Tra-lo frustrado intento de vos citar tódolos masters oficiais que poderían resultar de interese para un(ha) enfermeir@, desta vou ser mais breve e consciso recomendándovos páxinas web e subcripcions e-mail dos temas da profesión.
Escomenzo por un que teño incluido nos enlaces eiquí no lateral e que foi, xa o teño dito, a primeira páxina web que visitei aquel lonxano día de 1996 que conquerin entrar na 'pecera' na que tiñan o único ordenador con acceso á rede na FHV.
Enfersalud.com que dende a aparente sinxeleza de ser un "directorio" foi engadindo listas de correos e adaptando unha dopla orientación por unha banda cara ´@s estudantes de enfermeiría e pola outra cara @s profesionais en activo recopilando tamén documentos publicados on-line e ofertas de emprego. Pode que algunha xente non concorde co sistema de clasificación que se emprega mais, coido, que tod@s concordaremos en que aínda non ten habido 'marketing viral' e que as webs mellor valoradas de cada categoría son pertinentes, teñen contidos de interese e actualizados cun deseño atractivo.
Sigo biblio-cronoloxicamente porque tamén me ten orientado moito, ainda que pouco teño feito nese campo, pola lista de correo Investen da unidade de coordinación e desenrolo da investigación en enfermeira do instituto de saúde carlos III ; trátase dunha web orientada ó fomento da investigación enfermeira que ofrece mediante a citada lista de correo orientación e consello, troco de impresions e contacto entre profesionais. É unha lista moderada mais na que se dan debates moi interesantes como un que houbo sobre o factor de impacto e a manipulación do mesmo polas editoriais e a 'lenda urbana' de forzar a autocitación entre publicacions do mesmo grupo para aumenta-lo citado factor de impacto. Os correos se poden recibir agrupados -mime- o que evita ter que abrir moitos para seguir unha conversa.
Na actualidade dentro da RedIris hai moitas mais listas de correo interesantes para a enfermería en moi diversos eidos
Sigo agora por unha lista de correo que podera non semellar de interese directo para a enfermería mais que proporciona información actualizada e da que xa teño criticado que a Unión Europea e/ou a Axencia Española do medicamento non teña un servizo similar(por favor que alguen me faga un comentario si me trabuco). MedWacht é o sistema de notificación sobre seguridade dos medicamentos da FDA que envía boletins de notificación mediante lista de correo; en mais de unha ocasión me teño entereda ata con 2 días de antelación de mediacamentos ou productos ( equipos de infusión de Baxter por exemplo) que son retirados ou 'vixiados' por incidencias sobre a seguridade do doente ou do persoal que traballamos con eles. Eu escollín recibir un resumo moi conciso da alerta; logo, si me interesa, solicito a alerta completa.
Agora vou dar un chimpo na orde que seguía por pertinencia. Hai relativamente pouco tempo que estou apuntado a Nursing Times mais o dabondo como para ter constáncia de que se trata do tipo de publicación que me gustaría que se fixera sobre a enfermería no meu medio. O boletín ó que te suscribes ten habitualmente tres apartados: Novas de interese xeral para a enfermería, Artigos científicos e Laboral. O boletín e o acceso á maioría dos artigos son por suscripción (gratuita). Por certo, ainda non me teñen enviado nen unha mísera foto d@ presidente da editorial ou grupo que fai posible a publicación. Foi en NT onde lein o día 26 como o NHS recoñecía e avanzaba na prescripción de medicamentos por parte da enfermería; evieille-lo artigo a "diario enfermero" que o publicou ó día seguinte.
Para rematar e non porque non existan mais páxinas de interese, senon por poder adicarme a correr nesta mañan fresca de verán vouvos comentar a miña derradeira inscripción; Medscape Nurses. Recibo un correo moi amplo, se cadra de mais, que inclue uns titulares sobre novas de actualidade; un editorial i enlaces a artigos moi completos que son parte de programas de formación continuada nos que te podes inscribir e, ó completalo, recibir un diploma (imprimible) cun número de rexistro do colexio de enfermería de Nova York e o centro de acreditación da enfermería americana. Logo ven un resumo de tódolos artigos científicos publicados en revistas listadas en medscape agrupadas por áreas (coidados críticos, saúde da muller,...) e mais adiante un rosario de novas relacionadas tamén agrupadas por áreas.
Bueno, deíxo esto así porque o execeso de información pode ser peor que un mal consello.
Enfermeiría #SegPac dende a evidencia
Enfermería #SegPac desde la evidencia
Nursing #PtSafety from evidence
¿Realmente hai expertos alí arriba?
No número desta semana da Gaceta médica se inclue unha ampla reportaxe dunhas xornadas organizadas pola universidade complutense sobor do impacto da lei 15/1999 de protección de datos persoais(LOPD).
Si, ainda hai que estudar o impacto dunha lei que leva cáseque 8 anos aprobada... sobor de todo porque o posterior desenrolo normativo e as leis aprobadas posteriormente polos gobernos das faccions enfrontadas polo poder (que non polas ideas) ignoraron o disposto naquela ou simplesmente fixeron como quen non a coñecía.
Sorpréndeme ainda así a falla de análise 'a priori' dos efectos dunha lei que, verdadeiramente, introducíu aspectos positivos no eido da propiedade dos datos e que garante responsabilidade, dereitos e opcions ós cidadans.
Gustame a idea apuntada de que coa LOPD se rematou, en certa medida, co paternalismo na relación de confianza entre o profesional sanitario e o doente. Xa me gustaría que o sistema político-electoral tivese unha lei similar que rematase co paternalismo dos 'próceres' respecto ós cidadans.
A verdade é que sinto moita desazón cando leo que unha persoa con responsabilidade política naqueles gobernos que aprobaron o que, para ben ou para mal, veu a ser a verdadeira infraestructura legal do SNS actual; comenta case tímidamente que falla desenrolo normativo e plans de seguridade dos datos nos centros. Semella evidente que ningúen tomou en conta ó sector da sanidade na redacción da LOPD e que ningúen no MSC tomou moi en serio á LOPD cando se redactaron a Lei de ordenación de profesions sanitarias, a Lei de autonomía do doente, o Estatuto marco e (apurando a xogada) o novo Estatuto básico do empregado público.
Agora, a onda dos problemas ameaza ser coma un Tsunami de volta cara arriba. Os traballadores debemos ter en conta a existencia de sancions non só no referente ó emprego dos datos de doentes no traballo diario con eles, senon na recadación do obrigado consentimento tanto pola faceta da información estritamente clínica cara ó afectado e a súa familia como pola documentación da dita información e do correspondente consentimento para "cada unha" das actuacions que se desenrolen no proceso de atención. E, aínda mais, como a Historia Clinica pasou a ser propiedade do doente e non unha propiedade calquera senon unha que é obxecto por parte da LOPD da máxima protección e que está baixo a responsabilidade do centro e dos profesionais que nel teñen acceso á mesma os 'buracos' ou 'dehiscencias' entre a práctica real e o que manifesta a lei son significativos cando non alarmantes.
Mais o peor está no porvir... O desenrolo futuro da asistencia sanitaria precisa dun manexo masivo, rápido, interdisciplinar e integral dos datos clínicos dun doente. No plano administrativo se pode concretar na Cartilla de aseguramento ou no seu documento substitutivo; a tarxeta de asistencia sanitaria, que funciona como portadora dos datos administrativo económico que garanten o dereito á asistencia e aseguran o financiamento da mesma con cargo á administración que lle outorga ó doente dito dereito. Fariña doutro costal son os datos verdadeiros que precisamos á hora de atender a algúen. Disque se está a elaborar un modelo de tarxeta sanitaria... mellor dito varios modelos de tarxeta sanitaria (estatal e/ou europea) que conterían xunto cos sinalados datos administrativos outros de caracter clínico encriptados de tal xeito que só se podería acceder al eles dende certos termianis nos centros autorizados (non só centros sanitarios de primaria ou especializada; senon tamén farmacias, centros de inspección...) e baixo unha especie de "clave profesional" mais todo isto aínda é un embrión.
Polo de agora temos unha morea de papeis en cada centro e nivel no que se é atendido e que, repito, lle pertencen ó doente, mais que el non pode sacar do centro ainda que sí pode solicitar e opter copias da maior parte e, como aspecto problemático, exerce-lo seu dereito á cancelación...
Engadimos agora na sopa os ingredientes que lle otorgan verdadeiro 'sabor sanitario'; por unha banda a necesidade de conservar datos cara ó futuro para podermos facer investigación comparativa ou revisions de datos sobre efectos que se descoñecen agora, pero se poden sospeitar nun futuro... ocúrreseme, por exemplo, que no futuro se sospeite que un tipo de antibioterapia monodose que se lle receita agora ós nenos dentro de 20 anos se relacione coa aparición de problemas reproductivos; ¿como investigalo si os datos se DEBEN destruir ós 5 anos?. O mesmo criterio pode valer para xustificar a conservación de datos dende o punto de vista da administración á hora de estudar a eficacia i eficiencia dos centros. Tamén no aspecto da investigación por terceiros ou nas investigación multicentrica se poderían plantexar conflictos legais de dificil resolución.
Outro 'ingrediente' ainda mais novo ben engadido polo crecente emprego de información xenética e o seu emprego para outros fins que non se atopen incluidos no consentementeo expresado no intre da súa obtención.
INTERVENCIÓN POSITIVA
Quero destacar para rematar a intervención do presidente do consello xeral dos colexios (persoaxe ó que non lle teño especial cariño) que sinalou acertadamente que tanto a LOPD como a lei de autonomía do doente precisan que lles quitemos o 'burka' da visión medicocentrista e que se adapten ó novo entramado das responsabilidades profesionais recoñecido pola LOPS. A mágoa é que non se fixeran estas coherentes recomendacions ós gobernos que dictaron esas leis durante a súa elaboración pois supoño que, mentres outros estamos a 'facer sangue' de 8 a 15, nos despachos da sede do consello debera haber xente 'facendo estudo' a prioristico de todo o que concerne a nosa profesión e ó campo no que desenrola.
Si, ainda hai que estudar o impacto dunha lei que leva cáseque 8 anos aprobada... sobor de todo porque o posterior desenrolo normativo e as leis aprobadas posteriormente polos gobernos das faccions enfrontadas polo poder (que non polas ideas) ignoraron o disposto naquela ou simplesmente fixeron como quen non a coñecía.
Sorpréndeme ainda así a falla de análise 'a priori' dos efectos dunha lei que, verdadeiramente, introducíu aspectos positivos no eido da propiedade dos datos e que garante responsabilidade, dereitos e opcions ós cidadans.
Gustame a idea apuntada de que coa LOPD se rematou, en certa medida, co paternalismo na relación de confianza entre o profesional sanitario e o doente. Xa me gustaría que o sistema político-electoral tivese unha lei similar que rematase co paternalismo dos 'próceres' respecto ós cidadans.
A verdade é que sinto moita desazón cando leo que unha persoa con responsabilidade política naqueles gobernos que aprobaron o que, para ben ou para mal, veu a ser a verdadeira infraestructura legal do SNS actual; comenta case tímidamente que falla desenrolo normativo e plans de seguridade dos datos nos centros. Semella evidente que ningúen tomou en conta ó sector da sanidade na redacción da LOPD e que ningúen no MSC tomou moi en serio á LOPD cando se redactaron a Lei de ordenación de profesions sanitarias, a Lei de autonomía do doente, o Estatuto marco e (apurando a xogada) o novo Estatuto básico do empregado público.
Agora, a onda dos problemas ameaza ser coma un Tsunami de volta cara arriba. Os traballadores debemos ter en conta a existencia de sancions non só no referente ó emprego dos datos de doentes no traballo diario con eles, senon na recadación do obrigado consentimento tanto pola faceta da información estritamente clínica cara ó afectado e a súa familia como pola documentación da dita información e do correspondente consentimento para "cada unha" das actuacions que se desenrolen no proceso de atención. E, aínda mais, como a Historia Clinica pasou a ser propiedade do doente e non unha propiedade calquera senon unha que é obxecto por parte da LOPD da máxima protección e que está baixo a responsabilidade do centro e dos profesionais que nel teñen acceso á mesma os 'buracos' ou 'dehiscencias' entre a práctica real e o que manifesta a lei son significativos cando non alarmantes.
Mais o peor está no porvir... O desenrolo futuro da asistencia sanitaria precisa dun manexo masivo, rápido, interdisciplinar e integral dos datos clínicos dun doente. No plano administrativo se pode concretar na Cartilla de aseguramento ou no seu documento substitutivo; a tarxeta de asistencia sanitaria, que funciona como portadora dos datos administrativo económico que garanten o dereito á asistencia e aseguran o financiamento da mesma con cargo á administración que lle outorga ó doente dito dereito. Fariña doutro costal son os datos verdadeiros que precisamos á hora de atender a algúen. Disque se está a elaborar un modelo de tarxeta sanitaria... mellor dito varios modelos de tarxeta sanitaria (estatal e/ou europea) que conterían xunto cos sinalados datos administrativos outros de caracter clínico encriptados de tal xeito que só se podería acceder al eles dende certos termianis nos centros autorizados (non só centros sanitarios de primaria ou especializada; senon tamén farmacias, centros de inspección...) e baixo unha especie de "clave profesional" mais todo isto aínda é un embrión.
