave para o éxito: A Lei de dependencia e o SND (sistema nacional de dependencia). No seu desenrolo deberíamos xogar un papel fundamental como "profesión do coidar".
As loitas de intereses son moi grandes no eido da sanidade e conscitan alianzas insospeitadas (ou deberan concitalas) entre puntos relativamente distantes do sistema.
Non existindo un único remedio ós milleiros de problemas actuais e futuros da atención sanitaria pública en España en troques si se ten observado unha constante nos derradeiros 10-15 anos: A constante imitación dos plantexamentos do mundo anglo-americano mais; iso si, con peculiaridades.
A maioría dos médicos dí que ese modelo é o mellor porque o médico cobra o que merece. Sen entrar a falar dos millons de persoas sen acceso garantido á sanidade si me gustaría de seguir ese razoamento.
*Por cada médico nos USA que cobre 10 veces mais ca un especialista de Spain hai 10 que mal viven en servizos semigratuitos para pagar o que deben polos seus estudos.
*Nos USA moitos servizos que eiquí DEBEN ser prestados por médicos alí o son por enferméiras especializadas tendo como exemplo mais visible os "paramedics" que é o persoal que asiste ós accidentados nas ambulancias actuando baixo estrictos protocolos.
*No UK a reforma da sanidade pública que implicou a entrada de financiamento privado nos novos centros sanitarios (PFI) -xa comentado nun recente post- tamén levou consigo unhas modificacions legais que RACIONALIZARON a asistencia sanitaria e deron cobertura a realidades establecidas. Por elo alí a enfermería pode prescribir medicamentos e productos sanitarios e pode realizar ciruxía menor e outras técnicas avanzadas.
Claro que estes dous derradeiros puntos sempre quedan fora de calquer plantexamento de reforma sanitaria mais centrada nunha efectividade política ca na efectividade real.
Por elo os partidos de toda cor e signo se distinguen por menter un "modelo mental" no que a enfermería é unha especie de sub-clase que ten como destino realiza-las ordes dos médicos e mante-los papeles en orde e o café quente.
Vergoñento é que nunha comisión do congreso se poda dicir que a enfermería "carece de formación suficiente por ser una diplomatura y no una licenciatura". Argumento triplemente falaz pois indica que: *As enfermeiras facemos cotianmente algo para o que non estamos preparadas, *Que o sistema educativo si que crea inseguridade pois se adican créditos formativos a funcions que non se saben facer (pero se fan) e *indica unha grande ignorancia respecto ó proceso de Bolonia e ó espazo de educación superior europeo no que tales nomenclaturas desaparecen (xa para este ano 2007) e tódolos titulados universitarios se pasaran a chamar "grado".
Por todo elo; si os políticos e os economistas queren de verdade facer algo polo(s) sistemas sanitarios públicos DEBEN contar coa enfermería e outorgarlle XA o amplo abano de funcions que está preparada para levaren a bó portoL non esquezamos que neste 2007 escomenza outro reto xigantesco no "coidar" e no que a enfermería debera ser Clave para o éxito: A Lei de dependencia e o SND (sistema nacional de dependencia). No seu desenrolo deberíamos xogar un papel fundamental como "profesión do coidar".
Delirio
Agora, entre os ardores da fiebre a mialxia e o medo o "dragón" que cuspe lume dentro de min cando tuso, tiven un intre de lucidez no que vin "completo" o que os medios de comunicación nos ofrecen a anacos interesados.
Trátase sen dúbida dun problema de mercado laboral e como tal debe ser abordado pois os parámetros que loitan son oferta, demanda e prezo.
Estamos diante dun grave desaxuste entre os facultativos que se formaron no sistema (sobor de todo na especialidade de MFyC), as prazas creadas tanto en formación (Especialidades hospitalarias 'xerais') ou na própia asistencia sanitaria (Atención 1ª) e a competencia laboral introducida pola entrada do espazo común europeo coa chegada de especialistas de outros paises (ou españois formados noutros paises) e a marcha de especialistas españois atraidos por mellores condicions económicas e laborais.
Nembargantes e malia a estes desaxustes continúase cunha política d "peche" dos centros e prazas formativas nun coñecido sistema caciquil que controlaba dende a residencia os posibles destinos dos especialistas formados creando "parcelas de poder". Mais o problema da escaseza de facultativos en especializada ten unha localización moi concreta: Os hospitais comarcais.