Polo de agora temos unha morea de papeis en cada centro e nivel no que se é atendido e que, repito, lle pertencen ó doente, mais que el non pode sacar do centro ainda que sí pode solicitar e opter copias da maior parte e, como aspecto problemático, exerce-lo seu dereito á cancelación...
Engadimos agora na sopa os ingredientes que lle otorgan verdadeiro 'sabor sanitario'; por unha banda a necesidade de conservar datos cara ó futuro para podermos facer investigación comparativa ou revisions de datos sobre efectos que se descoñecen agora, pero se poden sospeitar nun futuro... ocúrreseme, por exemplo, que no futuro se sospeite que un tipo de antibioterapia monodose que se lle receita agora ós nenos dentro de 20 anos se relacione coa aparición de problemas reproductivos; ¿como investigalo si os datos se DEBEN destruir ós 5 anos?. O mesmo criterio pode valer para xustificar a conservación de datos dende o punto de vista da administración á hora de estudar a eficacia i eficiencia dos centros. Tamén no aspecto da investigación por terceiros ou nas investigación multicentrica se poderían plantexar conflictos legais de dificil resolución.
Outro 'ingrediente' ainda mais novo ben engadido polo crecente emprego de información xenética e o seu emprego para outros fins que non se atopen incluidos no consentementeo expresado no intre da súa obtención.
INTERVENCIÓN POSITIVA
Quero destacar para rematar a intervención do presidente do consello xeral dos colexios (persoaxe ó que non lle teño especial cariño) que sinalou acertadamente que tanto a LOPD como a lei de autonomía do doente precisan que lles quitemos o 'burka' da visión medicocentrista e que se adapten ó novo entramado das responsabilidades profesionais recoñecido pola LOPS. A mágoa é que non se fixeran estas coherentes recomendacions ós gobernos que dictaron esas leis durante a súa elaboración pois supoño que, mentres outros estamos a 'facer sangue' de 8 a 15, nos despachos da sede do consello debera haber xente 'facendo estudo' a prioristico de todo o que concerne a nosa profesión e ó campo no que desenrola.
VAI DE MASTERS
Ler é o que ten; que se vai quedando algo...
O día das letras aprobouse a resolución da secretaría xeral do consello de coordinación universitaria pola que se lle dá publicidade á lista dos cursos de posgrao (máster e doutorado) oficiais (BOE 14 de Xuño). Estes son alguns dos que me semellaron mais interesantes para a enfermería.
(como é un post con moito choio vos adianto que lle irei engadindo ós masters a medida que poda)
XESTIÓN
Universidade de Barcelona: Master de liderazgo e xestión de servizos de enfermería.
Admisión: Diplomado de enfermería ou título europeo equivalente cos seguintes criterios:por orden de importancia son os siguintes:
1. Valoración do currículum profesional
2. Mínimo de dous anos de experiencia no ámbito da xestión
3. Formación en xestión no ámbito dos servizos de saude
4. Nota media da formación básica e pos-básica
5. Ter coñecementos dunha lingua estranxeira (inglés, frances, portugues...)
A docencia impartese en castelán e catalán.
120 ECTS; horario sen establecer, posiblemente 2 días ó mes de presenciais.
O prezo aínda non está publicado. Pendente dun decreto da Generalitat, calculade uns 20-25 €uros/ECTS
XENERALISTA
Universidade de Almería: Máster en avances en enfermería de coidados.(programa .doc 107 kb.)
Admisión: Diplomado de enfermería, valoración curricular por parte da comisión de posgrao da E.U. de ciencias da saúde.
120 ECTS distribuidos en 80 ECTS de asignaturas obrigatorias comuns, 25 obrigatorias en blonque (itinerario en algunha das universidades do programa interuniversitario), 15 Optativos.
A modalidade das ensinanzas aparece como "pendiente"
1512 €uros + taxas administrativas o 1º curso.
Universidade de Huelva: Master Oficial en Ciencias da Enfermería na orde ministerial aparece como: Máster en avances en enfermería de coidados
Admisión: Diplomado de Enfermería. Criterios de selección: Expediente académico, Experiencia profesional previa. Actividades de formación. Dominio de competencias en lingua inglesa e TICs.
120 ECTS distribuidos en 80 ECTS de asignaturas obrigatorias comuns, 25 obrigatorias en blonque (itinerario en algunha das universidades do programa interuniversitario), 15 Optativos.
Modalidade: Presencial e semipresencial.
Non precisa o custe.
Universidad de Zaragoza: MASTER INTERUNIVERSITARIO EN CIENCIAS DA ENFERMERÍA
Admisión: Título Universitario en relación cas Ciencias da Saude (Diplomados Universitarios en Enfermería, Terapeutas Ocupacionales, Fisioterapeutas e outros que se analizará de forma particular). Criterios: "se baremará el "curriculum vitae" del aspirante en relación con los siguientes criterios A) Expediente académico: un 30%. Media aritmética de las calificaciones obtenidas en el acceso a la Titulación. Matricula de honor 4 puntos. Sobresaliente 3 puntos. Notable 2 puntos. Aprobado 1 punto. B) Experiencia laboral y/o docente: un 40%. Por cada año trabajado 1 punto hasta un máximo de 6 puntos. Por cada año como docente contratado a tiempo completo en la Universidad 1 punto hasta un máximo de 6 puntos. C) Motivación: un 30%. Preinscripción en los dos primeros días 5 puntos. Preinscripción entre los días 3º y 5º 3 puntos. Preinscripción entre los días 6º y 9º 1 punto???. El 25% de las plazas se reservaran para personas que hayan finalizado sus estudios en los últimos 5 años"
O dos créditos tampouco o vexo claro... "En este Postgrado-oficial (Master Bolonia), puede matricularse de 42 créditos en lugar de 60 por cada curso, el primer año ECTS deberá realizar créditos troncales". O total dos dous cursos andará entre os 84 e os 120 ECTS.
A modalidade viña sendo presencial os xoves e venres con horarios de mañan e/ou tarde.
Prezo: 28,5€ por creto matriculado... (entre 2394 e 3420 os dous anos de master)
Forma parte dun programa compartido con varias universidades españolas i europeas e proporciona acceso ó doutorado oficial.
Universidade de Lleida: Máster en ciencias da enfermería.
Admisión: Diplomado de enfermería. Criterios de selección:non establecidos claramente; publicados en este documento (.pdf 123 kb)
120 ECTS 80 troncales, 20 obligatorios e 20 optativos (5 o primerio ano e 15 o segundo); como é un master interuniversitario algunha das materias obrigatorias se pode facer noutra universidade.
Idioma de impartición: Non se especifica.
Modalidade: "Tempo parcial"
Prezo: pendente dun decreto da generalitat; mais calculade entre 20 e 25 € por ECTS
Universidade Rovira i Virgil: Máster oficial en ciencias da enfermeria.
Acceso: Diplomado de enfermería. Criterios:Expediente 80%, Curriculum 10% e Motivación descrita 10%.
Entre 60 e 120 ECTS 80 comuns, 25 de Itinerario URV e 15 optativas (programa interuniversitario). Centrado no aspecto investigador.
Non especifica a modalidade.
Idioma de impartición: Catalán e Castelan.
Prezo: Non se especifica; pendente de decreto de prezos da generalitat; calculade uns 27€/ECTS
Dará acceso ó doutorado a partires deste curso.
Universidade internacional de cataluña: Master en Ciencias da enfermería.
Acceso: Diplomado de enfermería. Criterios: Curriculum i entrevista persoal
120 ECTS 80 comuns, 15 Itinerantes (programa interuniversitario) e 15 optativos
Modalidade: Presencial; Xoves pola tarde, Venres todo o día
Idioma: Non especificado.
Prezo: 4260 € o primeiro curso. Asi como quen non quere a cousa...
Permite o acceso ó doutoramento con diversas liñas de investigación.
ESPECIALIZADOS
Universidade de Córdoba: Máster en Coidados Avanzados no doente Cardiovascular (programa .pdf 14 kb)
Admisión: Licenciados e diplomados de enfermería
60 ECTS
Presencial martes e xoves de 17 a 21 h.
Prezo: Non se especifica. uns 25 €/ECTS
Universidade de Málaga: Máster en Coidados Integrales de Enfermería en Procesos Nefrolóxicos (Info .doc 79 Kb)
Admisión: Diplomado de enfermería; criterios: Expediente académico, Currículum, Experiencia Profesional en Enfermería.
60 ECTS 50 obrigatorios (dos que 20 son de "traballo fin de master" e 15 de prácticum) e 10 a elexir entre 4 optativas de 5 ECTS.
Presencial
1500 €uros
Universidad de Málaga: Máster Oficial en Coidados Integrales de Enfermería en Situacions Críticas e Urxencias no Adulto (Info .doc 79 kb)
Admisión: Diplomado de enfermería; criterios: Expediente académico, Currículum, Experiencia Profesional en Enfermería.
60 ECTS 50 obrigatorios (15 de prácticum e 20 de traballo fin de master) e 10 a elexir entre 4 optativas de 5 ECTS.
Presencial
1500 €uros
Universidade de Girona: Master en promoción da saúde.
Admisión: Diplomaturas e titulacions de ciencias da saude, ciencias sociais i educación. Criterios: Currículum vitae (30 %), Expediente académico (30 %), Solicitud de admisión motivada ??(10 %), Experiencia profesional (clínica, gestión, investigación) (20 %), Conocimiento del inglés (10 %).
90 ECTS Como o programa ten un deseño modular se poden obter 'mencions' de Xestión de coidados ou de Xestión de servizos de saúde cursando completo algun módulo e/ou un número de ECTS de varios módulos.
Con posibilidade de convalidación de coñecementos previos e/ou experiencia profesional.
Modalidade: Semipresencial a tempo completo en tres semestres.
Idiomas de impartición: Catalán: 70 %, Castellano: 20 %, Inglés: 10 %
Prezo: Pendente de decreto da generalitat; sobre uns 30€/ECTS
Proporciona acceso a doutorado.
Universidade Rovira i Virgil: Máster en Nutrición e metabolismo.
Acceso: Dispor dun título universitario nos que está o DUE. Criterios: Expediente 80%, Curriculum 10% e Motivación descrita 10%.
Entre 60 e 120 ECTS Cun "bloque de reforzo para diplomados" e tres itinerarios: Nutrigenómica e alimentación funcional, Nutrición clinica e Investigación.
Idioma de impartición: Catalán e Castelan.
Prezo: Pendente de decreto da generalitat; uns 27 €/ECTS
Dá acceso a doutoramento.
Universidade Ramón Llull: Master en Bioética
Acceso: Licenciados e diplomados do campo das ciencias da saúde, Bioloxía, Bioingeniería. Criterios: Valoración do curriculum e memoria xustificativa da motivación para face-lo master.
60 ECTS.
Dos moitos master 'afíns' ós que se podería ter acceso dende a diplomatura de enfermería selecciono este por presenta-la posibilidade de realiza-lo "on line".
Idiomas de impartición: Catalán e Castelán.
Prezo: Presencial 2250 €, On line 2000 €.
Universidade de Extremadura: Máster en atención socio-sanitaria a doentes con dependencia.
Acceso: Diplomaturas de ciencias da saúde, e traballo social e licenciaturas biomedicas. Criterios: Valoración obxetiva do curriculum académico e valoración de actitudes e habilidades en entrevista persoal
60 ECTS en dous cursos académicos. Tres tardes á semana durante o segundo cuatrimestre.
Prezo: 23,5 €/ECTS Factible, barato e con "campo" unha boa opción.
Non especifica que proporcione acceso ó título de doutor.
Universidade de Extremadura: Master en seguridade e saúde laboral.
Acceso: Titulación universitaria oficial. Criterios: Expediente académico, Formación universitaria previa, correlación entre a formación e os obxectivos do programa.
120 ECTS en 2 cursos académicos con posibilidade de convalidar materias xa cursadas.
Modalidade:Presencial sen que aparezan detalladas nen especialidades nen materias optativas.
Prezo: 22 €/ECTS
Barato e ainda, por desgracia, con moita saida profesional.
Master Interuniversitario no estudo e tratamento da dor. (triptico .pdf 1,17 Mb)
Impartido por: Universidade Juan Carlos I, Universidade de Cádiz, Universidade de Cantabria.
Acceso: Titulo de licenciado e diplomado en ciencias da saúde. Criterios:Non especificados
120 ECTS ; Segundo o folleto o número mínimo de créditos por periodo lectivo é de 30.
Ten a particularidade de que grande parte dos ECTS se poden cursar nun "campus virtural" sendo obrigatorias só algunhas asignaturas presenciais (8 ECTS). As estancias -presenciais- en unidades e/ou laboratorios (35 ECTS) son optativas mais sempre haberá que facer polo menos unha.
Prezo: Na URJC 28 €/ECTS (3360 €uros o master)
Para o acceso ó doutorado será preciso ter completado 300 ECTS entre grao e posgrao.
INVESTIGACIÓN
Universidade de Córdoba: Máster en Metodología de la Investigación en Ciencias de la Salud (Programa .pdf 13 kb)
Admisión: Licenciados e diplomados de ramas afins; os diplomados NON poderán realiza-la tese doutoral.
60 ECTS 54 obrigatorios e 6 a elexir entre 3 opcions
Presencial martes e xoves de 16 a 20 h.
Prezo: Non especificado; sobre uns 24 €/ECTS
Universidade internacional de cataluña: Master en investigación en odontoloxía e biomediciña.
Admisión: "Titulados universitarios en Odontología, Medicina, Farmacia, Biología, Química y otras titulaciones de ciencias de la salud." Criterios: Adecuación de la titulación universitaria de acceso, Expediente académico universitario, Experiencia profesional, Nivel de inglés.
60 ECTS 30 de clases teorico-prácticas e 30 de traballo de investigación que se poden realizar de xeito intensivo nun curso académico ou a tempo parcial en dous cursos académicos. De tódolos xeitos as clases son presenciais dous días á semana en horario de mañan e a investigación requerirá acudir ós laboratorios da universidade 3 medias xornadas á seman.
Non consta o idioma das clases.
Prezo: 8520 €URAZOS (a min doeume escribir isto).
Proporciona acceso ó doutoramento mediante a realización de tese segundo as liñas de investigación da UIC.
Universidade de Extremadura: Master en xestión do coñecemento biomédico e investigación clínica.
Acceso: Licenciados e diplomados de ciencias da saúde. Criterios: Para a especialidade de xestión do coñecemento requirese ter realizado ou estar realizando formación especializada recoñecida (MIR, BIR, FIR, EIR!!??); para a especialidade de Investigación clínica valórarase o curriculum con especial atención á experiencia investigadora e farase unha entrevista persoal.
60 ECTS en 2 cursos académicos;21 comuns e o resto segundo a especialidade.
Modalidade: para a especialidade de xestión as clases presenciais foron martes e xoves pola tarde e para os de investigación o 1º curso foi luns e mércores pola tarde e o 2º curso fanse 39 ECTS dos que 18 serán de seminarios de investigación, 6 de prácticas en laborarorios e 6 de traballo final do master.
Prezo: 23,50 €/ECTS. (dos mais asequibles)
Permite o acceso ó doutoramento.
E os cartos ¿qué?
Todo isto está moi ben; mais, para os que non teñen o privilexio de traballar; ¿quen lle presta os cartos da matrícula mais para vivir mentras se acada a nova titulación?
Podedes probar a pedir un Préstamo renda-universidade que é un préstamo sen xuros que, a partir do 1 de setembro de 2007, calquera estudante poderá solicitar si é titulado/a universitario e quere cursar un Máster (reconocido polo MEC ou dalgunha das universidades dos 46 países do Espazo Europeo de Educación Superior).
Explicación do que é un ECTS.
O día das letras aprobouse a resolución da secretaría xeral do consello de coordinación universitaria pola que se lle dá publicidade á lista dos cursos de posgrao (máster e doutorado) oficiais (BOE 14 de Xuño). Estes son alguns dos que me semellaron mais interesantes para a enfermería.
(como é un post con moito choio vos adianto que lle irei engadindo ós masters a medida que poda)
XESTIÓN
Universidade de Barcelona: Master de liderazgo e xestión de servizos de enfermería.
Admisión: Diplomado de enfermería ou título europeo equivalente cos seguintes criterios:por orden de importancia son os siguintes:
1. Valoración do currículum profesional
2. Mínimo de dous anos de experiencia no ámbito da xestión
3. Formación en xestión no ámbito dos servizos de saude
4. Nota media da formación básica e pos-básica
5. Ter coñecementos dunha lingua estranxeira (inglés, frances, portugues...)
A docencia impartese en castelán e catalán.
120 ECTS; horario sen establecer, posiblemente 2 días ó mes de presenciais.
O prezo aínda non está publicado. Pendente dun decreto da Generalitat, calculade uns 20-25 €uros/ECTS
XENERALISTA
Universidade de Almería: Máster en avances en enfermería de coidados.(programa .doc 107 kb.)
Admisión: Diplomado de enfermería, valoración curricular por parte da comisión de posgrao da E.U. de ciencias da saúde.
120 ECTS distribuidos en 80 ECTS de asignaturas obrigatorias comuns, 25 obrigatorias en blonque (itinerario en algunha das universidades do programa interuniversitario), 15 Optativos.
A modalidade das ensinanzas aparece como "pendiente"
1512 €uros + taxas administrativas o 1º curso.
Universidade de Huelva: Master Oficial en Ciencias da Enfermería na orde ministerial aparece como: Máster en avances en enfermería de coidados
Admisión: Diplomado de Enfermería. Criterios de selección: Expediente académico, Experiencia profesional previa. Actividades de formación. Dominio de competencias en lingua inglesa e TICs.
120 ECTS distribuidos en 80 ECTS de asignaturas obrigatorias comuns, 25 obrigatorias en blonque (itinerario en algunha das universidades do programa interuniversitario), 15 Optativos.
Modalidade: Presencial e semipresencial.
Non precisa o custe.
Universidad de Zaragoza: MASTER INTERUNIVERSITARIO EN CIENCIAS DA ENFERMERÍA
Admisión: Título Universitario en relación cas Ciencias da Saude (Diplomados Universitarios en Enfermería, Terapeutas Ocupacionales, Fisioterapeutas e outros que se analizará de forma particular). Criterios: "se baremará el "curriculum vitae" del aspirante en relación con los siguientes criterios A) Expediente académico: un 30%. Media aritmética de las calificaciones obtenidas en el acceso a la Titulación. Matricula de honor 4 puntos. Sobresaliente 3 puntos. Notable 2 puntos. Aprobado 1 punto. B) Experiencia laboral y/o docente: un 40%. Por cada año trabajado 1 punto hasta un máximo de 6 puntos. Por cada año como docente contratado a tiempo completo en la Universidad 1 punto hasta un máximo de 6 puntos. C) Motivación: un 30%. Preinscripción en los dos primeros días 5 puntos. Preinscripción entre los días 3º y 5º 3 puntos. Preinscripción entre los días 6º y 9º 1 punto???. El 25% de las plazas se reservaran para personas que hayan finalizado sus estudios en los últimos 5 años"
O dos créditos tampouco o vexo claro... "En este Postgrado-oficial (Master Bolonia), puede matricularse de 42 créditos en lugar de 60 por cada curso, el primer año ECTS deberá realizar créditos troncales". O total dos dous cursos andará entre os 84 e os 120 ECTS.
A modalidade viña sendo presencial os xoves e venres con horarios de mañan e/ou tarde.
Prezo: 28,5€ por creto matriculado... (entre 2394 e 3420 os dous anos de master)
Forma parte dun programa compartido con varias universidades españolas i europeas e proporciona acceso ó doutorado oficial.
Universidade de Lleida: Máster en ciencias da enfermería.
Admisión: Diplomado de enfermería. Criterios de selección:non establecidos claramente; publicados en este documento (.pdf 123 kb)
120 ECTS 80 troncales, 20 obligatorios e 20 optativos (5 o primerio ano e 15 o segundo); como é un master interuniversitario algunha das materias obrigatorias se pode facer noutra universidade.
Idioma de impartición: Non se especifica.
Modalidade: "Tempo parcial"
Prezo: pendente dun decreto da generalitat; mais calculade entre 20 e 25 € por ECTS
Universidade Rovira i Virgil: Máster oficial en ciencias da enfermeria.
Acceso: Diplomado de enfermería. Criterios:Expediente 80%, Curriculum 10% e Motivación descrita 10%.
Entre 60 e 120 ECTS 80 comuns, 25 de Itinerario URV e 15 optativas (programa interuniversitario). Centrado no aspecto investigador.
Non especifica a modalidade.
Idioma de impartición: Catalán e Castelan.
Prezo: Non se especifica; pendente de decreto de prezos da generalitat; calculade uns 27€/ECTS
Dará acceso ó doutorado a partires deste curso.
Universidade internacional de cataluña: Master en Ciencias da enfermería.
Acceso: Diplomado de enfermería. Criterios: Curriculum i entrevista persoal
120 ECTS 80 comuns, 15 Itinerantes (programa interuniversitario) e 15 optativos
Modalidade: Presencial; Xoves pola tarde, Venres todo o día
Idioma: Non especificado.
Prezo: 4260 € o primeiro curso. Asi como quen non quere a cousa...
Permite o acceso ó doutoramento con diversas liñas de investigación.
ESPECIALIZADOS
Universidade de Córdoba: Máster en Coidados Avanzados no doente Cardiovascular (programa .pdf 14 kb)
Admisión: Licenciados e diplomados de enfermería
60 ECTS
Presencial martes e xoves de 17 a 21 h.
Prezo: Non se especifica. uns 25 €/ECTS
Universidade de Málaga: Máster en Coidados Integrales de Enfermería en Procesos Nefrolóxicos (Info .doc 79 Kb)
Admisión: Diplomado de enfermería; criterios: Expediente académico, Currículum, Experiencia Profesional en Enfermería.
60 ECTS 50 obrigatorios (dos que 20 son de "traballo fin de master" e 15 de prácticum) e 10 a elexir entre 4 optativas de 5 ECTS.
Presencial
1500 €uros
Universidad de Málaga: Máster Oficial en Coidados Integrales de Enfermería en Situacions Críticas e Urxencias no Adulto (Info .doc 79 kb)
Admisión: Diplomado de enfermería; criterios: Expediente académico, Currículum, Experiencia Profesional en Enfermería.
60 ECTS 50 obrigatorios (15 de prácticum e 20 de traballo fin de master) e 10 a elexir entre 4 optativas de 5 ECTS.
Presencial
1500 €uros
Universidade de Girona: Master en promoción da saúde.
Admisión: Diplomaturas e titulacions de ciencias da saude, ciencias sociais i educación. Criterios: Currículum vitae (30 %), Expediente académico (30 %), Solicitud de admisión motivada ??(10 %), Experiencia profesional (clínica, gestión, investigación) (20 %), Conocimiento del inglés (10 %).
90 ECTS Como o programa ten un deseño modular se poden obter 'mencions' de Xestión de coidados ou de Xestión de servizos de saúde cursando completo algun módulo e/ou un número de ECTS de varios módulos.
Con posibilidade de convalidación de coñecementos previos e/ou experiencia profesional.
Modalidade: Semipresencial a tempo completo en tres semestres.
Idiomas de impartición: Catalán: 70 %, Castellano: 20 %, Inglés: 10 %
Prezo: Pendente de decreto da generalitat; sobre uns 30€/ECTS
Proporciona acceso a doutorado.
Universidade Rovira i Virgil: Máster en Nutrición e metabolismo.
Acceso: Dispor dun título universitario nos que está o DUE. Criterios: Expediente 80%, Curriculum 10% e Motivación descrita 10%.
Entre 60 e 120 ECTS Cun "bloque de reforzo para diplomados" e tres itinerarios: Nutrigenómica e alimentación funcional, Nutrición clinica e Investigación.
Idioma de impartición: Catalán e Castelan.
Prezo: Pendente de decreto da generalitat; uns 27 €/ECTS
Dá acceso a doutoramento.
Universidade Ramón Llull: Master en Bioética
Acceso: Licenciados e diplomados do campo das ciencias da saúde, Bioloxía, Bioingeniería. Criterios: Valoración do curriculum e memoria xustificativa da motivación para face-lo master.
60 ECTS.
Dos moitos master 'afíns' ós que se podería ter acceso dende a diplomatura de enfermería selecciono este por presenta-la posibilidade de realiza-lo "on line".
Idiomas de impartición: Catalán e Castelán.
Prezo: Presencial 2250 €, On line 2000 €.
Universidade de Extremadura: Máster en atención socio-sanitaria a doentes con dependencia.
Acceso: Diplomaturas de ciencias da saúde, e traballo social e licenciaturas biomedicas. Criterios: Valoración obxetiva do curriculum académico e valoración de actitudes e habilidades en entrevista persoal
60 ECTS en dous cursos académicos. Tres tardes á semana durante o segundo cuatrimestre.
Prezo: 23,5 €/ECTS Factible, barato e con "campo" unha boa opción.
Non especifica que proporcione acceso ó título de doutor.
Universidade de Extremadura: Master en seguridade e saúde laboral.
Acceso: Titulación universitaria oficial. Criterios: Expediente académico, Formación universitaria previa, correlación entre a formación e os obxectivos do programa.
120 ECTS en 2 cursos académicos con posibilidade de convalidar materias xa cursadas.
Modalidade:Presencial sen que aparezan detalladas nen especialidades nen materias optativas.
Prezo: 22 €/ECTS
Barato e ainda, por desgracia, con moita saida profesional.
Master Interuniversitario no estudo e tratamento da dor. (triptico .pdf 1,17 Mb)
Impartido por: Universidade Juan Carlos I, Universidade de Cádiz, Universidade de Cantabria.
Acceso: Titulo de licenciado e diplomado en ciencias da saúde. Criterios:Non especificados
120 ECTS ; Segundo o folleto o número mínimo de créditos por periodo lectivo é de 30.
Ten a particularidade de que grande parte dos ECTS se poden cursar nun "campus virtural" sendo obrigatorias só algunhas asignaturas presenciais (8 ECTS). As estancias -presenciais- en unidades e/ou laboratorios (35 ECTS) son optativas mais sempre haberá que facer polo menos unha.
Prezo: Na URJC 28 €/ECTS (3360 €uros o master)
Para o acceso ó doutorado será preciso ter completado 300 ECTS entre grao e posgrao.
INVESTIGACIÓN
Universidade de Córdoba: Máster en Metodología de la Investigación en Ciencias de la Salud (Programa .pdf 13 kb)
Admisión: Licenciados e diplomados de ramas afins; os diplomados NON poderán realiza-la tese doutoral.
60 ECTS 54 obrigatorios e 6 a elexir entre 3 opcions
Presencial martes e xoves de 16 a 20 h.