Son moitas as eivas que para un especialista recen formado teñen os centros comarcais clínicamente ofrecen pouco incentivo na práctica diaria e na oportunidade de innovación e formación continuada; as poboacions nas que se situan estes centros tampouco ofrecen, polo xeral, moitos atractivos para as familias desas persoas. Evidentemente, entre as solucions propostas están aquelas que inciden no factor prezo; si ben pagar mais nos centros pequenos pode ser un incentivo non será este o remedio único. A creación de servizos "unificados" entre os centros de referéncia e os comarcais podería axudar a resolve-los problemas puntuais en casos de baixas, vacacions, e/ou permisos de formación; permisos que haberá que favorecer para estes facultativos.
A todo isto se lle engaden as consecuencias de dúas decisions europeas que dificultan a xestión da atención continuada e as interrelacions profesionais.
Por unha banda a normartiva coñecida como "das 48 horas" que xa ten produciod diversas sentencias e ainda está por ver como se resolve pois o tema da "xornada complementaria" é algo esperpéntico e cáseque esclavista pois non se entende que tódolos traballadores dunha mesma categoría teñan xornadas totais diferentes e tamén está a consideración das horas de localización (a disposición ou en activo) e das propias horas de guardia pois tanto unhas como outras están en debate de si son ou non computables.
Por outro lado a introducción do espazo europeo de educación superior (declaración de Bolonia) que fai desaparecer "formalmente" a diferencia entre licenciaturas e diplomaturas poñendo sobre a mesa a aplicación de medidas racionais dende o punto de vista da eficiencia que xa foron experimentadas nos anos 80 cando a escaseza de Axudantes Técnico-Sanitarios e aparición da diplomatura en enfermería impulsou a aparición dos títulos de FPII. Neste aspecto non é de estranar o "combate" que está a acontecer ó redor da "lei do medicamento" e a capacidade de prescripción e as campañas dos colexios profesionais en torno a elo. A solución deste debate quedará formalizada na lei mais na realidade a enfermería seguirá a prescribir medicamentos...¿ou non é prescribir decidir si un doente "precisa" ou non un medicamento?.
Logo está o tema do "prestixio"... Coido que del xurde realmente a división dos médicos pois ainda alguns coidan (e actuan) como "super···" cando, en realidade, esa figura esta cada volta mais lonxe tanto entre a poboación como entre os novos titulad@s. Agora médicos teñen que asumir o seu papel de traballador especializado (mais traballador) cunhas condicions laborais ás que respostar e das que pedir contas e a administración debe de deixar de tratalos coma unha "nube tóxica" e gañalos para o sistema ou este estará perdido. Un "currito" non pode ir só dúas horas a sachar si lle pagan 7 por moitos anos de formación que teña e por moitos anos de servicio que leve sobor de todo si outros como el SI piden os seus DEREITOS laborais (reducción de xornada, baixa por paternidade etc.)
Trátase sen dúbida dun problema de mercado laboral e como tal debe ser abordado pois os parámetros que loitan son oferta, demanda e prezo.
Estamos diante dun grave desaxuste entre os facultativos que se formaron no sistema (sobor de todo na especialidade de MFyC), as prazas creadas tanto en formación (Especialidades hospitalarias 'xerais') ou na própia asistencia sanitaria (Atención 1ª) e a competencia laboral introducida pola entrada do espazo común europeo coa chegada de especialistas de outros paises (ou españois formados noutros paises) e a marcha de especialistas españois atraidos por mellores condicions económicas e laborais.
Nembargantes e malia a estes desaxustes continúase cunha política d "peche" dos centros e prazas formativas nun coñecido sistema caciquil que controlaba dende a residencia os posibles destinos dos especialistas formados creando "parcelas de poder". Mais o problema da escaseza de facultativos en especializada ten unha localización moi concreta: Os hospitais comarcais.
Son moitas as eivas que para un especialista recen formado teñen os centros comarcais clínicamente ofrecen pouco incentivo na práctica diaria e na oportunidade de innovación e formación continuada; as poboacions nas que se situan estes centros tampouco ofrecen, polo xeral, moitos atractivos para as familias desas persoas. Evidentemente, entre as solucions propostas están aquelas que inciden no factor prezo; si ben pagar mais nos centros pequenos pode ser un incentivo non será este o remedio único. A creación de servizos "unificados" entre os centros de referéncia e os comarcais podería axudar a resolve-los problemas puntuais en casos de baixas, vacacions, e/ou permisos de formación; permisos que haberá que favorecer para estes facultativos.
A todo isto se lle engaden as consecuencias de dúas decisions europeas que dificultan a xestión da atención continuada e as interrelacions profesionais.
Por unha banda a normartiva coñecida como "das 48 horas" que xa ten produciod diversas sentencias e ainda está por ver como se resolve pois o tema da "xornada complementaria" é algo esperpéntico e cáseque esclavista pois non se entende que tódolos traballadores dunha mesma categoría teñan xornadas totais diferentes e tamén está a consideración das horas de localización (a disposición ou en activo) e das propias horas de guardia pois tanto unhas como outras están en debate de si son ou non computables.
Por outro lado a introducción do espazo europeo de educación superior (declaración de Bolonia) que fai desaparecer "formalmente" a diferencia entre licenciaturas e diplomaturas poñendo sobre a mesa a aplicación de medidas racionais dende o punto de vista da eficiencia que xa foron experimentadas nos anos 80 cando a escaseza de Axudantes Técnico-Sanitarios e aparición da diplomatura en enfermería impulsou a aparición dos títulos de FPII. Neste aspecto non é de estranar o "combate" que está a acontecer ó redor da "lei do medicamento" e a capacidade de prescripción e as campañas dos colexios profesionais en torno a elo. A solución deste debate quedará formalizada na lei mais na realidade a enfermería seguirá a prescribir medicamentos...¿ou non é prescribir decidir si un doente "precisa" ou non un medicamento?.
Logo está o tema do "prestixio"... Coido que del xurde realmente a división dos médicos pois ainda alguns coidan (e actuan) como "super···" cando, en realidade, esa figura esta cada volta mais lonxe tanto entre a poboación como entre os novos titulad@s. Agora médicos teñen que asumir o seu papel de traballador especializado (mais traballador) cunhas condicions laborais ás que respostar e das que pedir contas e a administración debe de deixar de tratalos coma unha "nube tóxica" e gañalos para o sistema ou este estará perdido. Un "currito" non pode ir só dúas horas a sachar si lle pagan 7 por moitos anos de formación que teña e por moitos anos de servicio que leve sobor de todo si outros como el SI piden os seus DEREITOS laborais (reducción de xornada, baixa por paternidade etc.)
É a PFI a solución?
Como hai 10 anos coas figuras mixtas (fundacions, consorcios etc.) o debate meramente técnico economicista impera na toma de decisions estratéxicas sobre a sanidade deixando fora non só ós colectivos profesionais senon ós beneficiarios e financiadores reais do sistema: A poboación.
Non me teño caracterizado por seren un defensor do públicamente público reivindicando para min o papel de 'guia e salvaguarda' dos pobres doentes que non saben o que lles ven enrriba e menos me teño caracterizado por ser o defensor da "libre empresa" que reivindica que aqueles que o desexen gañen mais por prestaren os servizos sanitarios públicos de xeito privado... O que coido manter é a necesidade dun debate público sobre que sistema sanitario quere a poboación pagarse e que tipo de empresa quere que lle preste os servizos.
Como daquela as mentes pensantes do sistema sanitario seguen a estela do mundo anglosaxón e, polo tanto, os seus erros.
A PFI (Iniciativa de financiamento privado) xurdiu no Reino Unido baixo o goberno conservador de John Major como xeito de conquerir asocia-lo financiamento privado á prestación de servizos públicos (sobor de todo os que precisan grandes investimentos en infraestructuras) e que ven sendo promovido pola Organización Mundial do Comercio, o fondo monetario internacional e o banco mundial (vamos, o neoliberalismo). Foi logo adoptado i expandido na sanidade polos gobernos laboristas de Tony Blair a pesares do debate sobor das súas perversions e os problemas de "endebedamento encuberto" que acarrea.