Prezo: Non especificado; sobre uns 24 €/ECTS
Universidade internacional de cataluña: Master en investigación en odontoloxía e biomediciña.
Admisión: "Titulados universitarios en Odontología, Medicina, Farmacia, Biología, Química y otras titulaciones de ciencias de la salud." Criterios: Adecuación de la titulación universitaria de acceso, Expediente académico universitario, Experiencia profesional, Nivel de inglés.
60 ECTS 30 de clases teorico-prácticas e 30 de traballo de investigación que se poden realizar de xeito intensivo nun curso académico ou a tempo parcial en dous cursos académicos. De tódolos xeitos as clases son presenciais dous días á semana en horario de mañan e a investigación requerirá acudir ós laboratorios da universidade 3 medias xornadas á seman.
Non consta o idioma das clases.
Prezo: 8520 €URAZOS (a min doeume escribir isto).
Proporciona acceso ó doutoramento mediante a realización de tese segundo as liñas de investigación da UIC.
Universidade de Extremadura: Master en xestión do coñecemento biomédico e investigación clínica.
Acceso: Licenciados e diplomados de ciencias da saúde. Criterios: Para a especialidade de xestión do coñecemento requirese ter realizado ou estar realizando formación especializada recoñecida (MIR, BIR, FIR, EIR!!??); para a especialidade de Investigación clínica valórarase o curriculum con especial atención á experiencia investigadora e farase unha entrevista persoal.
60 ECTS en 2 cursos académicos;21 comuns e o resto segundo a especialidade.
Modalidade: para a especialidade de xestión as clases presenciais foron martes e xoves pola tarde e para os de investigación o 1º curso foi luns e mércores pola tarde e o 2º curso fanse 39 ECTS dos que 18 serán de seminarios de investigación, 6 de prácticas en laborarorios e 6 de traballo final do master.
Prezo: 23,50 €/ECTS. (dos mais asequibles)
Permite o acceso ó doutoramento.
E os cartos ¿qué?
Todo isto está moi ben; mais, para os que non teñen o privilexio de traballar; ¿quen lle presta os cartos da matrícula mais para vivir mentras se acada a nova titulación?
Podedes probar a pedir un Préstamo renda-universidade que é un préstamo sen xuros que, a partir do 1 de setembro de 2007, calquera estudante poderá solicitar si é titulado/a universitario e quere cursar un Máster (reconocido polo MEC ou dalgunha das universidades dos 46 países do Espazo Europeo de Educación Superior).
A cantidade axudará para cubrir-la matrícula e os gastos persoais mentras estuda e non o terá que escomenzar a devolver ata que, una vez rematado o Máster, alcance ingresos dabondo para devolverlo.
O préstamo financia os gastos necesarios para iniciar-lo Máster Universitario Oficial (BOE, 14 de junio de 2007, página 25931), cun límite máximo de 6.000€. además, de xeito opcional se poderá solicitar unha cantidade de ata 800€/mes para cubrir outros gastos mentras esté matriculado/a, con un límite máximo de 21 mensualidades.Explicación do que é un ECTS.
Igualdade
Nada mais darlle ó botón de "publicar" xa me decatei do que me quedou fora...
Un dos motivos que os sindicatos participantes na estatutarización do persoal das fundacions alega é o da igualdade perante a administración de tódolos que traballamos para ela. Mais resulta que, a pouco que se mire, dito argumento ten tantas fendas que repousa no fondo do mar dunha realidade que dista moito de seren igualitaria.
Sómente dentro da sanidade atopamos moi diversas relacions contractuais que xeran tamén moitos graos de privilexios e discriminacions na realidade do traballo diario e nos dereitos que eses tipos de contratación confiren. Iso deixando aparte ó resto de traballadores das administracions nos que se producen incongruencias tales como poderen optar polo aseguramento privado cando a própia administración ten que provee-lo aseguramento público. É como si nas oficinas de Coca-cola as máquinas expendidoras foran de Pepsi.
Logo está o dos sistemas selectivos tanto para o emprego fixo como para o emprego temporal; temos que aínda hai "titulares" que teñen dereito a escoller ó seu substituto... no canto de outros subtitutos que asinan contratos por horas de xeito que se lles pode contratar 365 días do ano e liquidárllelos igualmente.
Xa fixen referéncia ás oposicions encubertas 'de facto' a persoal estatutario que se fixeron o mesmo día que as oposicions do SERGAS nas fundacions afectadas polo proceso de integración; outro grande exemplo de igualdade de oportunidade que nos ofrecen os sindicatos.
Agora ven outra que tal baila; na constante percura da estabilidade mal entendida (ser interino e levar 20 anos NON dá dereito a posto fixo) se van a facer oposicions con prazas restrinxidas para os interinos na consellería de sanidade. Non só precisan da vantaxe comparativa dos anos de traballo senon que fai falla que lles eleminen as herbas do camiño para que podan chegar... ¿e se non aproban?, pois outros 20 anos de interinos; total, agora cobran os trienios... bueno, seica é moi duro estudar unha oposición unha vez que traballas e por elo temos o cadro dos interinos cheo de liberacions sindico-políticas e baixas.
U-los os xusticieiros sindicais da igualdade?.... chssss que están a estudar.
Un dos motivos que os sindicatos participantes na estatutarización do persoal das fundacions alega é o da igualdade perante a administración de tódolos que traballamos para ela. Mais resulta que, a pouco que se mire, dito argumento ten tantas fendas que repousa no fondo do mar dunha realidade que dista moito de seren igualitaria.
Sómente dentro da sanidade atopamos moi diversas relacions contractuais que xeran tamén moitos graos de privilexios e discriminacions na realidade do traballo diario e nos dereitos que eses tipos de contratación confiren. Iso deixando aparte ó resto de traballadores das administracions nos que se producen incongruencias tales como poderen optar polo aseguramento privado cando a própia administración ten que provee-lo aseguramento público. É como si nas oficinas de Coca-cola as máquinas expendidoras foran de Pepsi.
Logo está o dos sistemas selectivos tanto para o emprego fixo como para o emprego temporal; temos que aínda hai "titulares" que teñen dereito a escoller ó seu substituto... no canto de outros subtitutos que asinan contratos por horas de xeito que se lles pode contratar 365 días do ano e liquidárllelos igualmente.
Xa fixen referéncia ás oposicions encubertas 'de facto' a persoal estatutario que se fixeron o mesmo día que as oposicions do SERGAS nas fundacions afectadas polo proceso de integración; outro grande exemplo de igualdade de oportunidade que nos ofrecen os sindicatos.
Agora ven outra que tal baila; na constante percura da estabilidade mal entendida (ser interino e levar 20 anos NON dá dereito a posto fixo) se van a facer oposicions con prazas restrinxidas para os interinos na consellería de sanidade. Non só precisan da vantaxe comparativa dos anos de traballo senon que fai falla que lles eleminen as herbas do camiño para que podan chegar... ¿e se non aproban?, pois outros 20 anos de interinos; total, agora cobran os trienios... bueno, seica é moi duro estudar unha oposición unha vez que traballas e por elo temos o cadro dos interinos cheo de liberacions sindico-políticas e baixas.
U-los os xusticieiros sindicais da igualdade?.... chssss que están a estudar.
Debate fragmentado
A propósito da posible presentación dun recurso ou demanda contra da integración do persoal das fundacions galegas como persoal estatutario e a miña vella teima de que o modelo de prestación de atención sanitaria mediante Novas formas de xestión non foi debatido seriamente e, por elo, cada quen chega ás conclusions que mais lle petan segundo os seus prexuizos.
Digo que co galo desa reflexión vou facer unha escolma das miñas chuzadas e comentarios sobre o tema co ánimo de constatar as miñas contradiccions que non son mais que a expersión do que debe ser un debate: argumentos a prol i en contra porque, como xa dixen: o gañador vai ser o modelo mais privatizador e detrás da provisión da asistencia sanitaria irá o aseguramento.
En priemiro lugar para a imaxe que se ofrece dos profesionais que traballan neses centros... A maioría traballan neles en exercicio do seu título profesional oficial que é idéntico ca o dos profesionais que exercemos no sistema estatutario e posiblemente leven a cabo mais funcions e teñan unha carga de traballo superior á dos centros do sistema estatutario.
Preocupame o tema da imaxe dos profesionais pois, como é ben coñecido, a relación dos doentes coas persoas que os atenden baséase na CONFIANZA e ista ven ligada a esa imaxe que se teña sobre a capacidade do profesional; polo que, todo isto e as acusacions que xa se fixeron dende o mesmo intre da apertura dos centros dificultan e diminuen a comunicación e a atención en si mesma.
Logo están as dúbidas sobre a legalidade do sistema de selección...
Todo elo enrredado coa fixación que teñen os dirixentes políticos do goberno e a oposición de emprega-lo tema das esperas como arma... e as falsas espectativas que se crean na cidadanía no que á participación obxectiva na xestión dos centros se refire.
Supoño que voltarei a deixarme cousas sen dicir... son mal redactor e teño moi pouco tempo.
Digo que co galo desa reflexión vou facer unha escolma das miñas chuzadas e comentarios sobre o tema co ánimo de constatar as miñas contradiccions que non son mais que a expersión do que debe ser un debate: argumentos a prol i en contra porque, como xa dixen: o gañador vai ser o modelo mais privatizador e detrás da provisión da asistencia sanitaria irá o aseguramento.
O sector público desarmase e volta a "pelexar coas mans (mellor dito cos papeis)" contra a flexible e ben engraxada maquinaria da sanidade privada, moi concentrada ela en tódalas prestacions que ofrecen 'valor engadido' deixando para a EXCLUSIVIDADE o que non é rendible.En primeiro lugar o modelo NON é novidoso, leva 40 anos aplicandose noutras autonomías cos mesmos problemas financieiros que todolos hospitais... a "facturación" da actividade NON chega para pagar tódolos gastos xerados.Por iso me extranei do silencio dos promotores do modelo en Galicia cando a propia xunta de Fraguestein asinou (2005) o acordo para a integración do persoal das fundacions no réxime estatutario e, como consecuencia, a disolucion de tales organismos.
Agora será o momento de lle preguntar ó Sr. Feijoo (presidente do SERGAS cando se 'pariu' o invento) ¿onde quedou o marabilloso modelo que ia a asombrar ó resto do estado?.O certo é que no resto do estado se está a apostar pola xestión privada dos centros e servizos públicos tanto nas autonomías do PP como nas do PSOEResultame curioso que para levar a cabo unha decisión política se teña que recurrir a argumentos peregrinos ou a crear unha especie de opinión xustificadora...
A conselleira escenificou un motivo económico para o cumprimento dun punto programático do acordo que sustenta ó goberno. Esqueceu mencionar que a débeda de calquer outro centro sanitario público é igual ou superior (en €/cama) pero que quedan 'enxugadas' directamente nos presupostos da comunidade. Esqueceu tamén mencionar que o mesmo modelo se ven a desenrolar en andalucía (gobernada polo P$o€) baixo a etiqueta de "empresa pública" e co mesmo problema de desequilibrio financieiro(...)se dá a entender que SÓ as fundacions teñen débeda e que eso é falso; tamen reitero que o P$o€ non é quen de darse golpes no peito neste aspecto pois en varias autonomías que goberna (con especial relevancia en andalucía) se teñen constituido e funcionan "empresas públicas" que xestionan recursos da sanidade pública.Claro que; dunha CONFUSIÓN DE ARGUMENTOS só pode sair unha confusión de resultados.
En priemiro lugar para a imaxe que se ofrece dos profesionais que traballan neses centros... A maioría traballan neles en exercicio do seu título profesional oficial que é idéntico ca o dos profesionais que exercemos no sistema estatutario e posiblemente leven a cabo mais funcions e teñan unha carga de traballo superior á dos centros do sistema estatutario.
Preocupame o tema da imaxe dos profesionais pois, como é ben coñecido, a relación dos doentes coas persoas que os atenden baséase na CONFIANZA e ista ven ligada a esa imaxe que se teña sobre a capacidade do profesional; polo que, todo isto e as acusacions que xa se fixeron dende o mesmo intre da apertura dos centros dificultan e diminuen a comunicación e a atención en si mesma.
Logo están as dúbidas sobre a legalidade do sistema de selección...
Bueno, no tema do emprego nas fundacions houbo varias fases atendendo á cronoloxía.Que depararán nunha longa xeira de recursos sobre temas laborais e remunerativos.
Período 1993-1996 (antes da lei mencionada por Postscriptum)
En 1993-1994 Predominaron as probas selectivas co espiritu da empresa privada e que poderíamos considerar 'innovadoras' (test psicotéctnicos, redacción de proxecto, entrevista...).
O emprego que se acadaba non era, nen moito menos, estable; contrato de 'inicio de actividade' por 6 meses renovable ( ou non -6 casos- ) ata os 3 anos; contratos laborais que podían rescindirse sen mais cun preaviso de 15 días e a correspondente indemnización.
Neste mesmo período alguns dos facultativos que prestaron servizos o fixeron en virtude a contratos mercantís o que causou bastante polémica -percurade nas hemerotecas-
En 1994 e 1995 as contratacións novas e as substitucions se fixeron ó mais puro estilo da empresa privada; se contratou directamente a persoas que estaban inscritas como demandantes de emprego no INEM e que posuian o título necesario para o desempeño das tarefas. Co mesmo tipo de contrato ou con contratos 'por obra ou servizo'. Pode que algunhas destas persoas SI teñan problemas para acada-la estatutarización dependendo de si quedou rexistrada ou non a realización de algunha proba selectiva con posterioridade para a conversión do seu contrato a contrato laboral fixo; cousa que aconteceu xa en 1996 co cumprimento dos 3 anos dos primeiros contratos e a entrada en vigor da Lei 10/1996 xustamente xerada co galo dos trocos na equipa directiva do SERGAS pola marcha de Romay e compañía cara a Madrid.