No eido da sanidade en España un dos "think tank" que mais forte aposta por este xeito de xestión é a fundación signo (encabezada polo Profesor Barea) que fala del na súa revista "Gestión y Evaluación de costes sanitarios nº4-vol 6 2005" como un xeito de 'transferencia do risco' dende a administración cara a iniciativa privada. Esta construe o centro sanitario e provee todos ou case todoslos servizos non sanitarios segundo un complexo sistema de licitación e seguimento que tivo en España unha aparición estelar da man do criticado Hospital de la ribera (Alzira) que agora se fai cargo da atención sanitaria "integral" de tódala área de saúde nunha manobra de refinanciamento encuberto, e forma parte da aposta de Esperanza Aguirre en Madrid. Entre nós se atopa esta iniciativa na construcción do novo Hospital de Burgos no que vai incluido na licitación a construcción do hospital, o seu equipamento básico e o tecnolóxico incluindo o equipamento médico e o instrumental.
Como se pode apreciar trátase dun plantexamento metodolóxico moi adaptable mais tamén complexo e que ten como principal baza entre os técnicos da administración que o investimento non computa como débeda ainda que lastra de igual xeito ós presupostos futuros en forma de canon anual (e revisable) ou, o que pode ser peor, pago capitativo e/ou por actividade.
I é nesto onde ten a principal falla este modelo pois non se trata de un novo xeito de xestionar ou dunha implementación de eficacia ou eficiencia na prestación do servizo; iso se lle presupón mais non vai implícito mais que no aspecto financieiro.Como critica este documento (.PDF) da fundación alternativas publicado pola Gaceta médica.
Periodicamente a prestación sanitaria pública sufre e sufrirá crises de financiamento que sempre percuran solucions rápidas que alonxan irremisiblemente a práctica diaria da verdadeira responsabilidade no eido do gasto; a administración pasou de ter tantos o mais problemas na subministración de alimentos ós doentes (cociña) que na prestación sanitaria a estar "atada" a contratos de prestacions de servizos que, por forza, teñen que ser cada vez mais complexos de elaborar e controlar. Estes contratos xa extendidos en moitos sitios (non só en Alzira, a F. jimenez Diaz ou Villablino) á própia prestación da asisténcia sanitaria non implican unha mellor xestión, nen mais motivación, nen maior calidade. ¿porqué afirmo isto tan rotundamente? porque non coñezo ningun centro con contrato deste tipo que non tivese ó final problemas financieiros que precisasen a intervención da administración para enxugar déficits e permitir que se continuase a presta-los servizos.
Entroques, instrumentos de optimización de custes e de motivación e orientación dos profesionais cara á calidade e á eficiencia son pervertidos e desligados destes obxectivos facendo deles meros instrumentos de encubrir subas salariais.
As centrais de compras, a I+D+i, a participación responsabel na toma de decisións, a productividade varibel, a carreira profesional, a formación continuada que inclua 'microxestión'... Eran e son instrumentos válidos dentro dun sistema sanitario que, precisando reformas, segue a ter nos seus profesionais a súa principal arma e potencia.
Mais o que vexo peor é que realmente a poboación xeral non percibe que o modelo de sanidade se está a debatir e que o resultado a 5 anos vista pode ter unhas consecuencias financieiras que leven á necesidade de pagar todos por todo.
Non dubido de que a empresa privada pode ser mais eficiente para prestar certa parte do servizo sanitario que se caracteriza por ser masivo, mais tamén por ter un proceso coñecido e limitado (patoloxía aguda/cirúrxica de baixo "peso") pero o sector privado non fai caridade e non prima nel nin a universalidade, nin a accesibilidade e todos sabemos a donde acude a xente cando as cousas van realmente mal... Tampouco dubido de que non toda a atención sanitaria pode ser gratuita nen tódolos pensionistas e asimilados precisan que se lles financien totalmente os medicamanentos.
O problema é A POLITICA e o doado que resulta xogar "á contra" con estes temas.
Non me teño caracterizado por seren un defensor do públicamente público reivindicando para min o papel de 'guia e salvaguarda' dos pobres doentes que non saben o que lles ven enrriba e menos me teño caracterizado por ser o defensor da "libre empresa" que reivindica que aqueles que o desexen gañen mais por prestaren os servizos sanitarios públicos de xeito privado... O que coido manter é a necesidade dun debate público sobre que sistema sanitario quere a poboación pagarse e que tipo de empresa quere que lle preste os servizos.
Como daquela as mentes pensantes do sistema sanitario seguen a estela do mundo anglosaxón e, polo tanto, os seus erros.
A PFI (Iniciativa de financiamento privado) xurdiu no Reino Unido baixo o goberno conservador de John Major como xeito de conquerir asocia-lo financiamento privado á prestación de servizos públicos (sobor de todo os que precisan grandes investimentos en infraestructuras) e que ven sendo promovido pola Organización Mundial do Comercio, o fondo monetario internacional e o banco mundial (vamos, o neoliberalismo). Foi logo adoptado i expandido na sanidade polos gobernos laboristas de Tony Blair a pesares do debate sobor das súas perversions e os problemas de "endebedamento encuberto" que acarrea.
No eido da sanidade en España un dos "think tank" que mais forte aposta por este xeito de xestión é a fundación signo (encabezada polo Profesor Barea) que fala del na súa revista "Gestión y Evaluación de costes sanitarios nº4-vol 6 2005" como un xeito de 'transferencia do risco' dende a administración cara a iniciativa privada. Esta construe o centro sanitario e provee todos ou case todoslos servizos non sanitarios segundo un complexo sistema de licitación e seguimento que tivo en España unha aparición estelar da man do criticado Hospital de la ribera (Alzira) que agora se fai cargo da atención sanitaria "integral" de tódala área de saúde nunha manobra de refinanciamento encuberto, e forma parte da aposta de Esperanza Aguirre en Madrid. Entre nós se atopa esta iniciativa na construcción do novo Hospital de Burgos no que vai incluido na licitación a construcción do hospital, o seu equipamento básico e o tecnolóxico incluindo o equipamento médico e o instrumental.
Como se pode apreciar trátase dun plantexamento metodolóxico moi adaptable mais tamén complexo e que ten como principal baza entre os técnicos da administración que o investimento non computa como débeda ainda que lastra de igual xeito ós presupostos futuros en forma de canon anual (e revisable) ou, o que pode ser peor, pago capitativo e/ou por actividade.
I é nesto onde ten a principal falla este modelo pois non se trata de un novo xeito de xestionar ou dunha implementación de eficacia ou eficiencia na prestación do servizo; iso se lle presupón mais non vai implícito mais que no aspecto financieiro.Como critica este documento (.PDF) da fundación alternativas publicado pola Gaceta médica.
Periodicamente a prestación sanitaria pública sufre e sufrirá crises de financiamento que sempre percuran solucions rápidas que alonxan irremisiblemente a práctica diaria da verdadeira responsabilidade no eido do gasto; a administración pasou de ter tantos o mais problemas na subministración de alimentos ós doentes (cociña) que na prestación sanitaria a estar "atada" a contratos de prestacions de servizos que, por forza, teñen que ser cada vez mais complexos de elaborar e controlar. Estes contratos xa extendidos en moitos sitios (non só en Alzira, a F. jimenez Diaz ou Villablino) á própia prestación da asisténcia sanitaria non implican unha mellor xestión, nen mais motivación, nen maior calidade. ¿porqué afirmo isto tan rotundamente? porque non coñezo ningun centro con contrato deste tipo que non tivese ó final problemas financieiros que precisasen a intervención da administración para enxugar déficits e permitir que se continuase a presta-los servizos.
Entroques, instrumentos de optimización de custes e de motivación e orientación dos profesionais cara á calidade e á eficiencia son pervertidos e desligados destes obxectivos facendo deles meros instrumentos de encubrir subas salariais.
As centrais de compras, a I+D+i, a participación responsabel na toma de decisións, a productividade varibel, a carreira profesional, a formación continuada que inclua 'microxestión'... Eran e son instrumentos válidos dentro dun sistema sanitario que, precisando reformas, segue a ter nos seus profesionais a súa principal arma e potencia.
Mais o que vexo peor é que realmente a poboación xeral non percibe que o modelo de sanidade se está a debatir e que o resultado a 5 anos vista pode ter unhas consecuencias financieiras que leven á necesidade de pagar todos por todo.