Dende 1997 foise implantado de xeito lento o emprego de listaxes baremadas para a contratación temporal e a convocatoria de probas selectivas para o acceso a contrato laboral fixo. En ningún caso os comites de empresa tiveron acceso a ises procesos (polo menos ata 1998) nen participaron nas negociacions das que sairon as normas dos mesmo e os seus baremos pois, simultaneamente; coa aparición dos centros de Cee, Ribeira e Vilagarcía a consellería procedeu a centraliza-la toma de decisions neste aspecto.
Todo elo enrredado coa fixación que teñen os dirixentes políticos do goberno e a oposición de emprega-lo tema das esperas como arma... e as falsas espectativas que se crean na cidadanía no que á participación obxectiva na xestión dos centros se refire.
Supoño que voltarei a deixarme cousas sen dicir... son mal redactor e teño moi pouco tempo.
Zorongollo ou batiburrillo
Seica unha das misions do colexio profesional e facer de albacea ou gardian da lóxica ordenación da profesión, da súa formación académica e do seu desenrolo, fomento do progreso dos invidiuos que formamos parte dela e dos diversos campos nos que ten competencia (asitencial, difusora, conselleira, docente, investigadora e desenroladora de novas oportunidades).
Mais nestes 15 anos que levo vivindo do arte e oficio de coidar a evolución dese ordenamento foi bastante caótica i está a piques de desembocar nunha ruptura do corpo profesional.
No plano académico, ainda que outros queiran 'vende-la moto', os trocos que agora afectan á formación dos futuros profesionais e ás oportunidades de verdadeiro progreso dos titulados actuais veñen impostos pola chegada do Espacio Europeo de Educación Superior (EEES) que colle ó calcetín das titulacions universitarias, sacódeo, dalle a volta e volta a viralo... Cando nos rematamos a Diplomatura aínda aniñaba no exercicio da profesión (sobor de todo no eido da administración pública) o conflicto ATS - DUE; conflicto que só viña, na práctica, do nome pois; agás a restricción do acceso á docencia universitaria, a equivalencia profesional era absoluta de tal xeito que aínda agora moitos titulados ATS non viron a conveniencia de face-lo curso de nivelación.
A chegada do EEES significa o reto de acadar unha titulación superior (Grado= "licenciado") o que comportará novas oportunidades profesionais de desenrolo e de competencias que non están aínda ben especificadas.
As dúbidas respecto á homologación ou nivelación do actual título de diplomado cara ó novo título de grao non deberan ser tal pois, no fondo, entre ambas dúas haberá; como moito, 60 crétos ETCS correspondentes a materias de nova implantación -informatica, xestión...- e de libre configuración. Onde se me plantexan preguntas abondo é a hora de que os 17 sistemas sanitários e socio-sanitários públicos (os principais fornecedores de postos de traballo) aborden a oportunidade que eses titulados superiores (novos e/ou homologados) lle brindan na tarefa de conqueri-los obxectivos marcados mercede ás novas capacidades profesionais que lle poda conferir esa formación: A Lei de Ordenación de Profesions Sanitárias (LOPS) é clara ó sinalar que as funcions profesionais veñen marcadas polas capacidades obtidas na formación.
Así as cousas as administracions no seo do consello interterritorial xa están a preparar unha reclasificación profesional das categorías do SNS; un dos plantexamentos é crear unha 'segunda división' dentro da categoría "A" (A.1 e A.2) para mante-las diferencias retributivas a pesares de tratarse de títulos do mesmo nivel teórico.
Para mais embrollo do asunto os plano do MEC respecto ás carreiras da rama sanitaria incluen outorgar unha titulación 'intermedia' ó superaren os 120 cretos ETCS... suponse que se tratará dunha titulación que permita "convalidar" cretos entre titulacions e nada mais; especulacions.
Peor se plantexan as cousas no tema das titulacions de Postgrao, en grande medida debido á ambición e ó afán de notoriedade. Mercede a 'valeiros legais' e 'camiños tortos' xa hai tempo que alguns exiben títulos de "doutor en enfermería" accedendo a eles dende outras licenciaturas, a esto se engaden a cantidade de títulos própios de universidades españolas que, dende o campo da rama biosanitaria ou dende ramas afins do campo das humanidades, veñen expedindo "expertos", "maestros" etc. Súmadelle os titulos de universidades extranxeiras (da UE e de paises con convenio de recoñecemento mútuo de títulos) e como cúspide de todo ese embrollo e cos motivos que vos sinalei ó principio xa temos universidades españolas impartindo títulos OFICIAIS de "master e doctorado" de enfermeiría denantes de que o própio título de grao de enfermeiría se poda obter nun exemplo moi claro de "Face-la casa polo tellado".
Esto representa outra 'pelota' no tellado das administracions (sanitaria i educativa) que deben coidar de darlle un aproveitamento das capacidades de todos eses profesionais reflexandollo administrativamente...
E temos TOD@S un reto mais importánte que afrontar; o da formación d@s futur@s profesionais pois, sexa cal sexa a sua futura titulación i escalafón administrativo correspondente, o certo é que a meirande parte das capacidades técnicas e de toma de decisions se adquiren na formación práctica e que esta debe se-la primeira en toma-la altura do que será o futuro do exercicio da enfermeiría. É por elo preciso que asumamos un novo modelo formativo alonxado do adestramento técnico e resolución de problemas e que nos achegue a unha práctica reflexiva e participativa na que tanto os profesionais activos como @s alumn@s dialoguemos entre nós, con nós mesmos e coas situacions que afrontamos e as fontes de coñecemento que temos para acadar, en cada actuación, unha solución óptima e razonada.
No plano profesional atopamonos (tódalas profesions sanitarias) coa dicotomía de ter ante nós a aparente oportunidade de progreso profesional que, na realidade, nos alonxan do progreso académico dividindo ós profesionais e ás súas titulacions entre as que ofertan un avance académico ( grao e postgraos) sen un reflexo claro no eido laboral e unhas titulacions (porque son expedidas polo MEC) que ofrecen un avance no nivel laboral - administrativo mais que non se correlacionan coas titulacions académicas...Refírome, claro está ás especialidades.
Trátase de titulacions expedidas polo MEC e obtidas polo sistema de "residencia" facendo unha verdadeira declaración de intencions respecto do obxectivo das mesmas: Conquerir profesionais con capacidades moi concretas para eidos moi específicos da atención.
Porén o certo é que non cumplen a súa función por moitos motivos. Un deles o xa citado en varios post da inoperatividade das especialidades aprobadas vai 2 anos atrás, por outra banda a inexistencia de categorías -e postos- de traballo para estes profesionais (na administracion) e ainda mais alá; as condicions laborais desa formación que, malia as recentes negociacions, seguen a ser duras dabondo. Logo está o tema da verdadeira finalidade da creación e do "reparto" das especialidades; así temos que campos tan especificos en eidos tan concretos como os coidados intensivos, a dialise, o quirófano... quedan todas agrupadas nunha única especialidade MEDICO-CIRÚRXICA mentres que o eido da atención primaría semella "acorazado" tra-la especialidade de COMUNITARIA como un recurso para evitar transferencias indexesabeis de profesionais de avanzada idade cara ós centros de saude... En troques á profesión médica créaselle a especialidade de mediciña de urxencia (que xa conta con categoría profesional estatutaria en Galicia) e a enfermeiría non, ¿alguén explicará porqué algún día?.
No plano administrativo atopamos o correoso tema dos "quinquenios para todos", perdón da carreira profesional. Podo ser inxusto ó xulgar o tema agora que ainda estamos no período de implantación e nas fases de 'accesos extraordinarios' mais xa teño citas abondo sobre o tema e tanto no meu círculo próximo como nos contactos que fago cando rulo por eses lares de deus vexo que moita xente opina coma min no senso de que o actual plantexamento NON MOTIVA, NON INCENTIVA E NON PROMOCIONA.
Por riba temos o problema da equivalencia territorial que malia a estaren claramente expresada no BOE de abril segue a ser criticada polo feito de que se paguen diferentes cantidades nas distintas administracions sanitárias e, digo eu, tratase xustamente dun instrumento administrativo de incentivación que debera estar orientado á actividade e á calidade da mesma no que cada xestor pode creer mais ou menos ou esforzarse mais ou menos en facelo operativo e práctico.
Podería facer unha chea de propostas sobre como confluir esa dicotomía academico - profesinal á que semellamos estar abocados e na que se pode perde-la esencia de boa parte da enfermeiría como a entendemos pola separación entre os que temos que axudar na formación práctica e quenes impartan a académica; mais xa abonda de verbas por hoxe.
Só quero facer un chamamento ós responsabeis académicos, xestores e colexiais para que sexan cales sexan as solucions que vaian adoptando a este barullo se faga coa óptica do aproveitamento das competéncias profesionais actuais e futuras adquiribles academicamente e/ou por formación 'na fronte' de tal xeito que a enfermeiría deixe de aspirar a "papeliños" e a 'facultades' (como os superheroes) e pase a aspirar a RESPONSABILIDADES segundo esas capacidades.
Mais nestes 15 anos que levo vivindo do arte e oficio de coidar a evolución dese ordenamento foi bastante caótica i está a piques de desembocar nunha ruptura do corpo profesional.
No plano académico, ainda que outros queiran 'vende-la moto', os trocos que agora afectan á formación dos futuros profesionais e ás oportunidades de verdadeiro progreso dos titulados actuais veñen impostos pola chegada do Espacio Europeo de Educación Superior (EEES) que colle ó calcetín das titulacions universitarias, sacódeo, dalle a volta e volta a viralo... Cando nos rematamos a Diplomatura aínda aniñaba no exercicio da profesión (sobor de todo no eido da administración pública) o conflicto ATS - DUE; conflicto que só viña, na práctica, do nome pois; agás a restricción do acceso á docencia universitaria, a equivalencia profesional era absoluta de tal xeito que aínda agora moitos titulados ATS non viron a conveniencia de face-lo curso de nivelación.
A chegada do EEES significa o reto de acadar unha titulación superior (Grado= "licenciado") o que comportará novas oportunidades profesionais de desenrolo e de competencias que non están aínda ben especificadas.
As dúbidas respecto á homologación ou nivelación do actual título de diplomado cara ó novo título de grao non deberan ser tal pois, no fondo, entre ambas dúas haberá; como moito, 60 crétos ETCS correspondentes a materias de nova implantación -informatica, xestión...- e de libre configuración. Onde se me plantexan preguntas abondo é a hora de que os 17 sistemas sanitários e socio-sanitários públicos (os principais fornecedores de postos de traballo) aborden a oportunidade que eses titulados superiores (novos e/ou homologados) lle brindan na tarefa de conqueri-los obxectivos marcados mercede ás novas capacidades profesionais que lle poda conferir esa formación: A Lei de Ordenación de Profesions Sanitárias (LOPS) é clara ó sinalar que as funcions profesionais veñen marcadas polas capacidades obtidas na formación.
Así as cousas as administracions no seo do consello interterritorial xa están a preparar unha reclasificación profesional das categorías do SNS; un dos plantexamentos é crear unha 'segunda división' dentro da categoría "A" (A.1 e A.2) para mante-las diferencias retributivas a pesares de tratarse de títulos do mesmo nivel teórico.
Para mais embrollo do asunto os plano do MEC respecto ás carreiras da rama sanitaria incluen outorgar unha titulación 'intermedia' ó superaren os 120 cretos ETCS... suponse que se tratará dunha titulación que permita "convalidar" cretos entre titulacions e nada mais; especulacions.
Peor se plantexan as cousas no tema das titulacions de Postgrao, en grande medida debido á ambición e ó afán de notoriedade. Mercede a 'valeiros legais' e 'camiños tortos' xa hai tempo que alguns exiben títulos de "doutor en enfermería" accedendo a eles dende outras licenciaturas, a esto se engaden a cantidade de títulos própios de universidades españolas que, dende o campo da rama biosanitaria ou dende ramas afins do campo das humanidades, veñen expedindo "expertos", "maestros" etc. Súmadelle os titulos de universidades extranxeiras (da UE e de paises con convenio de recoñecemento mútuo de títulos) e como cúspide de todo ese embrollo e cos motivos que vos sinalei ó principio xa temos universidades españolas impartindo títulos OFICIAIS de "master e doctorado" de enfermeiría denantes de que o própio título de grao de enfermeiría se poda obter nun exemplo moi claro de "Face-la casa polo tellado".
Esto representa outra 'pelota' no tellado das administracions (sanitaria i educativa) que deben coidar de darlle un aproveitamento das capacidades de todos eses profesionais reflexandollo administrativamente...
E temos TOD@S un reto mais importánte que afrontar; o da formación d@s futur@s profesionais pois, sexa cal sexa a sua futura titulación i escalafón administrativo correspondente, o certo é que a meirande parte das capacidades técnicas e de toma de decisions se adquiren na formación práctica e que esta debe se-la primeira en toma-la altura do que será o futuro do exercicio da enfermeiría. É por elo preciso que asumamos un novo modelo formativo alonxado do adestramento técnico e resolución de problemas e que nos achegue a unha práctica reflexiva e participativa na que tanto os profesionais activos como @s alumn@s dialoguemos entre nós, con nós mesmos e coas situacions que afrontamos e as fontes de coñecemento que temos para acadar, en cada actuación, unha solución óptima e razonada.