Non dubido de que a empresa privada pode ser mais eficiente para prestar certa parte do servizo sanitario que se caracteriza por ser masivo, mais tamén por ter un proceso coñecido e limitado (patoloxía aguda/cirúrxica de baixo "peso") pero o sector privado non fai caridade e non prima nel nin a universalidade, nin a accesibilidade e todos sabemos a donde acude a xente cando as cousas van realmente mal... Tampouco dubido de que non toda a atención sanitaria pode ser gratuita nen tódolos pensionistas e asimilados precisan que se lles financien totalmente os medicamanentos.
O problema é A POLITICA e o doado que resulta xogar "á contra" con estes temas.
Opereta III e unha que remata
Por partes: Na opereta seica imos coñecendo detalles desta montaxe; ó parecer, o Sindicato Satse quería por en dúbida o bó facer do sindicato CSI-CSIF (que é o que está no tribunal de ATS/DUE) e por iso se viron eses movementos tan rápidos nos pasillos e había xa unha folla de "reclamación" redactada ó remata-la proba... Seica se achegan as eleccions sindicais e mais de un(ha) se ve otra volta (dempois de anos) co carriño polas unidades de hospitalización se non conquiren meterlle medo á xente.
Por outra banda xa soubemos porqué unha caixa de exames estaba aberta e faltaban probas nel; ó parecer houbo que facer fotocopias para repatir (non sei si esto é verosimil pois as probas se fan nun formulario autocalcante) porque a administración NON CONTABA CON TANTA XENTE¡¡¡. Como si non soubesen cantos PAGARON as taxas. Ou como si non tivesen feito xa outros exames con diferente plantexamento:
Bueno, sexa como sexa o SACYL fai da súa capa un saio e só repetirá a proba na aula na que aconteceu o altercado que fixo precisa a presencia policial. Mi madriña, con que caras se mirará a xente ese día?. E os medios de comunicación que seguen coas falacias e sen facer caso do que a xente escribe nos comentarios? están ben pagados polos gobernantes, non teño dúbidas.
Ata nesto ten símiles cos culebrons pois estes tamén anúncian o derradeiro capitulo con antelación para captar a atención de mais xente.
O "noso" será o 15 de xaneiro seica e cáseque me parece mal pois por 4 días excusaba pedir para o entroido...I é que nunca chove ó gusto de todos.
E como derradeiro engadirvos os calificativos que agora (tarde e mal) emprega o "Diario Enfermero" (medio de difusión do consello xeral de colexios de enfermería) respecto destas dúas falcatruadas que teñen afectado a mais de 8000 obrigados-colexiados
Sobre "o de Salamanca"
E sobre a Santaope
Por outra banda xa soubemos porqué unha caixa de exames estaba aberta e faltaban probas nel; ó parecer houbo que facer fotocopias para repatir (non sei si esto é verosimil pois as probas se fan nun formulario autocalcante) porque a administración NON CONTABA CON TANTA XENTE¡¡¡. Como si non soubesen cantos PAGARON as taxas. Ou como si non tivesen feito xa outros exames con diferente plantexamento:
Está claro q todo esto estaba preparado de antemano (···).Hace 2 meses fue el exámen de celadores:las facultades estaban abiertas antes de la hora de llamamiento,entraron al aula correspondiente a la hora fijada al igual q el exámen en todas las aulas y terminó a la vez.Hubo 2 exámenes diferentes y un espacio por cada dos opositores,y los responsables del aula explicaron bien todas las normas.Como en todas las oposiciones hubo pequeños errores.FUERON 7000 PERSONAS,y fueron convocadas aún más tarde q las de enfermería.
Q no digan q no hubo tiempo para prepararlas,ya estaba preparado lo q iba a pasar(···)
Bueno, sexa como sexa o SACYL fai da súa capa un saio e só repetirá a proba na aula na que aconteceu o altercado que fixo precisa a presencia policial. Mi madriña, con que caras se mirará a xente ese día?. E os medios de comunicación que seguen coas falacias e sen facer caso do que a xente escribe nos comentarios? están ben pagados polos gobernantes, non teño dúbidas.
O remate dun culebrón
O que sí está pagado pola administración é o BOE que xa debeu anuncia-las datas nas que publicará as ordes de nomeamento dos damnificados na Santaopextraordinaria.Ata nesto ten símiles cos culebrons pois estes tamén anúncian o derradeiro capitulo con antelación para captar a atención de mais xente.
O "noso" será o 15 de xaneiro seica e cáseque me parece mal pois por 4 días excusaba pedir para o entroido...I é que nunca chove ó gusto de todos.
E como derradeiro engadirvos os calificativos que agora (tarde e mal) emprega o "Diario Enfermero" (medio de difusión do consello xeral de colexios de enfermería) respecto destas dúas falcatruadas que teñen afectado a mais de 8000 obrigados-colexiados
Sobre "o de Salamanca"
Tensiómetro Rojo: Para el Tribunal de las oposiciones de enfermería de Salamanca por haber decidido repetir el examen únicamente en el aula 007 de la Facultad de Ciencias Económicas, cuando son múltiples las irregularidades que están denunciando los opositories que realizaron la prueba en otras aulas. Desconocemos la decisión más ecuánime para solucionar el problema, pero desde luego la que han adoptado no contenta a la inmensa mayoría de los 5.635 aspirantes que se presentaron a las oposiciones.Ainda que non enganan a ningúen:
Tensiómetro Rojo: Para el Servicio Regional de Salud de Castilla y León porque la sombra de la sospecha se ha cernido sobre las oposiciones que se celebraban el pasado fin de semana en Salamanca. Un alumno utilizó su teléfono móvil durante la celebración de dicho ejercicio en una de las aulas. A partir de ahí el revuelo fue generalizado, obligando incluso a la intervención de la policía. En ese momento el Tribunal decidió suspender la prueba que congregaba a 5.803 aspirantes. Todo un fiasco que esperemos que se solucione lo más pronto posible, porque cuando está en juego el futuro de tanta gente se debe ser mucho más cuidadoso.
vaya bajada de pantalones que ha hecho el colegio, les tienen que haber untado bien para que nos dejen así de desamparados, no sé para que les pagamos si no hacen nada por nosotros
E sobre a Santaope
Tensiómetro Rojo: Para el Ministerio de Sanidad por el lamentable papel demostrado en la resolución de Oferta Pública de Empleo (OPE) extraordinaria para el personal interino del Sistema Nacional de Salud. Esta semana ha anunciado a bombo y platillo la finalización de un proceso que ha tardado la friolera de 5 años en acabar(e vos tardastes 5 anos en opinar...) y que, además, ha dejado a cientos de enfermeras sin acceso a sus plazas debido a un farragoso y caótico formulario cuya cumplimentación era “Misión Imposible” . La cantidad de enfermeros afectados por esta circunstancia - se equivocaron en su solicitud - y la absoluta indignación de éstos, ha llevado a decenas de profesionales a recurrir el proceso en los tribunales. El adjetivo de “resolución definitiva” está todavía por ver que sea una realidad.
Que veñen¡¡¡
Veñen os polacos¡¡¡, veñen os polacos¡¡¡ berran polos pasillos coma si viñesen de verdade sobre cabalos uns guerreiros dispostos a todo.
O certo é que o problema causado (si, causado) pola NULA planificación dos magnificos directivos da sanidade e da educación dos pasados gobernos que só souberon cobra-los seus incentivos e que agora "non reciben". O problema da marcha dos especialistas formados no 'mellor sistema do mundo' sendo tratados como 'infrahumanos' polos seus formadores e coma 'subespecie' polas administracións sanitárias. O problema do movemento de especialistas dende os centros perifericos ós centrais por tantas e tan diversas razons. O problema de estarmos forzosamente integrados nunha estructura ben pensada para fomenta-los trocos de mercadorias e cartos, mais que ten mal encaixe á hora de plasmalo na circulación de traballadores cualificados en traballos que requiren grande manexo dos coñecementos e a información e de ofrecer servizos especializados.
O problema ten mala solución... e por mor dos tratados de ampliación da UE é mais doado traermos especialistas dos paises do leste europeo (agás Bulgaria e Romanía) que dos mais próximos -culturalmente- de américa latina.
E non quero deixar de lado un tema co que se me "ataca" cando saen as novas de que o goberno galego traerá especialistas de paises do leste... I é que tódolos que comentan estas novas por estes lares deseguido sacan o tema de que "a estos no les pedirán gallego, no?"; pois non, como a estes polacos que escomenzan o día 22 non se "lles pediu" castelán; se lles presupón. Digo eu que será como suxerín en algunha ocasión: Terán uns meses para aprendelo e os que non o acaden deberán voltar por onde viñeron...E falando deso xa sabedes o que, seica, aconteceu na extremadura. Que os especialistas contratados ós que se lles brindaron cursos de lingua castelan i asisténcia de traductores durante o traballo acabaron marchando a Portugal. ¿E será por algo?; será.