No plano profesional atopamonos (tódalas profesions sanitarias) coa dicotomía de ter ante nós a aparente oportunidade de progreso profesional que, na realidade, nos alonxan do progreso académico dividindo ós profesionais e ás súas titulacions entre as que ofertan un avance académico ( grao e postgraos) sen un reflexo claro no eido laboral e unhas titulacions (porque son expedidas polo MEC) que ofrecen un avance no nivel laboral - administrativo mais que non se correlacionan coas titulacions académicas...Refírome, claro está ás especialidades.
Trátase de titulacions expedidas polo MEC e obtidas polo sistema de "residencia" facendo unha verdadeira declaración de intencions respecto do obxectivo das mesmas: Conquerir profesionais con capacidades moi concretas para eidos moi específicos da atención.
Porén o certo é que non cumplen a súa función por moitos motivos. Un deles o xa citado en varios post da inoperatividade das especialidades aprobadas vai 2 anos atrás, por outra banda a inexistencia de categorías -e postos- de traballo para estes profesionais (na administracion) e ainda mais alá; as condicions laborais desa formación que, malia as recentes negociacions, seguen a ser duras dabondo. Logo está o tema da verdadeira finalidade da creación e do "reparto" das especialidades; así temos que campos tan especificos en eidos tan concretos como os coidados intensivos, a dialise, o quirófano... quedan todas agrupadas nunha única especialidade MEDICO-CIRÚRXICA mentres que o eido da atención primaría semella "acorazado" tra-la especialidade de COMUNITARIA como un recurso para evitar transferencias indexesabeis de profesionais de avanzada idade cara ós centros de saude... En troques á profesión médica créaselle a especialidade de mediciña de urxencia (que xa conta con categoría profesional estatutaria en Galicia) e a enfermeiría non, ¿alguén explicará porqué algún día?.
No plano administrativo atopamos o correoso tema dos "quinquenios para todos", perdón da carreira profesional. Podo ser inxusto ó xulgar o tema agora que ainda estamos no período de implantación e nas fases de 'accesos extraordinarios' mais xa teño citas abondo sobre o tema e tanto no meu círculo próximo como nos contactos que fago cando rulo por eses lares de deus vexo que moita xente opina coma min no senso de que o actual plantexamento NON MOTIVA, NON INCENTIVA E NON PROMOCIONA.
Por riba temos o problema da equivalencia territorial que malia a estaren claramente expresada no BOE de abril segue a ser criticada polo feito de que se paguen diferentes cantidades nas distintas administracions sanitárias e, digo eu, tratase xustamente dun instrumento administrativo de incentivación que debera estar orientado á actividade e á calidade da mesma no que cada xestor pode creer mais ou menos ou esforzarse mais ou menos en facelo operativo e práctico.
Podería facer unha chea de propostas sobre como confluir esa dicotomía academico - profesinal á que semellamos estar abocados e na que se pode perde-la esencia de boa parte da enfermeiría como a entendemos pola separación entre os que temos que axudar na formación práctica e quenes impartan a académica; mais xa abonda de verbas por hoxe.
Só quero facer un chamamento ós responsabeis académicos, xestores e colexiais para que sexan cales sexan as solucions que vaian adoptando a este barullo se faga coa óptica do aproveitamento das competéncias profesionais actuais e futuras adquiribles academicamente e/ou por formación 'na fronte' de tal xeito que a enfermeiría deixe de aspirar a "papeliños" e a 'facultades' (como os superheroes) e pase a aspirar a RESPONSABILIDADES segundo esas capacidades.
As contas claras.
Ainda que cunha incidencia difícil de determinar os erros nas contaxes cirúrxicas constituen (ou deberan) un 'evento sentinela' da calidade da atención prestada no quirófano no que refire á seguridade do doente; Ata o de agora ningún método se mostrara absolutamente seguro respecto a evitaren o esquecemento de torundas ou compresas no campo cirúrxico cousa que chamaba poderosamente a atención nos tecnodesenrolados días que vivimos. Esto pode trocar gracias á idea patentada por unha enfermeira norteamericana que se decatou da presenza dos chips RFID nas etiquetas dos produtos téxtiles, identificación de mascotas e no etiquetado dos psicotropos.
Esta compañeira pensou que combinando esta tecnoloxía nas torundas e compresas empregados no campo cirúrxico se podería, non só mellora-la seguridade das intervencions senon tamén acurta-los tempos cirúrxicos pois; calcúlase, se adican entre 15 e 30 minutos para as contaxes (previas, pre-peche e post-peche). Así naceu SmartSponge System co que xa se realizaron ensayos clínicos e de custo-efectividade e foi aprovado pola FDA o 7 de Maio pasado.Actualmente ClearCounts (Compañia da Carnegie Mellon University que desenrolou a patente) está a desenrola-la aplicación desta tecnoloxía para instrumentos cirúrxicos posiblemente con outro tipo de chip.
Espera, espera...
Cando, de mozo, cheguei a España un dos ditos que mais me chamaron a atención foi: "feita a lei, feita a trampa".
Dende logo; a estas alturas o das listas de espera, os compromisos, os criterios técnicos de cando e como se inclue a un doente nunha espera... todo é moi relativo.
Foi cando escomenzamos na Fundación Hospital Verín cando vimos como a estatistica é a ciencia pola que os datos SEMPRE din o que algúen habilidoso quere que digan; xa deixei constáncia do archicoñecido e pouco solucionable, polos medios actuais, truco da "axenda non creada". Se un non está apuntado nunha axenda de consulta a súa espera NON EXISTE, só queda crear axendas cada 6 ou 9 meses ou segundo o período da promesa política en cuestión.
Mais Isto sobrepasa o permisible e, coido, podería ser incluso falta senon delicto (manipulación de documentos). O caso non é só que se presione verbalmente ós traballadores para que o fagan; é que se dan ordes escritas...
Digo eu que as persoas que nestes días estiveron a falar das "prácticas de bon goberno" deberían escomenzar por FORZAR un sistema de rexistro das esperas INDEPENDENTE; cecais levado pola oficina do 'defensor' que corresponda (o do usuario ou o do pobo)... mais moito me temo que dende fora o asunto ainda será como tentar saber o que hai nunha caixa escura. Por todo isto vexo con bastante incredulidade un novo anuncio de que se quere favorecer a participación dos cidadans na xestión das institucions sanitárias...¿Non viña iso xa recollido na Lei xeral de sanidade?, ¿u-las anteriores tentativas, incluidas as das fundacions? PAPEL MOLLADO.
Dende logo; a estas alturas o das listas de espera, os compromisos, os criterios técnicos de cando e como se inclue a un doente nunha espera... todo é moi relativo.
Foi cando escomenzamos na Fundación Hospital Verín cando vimos como a estatistica é a ciencia pola que os datos SEMPRE din o que algúen habilidoso quere que digan; xa deixei constáncia do archicoñecido e pouco solucionable, polos medios actuais, truco da "axenda non creada". Se un non está apuntado nunha axenda de consulta a súa espera NON EXISTE, só queda crear axendas cada 6 ou 9 meses ou segundo o período da promesa política en cuestión.
Mais Isto sobrepasa o permisible e, coido, podería ser incluso falta senon delicto (manipulación de documentos). O caso non é só que se presione verbalmente ós traballadores para que o fagan; é que se dan ordes escritas...
Digo eu que as persoas que nestes días estiveron a falar das "prácticas de bon goberno" deberían escomenzar por FORZAR un sistema de rexistro das esperas INDEPENDENTE; cecais levado pola oficina do 'defensor' que corresponda (o do usuario ou o do pobo)... mais moito me temo que dende fora o asunto ainda será como tentar saber o que hai nunha caixa escura. Por todo isto vexo con bastante incredulidade un novo anuncio de que se quere favorecer a participación dos cidadans na xestión das institucions sanitárias...¿Non viña iso xa recollido na Lei xeral de sanidade?, ¿u-las anteriores tentativas, incluidas as das fundacions? PAPEL MOLLADO.
A enfermería que virá
O Xoves fumos a un evento o que; en principio, se podería pensar que acudimos por compromiso ou por facer 'tourismo', mais debo dicir que o que alí escoitei e do que alí se falou causou un profundo e aínda non ben calibrado impacto na miña concepción profesional; dende recoñecer que fago ata porqué o fago e, o mais importante, sobre como o fago.
A "Jornada de enfermería:Un nuevo siglo, una nueva enfermera" Organizada polo hospital de Fuenlabrada tiña un curto mais apaixonante desenrolo do que abordarei os tres aldabonazos que mais petan na miña mente inda hoxe.
O profesor Jose Luis Medina Moya deu unha conferencia que; tanto polo título como polo apurado do seu desenrolo, podería semellar inconexa.
Nada mais lonxe da realidade; nunha especie de "abre os ollos" se tentou de que replantexemos interiormente as bases mesmas do que pensamos do traballo enfermeiro alonxándonos un pouco do pensamento reduccionista que impera tanto no eido laboral como no campo da formación (a que recibimos e a que agora impartimos). Así, cando se abordou tradicionalmente a disciplina enfermeira se fixo unha 'deconstrucción' de movementos (técnicas) de xeito inconexo entre sí e coa realidade do medio no que se aplicaba.
Quedabamos pois, @s enfermeir@s como operarios que realizabamos tarefas definidas e cronometrables que se podían valorizar e restructurar como nas cadeas de producción masiva industrial para conquerir un maior rendemento. Mais a realidade; lonxe de esto, demostra reiteradamente que a práctica profesional vai mais aló; pois debemos aplicar unha serie de habilidades e coñecementos (adquiridos na formación ou pola experiencia) que, conxugadas nas circunstancias concretas de aplicación, poden (e DEBEN) sáirse da ringleira marcada na análise: "saltandose o protocolo".
Esta realidade complexa da práctica enfermeira debe de estar presente tamén no proceso formativo non só a nivel teórico senón tamén na práctica; de tal xeito que, dende o principio, @s futur@s profesionais vexan a cantidade de interrelacions que existen entre os múltiples coñecementos que adquiren (fisioloxicos, farmacolóxicos, etc.) e como esas interaccions se modifican á luz das circunstácias concretas da persoa e o medio no que se presta a atención.
Sobre esta "prácica reflexiva" atopei un interesante documento na web que vos recomendo ler.
Logo Mª Eulalia Juvé Udina nos falou de como SI se está a tomar en serio á enfermería en cataluña; non só coa creación do consello da profesión enfermeira de cataluña (organismo de relación entre a profesión e a administración) que tomará decisions vinculantes na política sanitaria senon coa abordaxe do deseño de unha ferramenta (COM_VA:Definición y evaluación de competencias
asistenciales de la enfermera) que permita a realización dunha valoración obxectiva da práctica. Este instrumento ofrece varios puntos de interese ó meu modesto entender.
En primeiro lugar trátase dun traballo ben plantexado metodolóxicamente que percura unha ferramenta para a avaliación obxectiva da competencia enfermeira "dende dentro" pois se elaborou estudando as definicions que unha mostra (cunha distribución estudada) de 500 enfermeiras clínicas fixeron do seu traballo e do que se considera correcto dende o punto de vista da 'competencia' nas súas vertentes individual (conxunto de coñecementos, habilidades e actitudes) e grupal (ámbito da responsabilidade como profesión). Estudaronse as respostas dende a óptica do modelo de adquisición de habilidades humanas (Coñecentos teóricos, Prácticos, Metodolóxicos e Afectivos) e se xeraron 6 eixos competenciais (Coidar, Valorar-deseñar-executar-evaluar, Axudar ó autocoidado, garanti-la seguridade e o proceso asistencial, facilita-la adaptación e o afrontamento; e traballar en equipa e adaptase ós entornos cambiantes) que se poderían avaliar por separado e de xeito numérico para obter un resultado global.
Seguidamente o instrumento foi validado cun estudo que percurou a viabilidade, a validez e a fiabilidade do instrumento.
Coa súa aplicación este ano á nova carreira profesional o ICS (55 créditos dos 75 totais da faceta asistencial) achegarase un pouco ós verdadeiros obxectivos que este sistema debera ter: Valoraiza-la práctica profesional reflexiva (Compartir, buscar, reaprender).
Logo, nunha conversa informal confirmounos que o instrumento é aplicado polo própio traballador e polo seu inmediato superior, recurrindose a unha terceira evaluación si existe unha diverxencia "superior a 2 puntos" da escala o que disminue a complexidade e outros procedementos obxectivos coñecidos que precisaban a xuntanza de comisions avaliadoras.
Para terminar Paloma Salvadores Fuentes fixo un plantexamento do confuso marco que rodea á profesión enfermeira no que respecta á titulación profesional en sí e ás súas posibilidades de crecemento académico... mais todo elo o tentarei de tratar noutra entrada.
A "Jornada de enfermería:Un nuevo siglo, una nueva enfermera" Organizada polo hospital de Fuenlabrada tiña un curto mais apaixonante desenrolo do que abordarei os tres aldabonazos que mais petan na miña mente inda hoxe.
O profesor Jose Luis Medina Moya deu unha conferencia que; tanto polo título como polo apurado do seu desenrolo, podería semellar inconexa.
Nada mais lonxe da realidade; nunha especie de "abre os ollos" se tentou de que replantexemos interiormente as bases mesmas do que pensamos do traballo enfermeiro alonxándonos un pouco do pensamento reduccionista que impera tanto no eido laboral como no campo da formación (a que recibimos e a que agora impartimos). Así, cando se abordou tradicionalmente a disciplina enfermeira se fixo unha 'deconstrucción' de movementos (técnicas) de xeito inconexo entre sí e coa realidade do medio no que se aplicaba.
Quedabamos pois, @s enfermeir@s como operarios que realizabamos tarefas definidas e cronometrables que se podían valorizar e restructurar como nas cadeas de producción masiva industrial para conquerir un maior rendemento. Mais a realidade; lonxe de esto, demostra reiteradamente que a práctica profesional vai mais aló; pois debemos aplicar unha serie de habilidades e coñecementos (adquiridos na formación ou pola experiencia) que, conxugadas nas circunstancias concretas de aplicación, poden (e DEBEN) sáirse da ringleira marcada na análise: "saltandose o protocolo".
Esta realidade complexa da práctica enfermeira debe de estar presente tamén no proceso formativo non só a nivel teórico senón tamén na práctica; de tal xeito que, dende o principio, @s futur@s profesionais vexan a cantidade de interrelacions que existen entre os múltiples coñecementos que adquiren (fisioloxicos, farmacolóxicos, etc.) e como esas interaccions se modifican á luz das circunstácias concretas da persoa e o medio no que se presta a atención.
Sobre esta "prácica reflexiva" atopei un interesante documento na web que vos recomendo ler.
Logo Mª Eulalia Juvé Udina nos falou de como SI se está a tomar en serio á enfermería en cataluña; non só coa creación do consello da profesión enfermeira de cataluña (organismo de relación entre a profesión e a administración) que tomará decisions vinculantes na política sanitaria senon coa abordaxe do deseño de unha ferramenta (COM_VA:Definición y evaluación de competencias
asistenciales de la enfermera) que permita a realización dunha valoración obxectiva da práctica. Este instrumento ofrece varios puntos de interese ó meu modesto entender.
En primeiro lugar trátase dun traballo ben plantexado metodolóxicamente que percura unha ferramenta para a avaliación obxectiva da competencia enfermeira "dende dentro" pois se elaborou estudando as definicions que unha mostra (cunha distribución estudada) de 500 enfermeiras clínicas fixeron do seu traballo e do que se considera correcto dende o punto de vista da 'competencia' nas súas vertentes individual (conxunto de coñecementos, habilidades e actitudes) e grupal (ámbito da responsabilidade como profesión). Estudaronse as respostas dende a óptica do modelo de adquisición de habilidades humanas (Coñecentos teóricos, Prácticos, Metodolóxicos e Afectivos) e se xeraron 6 eixos competenciais (Coidar, Valorar-deseñar-executar-evaluar, Axudar ó autocoidado, garanti-la seguridade e o proceso asistencial, facilita-la adaptación e o afrontamento; e traballar en equipa e adaptase ós entornos cambiantes) que se poderían avaliar por separado e de xeito numérico para obter un resultado global.
Seguidamente o instrumento foi validado cun estudo que percurou a viabilidade, a validez e a fiabilidade do instrumento.
Coa súa aplicación este ano á nova carreira profesional o ICS (55 créditos dos 75 totais da faceta asistencial) achegarase un pouco ós verdadeiros obxectivos que este sistema debera ter: Valoraiza-la práctica profesional reflexiva (Compartir, buscar, reaprender).
Logo, nunha conversa informal confirmounos que o instrumento é aplicado polo própio traballador e polo seu inmediato superior, recurrindose a unha terceira evaluación si existe unha diverxencia "superior a 2 puntos" da escala o que disminue a complexidade e outros procedementos obxectivos coñecidos que precisaban a xuntanza de comisions avaliadoras.
Para terminar Paloma Salvadores Fuentes fixo un plantexamento do confuso marco que rodea á profesión enfermeira no que respecta á titulación profesional en sí e ás súas posibilidades de crecemento académico... mais todo elo o tentarei de tratar noutra entrada.
Retrucando
Na "pasada" de hoxe atopei informacions referentes ós post anteriores:
Así, respecto ó tema da especialidade de saúde mental temos que O decreto de creación da especialidade saiu no DOG do 30 de Maio e puiden ler no "diario enfermero" que só hai esta categoría (e polo tanto traballo recoñecido coa especialidade) en Euzkadi e Cantabria.
Os servizos prestados en desenvolvemento das actividades propias da especialidade de enfermaría de saúde mental con anterioridade á entrada en vigor do decreto serán valorados como prestados coa titulación de especialista ( será sempre que se tivese a dita especialidade no intre da prestación; ¿non? ) nos procesos de selección tanto fixo como temporal.
E con respecto ó tema do post de onte sobre a información sanitaria que manexamos e transmitimos ós doentes vense de aprobar no senado unha moción pola que se escomenzan a dar pasos no sentido de regula-las aparicions de profesionais sanitarios e as informacions que se brinda en tódolos medios de comunicación públicos sobre os temas relacionados coa saúde.
Así, respecto ó tema da especialidade de saúde mental temos que O decreto de creación da especialidade saiu no DOG do 30 de Maio e puiden ler no "diario enfermero" que só hai esta categoría (e polo tanto traballo recoñecido coa especialidade) en Euzkadi e Cantabria.
Os servizos prestados en desenvolvemento das actividades propias da especialidade de enfermaría de saúde mental con anterioridade á entrada en vigor do decreto serán valorados como prestados coa titulación de especialista ( será sempre que se tivese a dita especialidade no intre da prestación; ¿non? ) nos procesos de selección tanto fixo como temporal.
E con respecto ó tema do post de onte sobre a información sanitaria que manexamos e transmitimos ós doentes vense de aprobar no senado unha moción pola que se escomenzan a dar pasos no sentido de regula-las aparicions de profesionais sanitarios e as informacions que se brinda en tódolos medios de comunicación públicos sobre os temas relacionados coa saúde.
O perigo da saturación
Onte cando escribín sobre as novas de Chuza que veño de inclúir na barra lateral quedei un anaco cavilando que, en moitas ocasións, esas novas son referidas por persoas alleas ó mundo da sanidade ou por sanitarios con "descoñecementos" sobre como seleccionar novas de relevancia ou significantes.
E dándolle voltas á piscina dinlle mais voltas ó tema; e concluín algo que xa moitos obxervariades i é que a oferta de información no noso eido é inabarcable e que ata a mellor das fontes pode ser empregada para comunicar novas falsas (hoax) ou interesadas.
Dende logo que é un problema grave sobre todo á hora de afrontar a toma de decisións ou , ainda peor, de aconsellar na toma de decisions ós doentes e ós seus familiares. Para mostra un botón... respecto do cancro de mama só hoxe atopei esta batería de novas nas RSS que leo.
Así postas as novas ¿cantos usuarios/pacientes/clientes non amosarían dúbidas do que é mais correcto facer fronte a un problema deste tipo?. Un sanitario con formación axeitada percuraría as fontes orixinais e a consistencia dos estudos citados para 'polos no seu sitio' e ainda así se podería ver enganado polas perversions introducidas polo financiamento dos estudos (moitas veces pagados por industrias interesadas) ou das editoriais que os publican. Hai tempo que se fixo un 'fio' sobre como as editoriais e os autores pervertían o "factor de impacto" das publicacions e moitos dos que tentan publicar un artigo saben que deben incluir unha alta porcentaxe de citas da revista (ou revistas do grupo editorial) na que tentan publicar si queren ter éxito.
Como colofón quero deixar enlazado a reseña dun libro "Cancer activism:Gender, media and public policy" que vos indica como hai grupos de intereses (Lobbies) para todo e que isto da saude non queda fora; todo o contrario , o coidado da saúde estase a convertir nun dos principais sectores de movemento económico nos paises desenrolados e a cantidade de cartos que se move ó redor del fará que se incrementen os conflictos morais entre o que se faga o que se deba facer.
E dándolle voltas á piscina dinlle mais voltas ó tema; e concluín algo que xa moitos obxervariades i é que a oferta de información no noso eido é inabarcable e que ata a mellor das fontes pode ser empregada para comunicar novas falsas (hoax) ou interesadas.
Dende logo que é un problema grave sobre todo á hora de afrontar a toma de decisións ou , ainda peor, de aconsellar na toma de decisions ós doentes e ós seus familiares. Para mostra un botón... respecto do cancro de mama só hoxe atopei esta batería de novas nas RSS que leo.
PUNTEX.ES
Los test genéticos para cáncer de mama deben ser considerados una prestación sanitaria
El cáncer de mama es el tumor más frecuente en los países desarrollados y entre un 15 y un 20% se tiene en forma de cáncer familiar, es decir, que hay varios casos en la familia. Pero de estos no son todos hereditarios, puesto que pueden existir ciertos comportamientos culturales, alimenticios, etc… que pueden dar lugar a la agregación familiar. Los especialistas señalan que son hereditarios entre un 5 y un 10% de los casos y es para conocer esto
que recomiendan la realización de los test genéticos. En la actualidad estos test se realizan en algunas comunidades autónomas y que poco a poco se irán implantando de forma generalizada, aunque se trata de pruebas complicadas y de alto nivel molecular que se deben hacer en centros de referencia, por lo que cada comunidad autónoma deberá decidir cuál es su centro de referencia y dotarlo convenientemente.
Suiza aprueba un novedoso tratamiento contra el cáncer de mama her-2 positivo avanzado
Las autoridades suizas han sido las primeras en Europa en aprobar Tyverb (lapatinib) de GlaxoSmithKline (GSK), en combinación con capecitabina para el tratamiento del cáncer de mama avanzado. Lapatinib está indicado en el tipo de tumor mamario de peor pronóstico, el que sobreexpresa el gen HER-2 que se diagnostica en una de cada cuatro mujeres con cáncer de mama en España. Se trata del primer fármaco oral que actúa sobre dos receptores (ErbB1 y ErbB2), que son responsables del crecimiento tumoral en este tipo de pacientes. Su innovador mecanismo de acción, desde el interior de la célula tumoral, permite una posibilidad nueva de tratamiento de la que carecían las mujeres que han recaído tras el tratamiento con trastuzumab o que no responden al mismo.
Cancer (vol 109, p 2397) Un estudo atopa 216 compostos que se relacionan co cancro de mama e que se atopan na auga, o aire e a comida. 10 de eles estan rexistrados pola FDA como aditivos alimentarios New cientist issue 2604 of New Scientist magazine, 19 May 2007, page 5.
Nature, DOI: 10.1038/nature0588 Catro novas mutacions xeneticas se relacionan co cancro de mama. Estas mutacions son relativamente comuns ó contrario que as dos xens BRCA1 e BRCA2 coñecidos até o de agora. New cientist issue 2606 of New Scientist magazine, 02 June 2007, page 7
¿Causa un virus o cancro de mama? Recentemente os investigadores veñen de retoma-la idea, abandoada nos 70, de que o cancro de mama pode estar relacionado cando menos nun terzo dos casos cun virus altamente sofisticado que aproveita o sistema inmunolóxico do hóspede. New cientist 30 May 2007 Dan Jones Magazine issue 2606
Así postas as novas ¿cantos usuarios/pacientes/clientes non amosarían dúbidas do que é mais correcto facer fronte a un problema deste tipo?. Un sanitario con formación axeitada percuraría as fontes orixinais e a consistencia dos estudos citados para 'polos no seu sitio' e ainda así se podería ver enganado polas perversions introducidas polo financiamento dos estudos (moitas veces pagados por industrias interesadas) ou das editoriais que os publican. Hai tempo que se fixo un 'fio' sobre como as editoriais e os autores pervertían o "factor de impacto" das publicacions e moitos dos que tentan publicar un artigo saben que deben incluir unha alta porcentaxe de citas da revista (ou revistas do grupo editorial) na que tentan publicar si queren ter éxito.
Como colofón quero deixar enlazado a reseña dun libro "Cancer activism:Gender, media and public policy" que vos indica como hai grupos de intereses (Lobbies) para todo e que isto da saude non queda fora; todo o contrario , o coidado da saúde estase a convertir nun dos principais sectores de movemento económico nos paises desenrolados e a cantidade de cartos que se move ó redor del fará que se incrementen os conflictos morais entre o que se faga o que se deba facer.
Trocos
Ben; hoxe púxenme e tirei a casa pola fiestra.
Engadín unha saliña do meebo que permite o chat en directo (e anónimo para vos) si estou conectado.
Tamén engado os titulares das Chuzadas de saude co que, seguramente, deixarei de facer entradas curtas de "Trebellos TIC e TeCh" mais gañaremos en número de novas.
Derradeiro e non menos importánte, engado un blogue ó que cheguei polo directorio de Enfersalud. É dunha compañeira de Compostela e está ben currado no aspecto de contidos; espero poder establecer mais vinculos de colaboracion con outros blogues.
Engadín unha saliña do meebo que permite o chat en directo (e anónimo para vos) si estou conectado.
Tamén engado os titulares das Chuzadas de saude co que, seguramente, deixarei de facer entradas curtas de "Trebellos TIC e TeCh" mais gañaremos en número de novas.
Derradeiro e non menos importánte, engado un blogue ó que cheguei polo directorio de Enfersalud. É dunha compañeira de Compostela e está ben currado no aspecto de contidos; espero poder establecer mais vinculos de colaboracion con outros blogues.