O certo é que o problema causado (si, causado) pola NULA planificación dos magnificos directivos da sanidade e da educación dos pasados gobernos que só souberon cobra-los seus incentivos e que agora "non reciben". O problema da marcha dos especialistas formados no 'mellor sistema do mundo' sendo tratados como 'infrahumanos' polos seus formadores e coma 'subespecie' polas administracións sanitárias. O problema do movemento de especialistas dende os centros perifericos ós centrais por tantas e tan diversas razons. O problema de estarmos forzosamente integrados nunha estructura ben pensada para fomenta-los trocos de mercadorias e cartos, mais que ten mal encaixe á hora de plasmalo na circulación de traballadores cualificados en traballos que requiren grande manexo dos coñecementos e a información e de ofrecer servizos especializados.
O problema ten mala solución... e por mor dos tratados de ampliación da UE é mais doado traermos especialistas dos paises do leste europeo (agás Bulgaria e Romanía) que dos mais próximos -culturalmente- de américa latina.
E non quero deixar de lado un tema co que se me "ataca" cando saen as novas de que o goberno galego traerá especialistas de paises do leste... I é que tódolos que comentan estas novas por estes lares deseguido sacan o tema de que "a estos no les pedirán gallego, no?"; pois non, como a estes polacos que escomenzan o día 22 non se "lles pediu" castelán; se lles presupón. Digo eu que será como suxerín en algunha ocasión: Terán uns meses para aprendelo e os que non o acaden deberán voltar por onde viñeron...E falando deso xa sabedes o que, seica, aconteceu na extremadura. Que os especialistas contratados ós que se lles brindaron cursos de lingua castelan i asisténcia de traductores durante o traballo acabaron marchando a Portugal. ¿E será por algo?; será.
Declaran rematada a SantaOpeExtraordinaria
5 anos de oracions, maldicions, desesperos e pacientes impaciencias veñen de ser declaradas como rematadas coa orde do día 22 publicando as prazas adxudicadas na terceira rolda e declarando o fin do proceso de provisión. (.pdf <1 Mb).
Non queira deus que as mentes pensantes volten a ter "boa vontade" de aumenta-la estabilidade das súas plantillas por medio dun proceso "extraordinario e por una sola vez".
Evidentemente non son unha persoa versada na escritura mais, as veces, tento que as verbas transmitan o que penso; neste caso vos pido que vos fixedes en que digo:"declaran rematada". I é que coa cantidade de chapuzas que trouxo baixo o brazo este proceso compartido por igual polos dous partidos maioriatarios do estado non sería de estranar que os seús "efectos xudiciais colaterais" se prolongasen mais aló do 2010...
Por exemplo me chama moito a atención que nesta terceira rolda se adxudicasen tantas prazas de primaria(81) algunha delas a xente con 88 puntos (ou sexa xente con praza e con 5 anos de antiguidade···) mais a 'autoridade convocante' decidiu que o proceso tiña que rematar como os números de circo: cun grande e atropelante final.
Non queira deus que as mentes pensantes volten a ter "boa vontade" de aumenta-la estabilidade das súas plantillas por medio dun proceso "extraordinario e por una sola vez".
Evidentemente non son unha persoa versada na escritura mais, as veces, tento que as verbas transmitan o que penso; neste caso vos pido que vos fixedes en que digo:"declaran rematada". I é que coa cantidade de chapuzas que trouxo baixo o brazo este proceso compartido por igual polos dous partidos maioriatarios do estado non sería de estranar que os seús "efectos xudiciais colaterais" se prolongasen mais aló do 2010...
Por exemplo me chama moito a atención que nesta terceira rolda se adxudicasen tantas prazas de primaria(81) algunha delas a xente con 88 puntos (ou sexa xente con praza e con 5 anos de antiguidade···) mais a 'autoridade convocante' decidiu que o proceso tiña que rematar como os números de circo: cun grande e atropelante final.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)