O complexo dun concepto
Dándolle voltas ó tema da 'liquidación' das fundacións en Galicia e á miña teima de que non se ten feito unha análise seria das vantaxes e problemas de xestiona-la sanidade pública con criterios estritos lembrei un artigo do NY Times (What if medical care came with 90-day warranty?) no que se fala de algo que, como consumidores de produtos damos por suposto mais que como receptores de servizos non tanto...
Diredes que no noso medio este tipo de empeños non teñen lugar e poredes enriba da mesa o manido argumento de que o provedor e o pagador da 'factura' son o mesmo; erro. A sanidade privada está a medrar por riba do que medra a economía xeral e non só polo impulso que lle dá a concertación co seguro público (froito da incapacidade da sanidade pública para atende-la súa demanda= listas de espera) senón tamén de que, en consonancia coa filosofía imperante da beleza e do incremento do poder adquisitivo, cada día son mais os cidadáns que acuden á sanidade privada ben pola súa conta, ben pola conta de seguros privados ou das contraditorias mutualidades.
Por qué me chama a atención o que dí o artigo do NY Times? Porque ese tipo de garantías tan evidentes NON se aplica nin alí, reino da sanidade privada, nin aquí. ¿E que pasa si a atención sanitaria ven cunha garantía de 90 días?; pois que pode que este SI fose un bó argumento para "externalizar". Non sei si hai datos sobre elo, mais si sei que hai exemplos abondo e que, a comparación non se resiste.
Un doente que ten unha hernia, unha colecistite, un problema no menisco dun xoenllo ten DEMASIADO tempo de espera nos hospitais públicos; e o "demasiado" non o digo tanto dende o punto de vista humano (que tamén) senón que me aproximo mais ó concepto "Bismark" da sanidade pública (aquel que di que o sistema está para que a forza de laboral perda o menor tempo de traballo por mor da enfermidade). Así que o pagador público autoriza a realización da intervención nun centro privado que a fará con moita menos espera (un terzo que no SNS) e coa garantía do sistema público... ¿que acontece si algo vai mal?. Pois que a atención posterior do doente volta ó campo da sanidade pública.
Ten isto pois unha triple perversión: Por unha banda é ben coñecido e aceptado que os centros privados que participan nestes programas 'seleccionan' ós doentes que, segundo os criterios técnicos, teñen menos probabilidade de padeceren problemas "na mesa" (ASA I e II), por outra a sanidade pública vé como se incrementa (ainda mais) a complexidade dos casos a tratar nos seus centros co que a estancia media dos doentes aumenta e, polo tanto se poderá intervir a menos doentes incrementándose o tempo/cantidade da lista de espera e os recursos da sanidade pública farán de garantía dos casos que non vaian ben nos programas de 'externalización' co resultado final de mais lista de espera. E quero que se entenda ben; NON digo que nesas intervencions externalizadas existan mais complicacions ou problemas respecto a ningún referente; é mais, ben seguro que hai menos. O que afirmo é que as que hai se engaden ó emprego dos recursos públicos e que, soa extrano dende o punto de vista dun "comprador" de servizos.
Pode que a nova lei de contratación pública diga algo sobre elo; e sería bó seguir teimando nos métodos de control do gasto na xestión da sanidade pública para evitar que unha situación insostible nos achegue a problemas inéditos como os que teñen os chinos.
Diredes que no noso medio este tipo de empeños non teñen lugar e poredes enriba da mesa o manido argumento de que o provedor e o pagador da 'factura' son o mesmo; erro. A sanidade privada está a medrar por riba do que medra a economía xeral e non só polo impulso que lle dá a concertación co seguro público (froito da incapacidade da sanidade pública para atende-la súa demanda= listas de espera) senón tamén de que, en consonancia coa filosofía imperante da beleza e do incremento do poder adquisitivo, cada día son mais os cidadáns que acuden á sanidade privada ben pola súa conta, ben pola conta de seguros privados ou das contraditorias mutualidades.
Por qué me chama a atención o que dí o artigo do NY Times? Porque ese tipo de garantías tan evidentes NON se aplica nin alí, reino da sanidade privada, nin aquí. ¿E que pasa si a atención sanitaria ven cunha garantía de 90 días?; pois que pode que este SI fose un bó argumento para "externalizar". Non sei si hai datos sobre elo, mais si sei que hai exemplos abondo e que, a comparación non se resiste.
Un doente que ten unha hernia, unha colecistite, un problema no menisco dun xoenllo ten DEMASIADO tempo de espera nos hospitais públicos; e o "demasiado" non o digo tanto dende o punto de vista humano (que tamén) senón que me aproximo mais ó concepto "Bismark" da sanidade pública (aquel que di que o sistema está para que a forza de laboral perda o menor tempo de traballo por mor da enfermidade). Así que o pagador público autoriza a realización da intervención nun centro privado que a fará con moita menos espera (un terzo que no SNS) e coa garantía do sistema público... ¿que acontece si algo vai mal?. Pois que a atención posterior do doente volta ó campo da sanidade pública.
Ten isto pois unha triple perversión: Por unha banda é ben coñecido e aceptado que os centros privados que participan nestes programas 'seleccionan' ós doentes que, segundo os criterios técnicos, teñen menos probabilidade de padeceren problemas "na mesa" (ASA I e II), por outra a sanidade pública vé como se incrementa (ainda mais) a complexidade dos casos a tratar nos seus centros co que a estancia media dos doentes aumenta e, polo tanto se poderá intervir a menos doentes incrementándose o tempo/cantidade da lista de espera e os recursos da sanidade pública farán de garantía dos casos que non vaian ben nos programas de 'externalización' co resultado final de mais lista de espera. E quero que se entenda ben; NON digo que nesas intervencions externalizadas existan mais complicacions ou problemas respecto a ningún referente; é mais, ben seguro que hai menos. O que afirmo é que as que hai se engaden ó emprego dos recursos públicos e que, soa extrano dende o punto de vista dun "comprador" de servizos.
Pode que a nova lei de contratación pública diga algo sobre elo; e sería bó seguir teimando nos métodos de control do gasto na xestión da sanidade pública para evitar que unha situación insostible nos achegue a problemas inéditos como os que teñen os chinos.
Indignante doble vara
O 12 de Maio foi o día da enfermería e tamén foi o día dos exames da OPE para Enfermeir@ do Servizo Galego de Saude. Poucos días antes o consello da xunta aprobara o decreto marco para a integración das fundacións sanitarias (Publicado no DOG de hoxe) como demostración do cumprimento dun compromiso político non só dos partidos de goberno senon tamén dos sindicatos da sanidade que dende hai 13 anos se viñan opondo a este tipo de xestión da sanidade pública... mais todo é segundo a cor do cristal co que se mire.
Se hai 13 anos aquelas probas psicotécnicas foran tildadas de estafa polos sindicatos e os partidos que daquela estaban na oposición eu hoxe digo en voz alta que mais estafa é facer exames de oposición para as fundacións (Barbanza e 061) na misma data que as do SERGAS e co decreto de integración xa aprobado na recámara. Foron, de feito, oposicions a persoal estatutario encubertas i escondidas con alevosía. Ninguén poderá dicir que non se sabía que as persoas que aprobasen eses procesos non pasarían a estatutarios cando se materialice o proceso de integración neses centros... e mais, ¿e si os procesos son paralizados agora por un tribunal? ¿quedaría paralizada a integración ata que se resolvesen os litixios?. Son gañas de facelo MAL. Si se inicia un proceso de reconversión como este o mais natural é paraliza-los procesos selectivos dos centros afectados ata acadar un acordo e, si se chega a él, declarar nulos os procesos e devolve-las taxas.
Eis outra de Opereta desta volta a cargo do "progresismo" en toda a súa extensión (partidos e sindicatos) que tanto protestaban contra o enchufismo das fundacions e agora as ofrecen como 'porta traseira' baixo a apariencia dun proceso selectivo pechado e alevoso.
Se hai 13 anos aquelas probas psicotécnicas foran tildadas de estafa polos sindicatos e os partidos que daquela estaban na oposición eu hoxe digo en voz alta que mais estafa é facer exames de oposición para as fundacións (Barbanza e 061) na misma data que as do SERGAS e co decreto de integración xa aprobado na recámara. Foron, de feito, oposicions a persoal estatutario encubertas i escondidas con alevosía. Ninguén poderá dicir que non se sabía que as persoas que aprobasen eses procesos non pasarían a estatutarios cando se materialice o proceso de integración neses centros... e mais, ¿e si os procesos son paralizados agora por un tribunal? ¿quedaría paralizada a integración ata que se resolvesen os litixios?. Son gañas de facelo MAL. Si se inicia un proceso de reconversión como este o mais natural é paraliza-los procesos selectivos dos centros afectados ata acadar un acordo e, si se chega a él, declarar nulos os procesos e devolve-las taxas.
Eis outra de Opereta desta volta a cargo do "progresismo" en toda a súa extensión (partidos e sindicatos) que tanto protestaban contra o enchufismo das fundacions e agora as ofrecen como 'porta traseira' baixo a apariencia dun proceso selectivo pechado e alevoso.
Os avances dunha profesión
Agora que esta a debate a pregunta ¿quen atenderá a sanidade dentro de 10 anos? en todas partes escoitanse respostas de todo tipo.
Ven sendo unha constante a ampliación en cantidade da prestación de servizos básicos e a tecnolixización do servizo sanitario en xeral de tal xeito que o número de centros novos, as posibilidades das TIC e a carencia de certas clases de especialistas atopa diversas solucions segundo a óptica coa que se plantexe.
A enfermería é unha disciplina autónoma con amplas capacidades técnicas e formación teórica dabondo para afronta-la atención básica de saude con garantías mais tamén pode e debe plantexarse si nun estadío mais especializado con formación mais focalizada e controlada se lle podería asignar a realización de técnicas nas que os especialistas médicos adican moito tempo para tarefas que poden ser consideradas rutineiras.
Non é que sobren enfermeiras no estado mais hai moitos profesionais moi cualificados con formación e práctica dabondo que estan a ser "malgastados" en cometidos que non aumentan a eficiencia do sistema sanitario en xeral cando se lles poderían asignar outras tarefas que liberasen recursos (horas de especialista) para que fagan o que realmente se lles preparou para facer i empreguen o seu caudal de coñecementos e capacidades dun mellor xeito para a sanidade pública.
¿E que pasa si algo vai mal? A tódolos profesionais lles pode pasar que non se poda realizar unha técnica; toda prestación pode ter un efecto adverso ou colateral e, de feito os hai e as súas consecuencias clínicas teñen que ser tratadas moitas veces en outros centros ou por outros profesionais e as súas consecuencias legais son afrontadas polo sistema de garantías de seguros e, si é o caso, polo sistema disciplinario correspondente. Non é que non pase nada mais; dende logo non pasará nada que non esté pasando XA.
A apertura dos novos centros precisos polo aumento da poboación, o incremento no nivel de demanda en xeral e o incremento na "calidade" desa demanda ó traveso da esixencia de mais especialización e mais emprego da tecnoloxía podería levar ó colapso financieiro e profesional do sistema e semella que as solucions de inxeniería financieira como o PFI non está a resultar tan boa como semellaba.
Evidentemente os trocos van ser lentos; tanto como a implantación das especialidades e os diplomas de capacitación de área. Tanto como a posta de longo da reforma universitaria; cando porfin @s enfermeir@s que rematen os seus estudos teñan unha titulación universitaria de 1º nivel e podamos acceder ó resto da formación universitaria sen "falsos escalons" ou nomenclaturas ambiguas e cando os que non tivemos esas oportunidades podamos acceder a homologa-los nosos títulos e a conquerir un verdadeiro recoñecemento polos nosos méritos e non simplemente polos anos que levemos recibindo unha nómina.
Un botón: a especialidade de saude mental leva uns 10 anos creada; pois a categoría profesional de "enfermeiro especialista en saude mental" ainda ven de ser creada agora (polo menos no SERGAS), ainda se teñen que crea-las prazas, proveelas interinamente, convoca-la correspondente OEP e realizarse o proceso selectivo correspondente antes de que se poda dicir que hai especialistas enfermeiros en saude mental exercendo 'de dereito' como tales.
Edición: 3 de Xuño:
O decreto de creación da especialidade saiu no DOG do 30 de Maio e puiden ler no "diario enfermero" que só hai esta categoría (e polo tanto traballo recoñecido coa especialidade) en Euzkadi e Cantabria.
Os servizos prestados en desenvolvemento das actividades propias da especialidade de enfermaría de saúde mental con anterioridade á entrada en vigor do decreto serán valorados como prestados coa titulación de especialista ( será sempre que se tivese a dita especialidade no intre da prestación; ¿non? ) nos procesos de selección tanto fixo como temporal.
Ven sendo unha constante a ampliación en cantidade da prestación de servizos básicos e a tecnolixización do servizo sanitario en xeral de tal xeito que o número de centros novos, as posibilidades das TIC e a carencia de certas clases de especialistas atopa diversas solucions segundo a óptica coa que se plantexe.
A enfermería é unha disciplina autónoma con amplas capacidades técnicas e formación teórica dabondo para afronta-la atención básica de saude con garantías mais tamén pode e debe plantexarse si nun estadío mais especializado con formación mais focalizada e controlada se lle podería asignar a realización de técnicas nas que os especialistas médicos adican moito tempo para tarefas que poden ser consideradas rutineiras.
Non é que sobren enfermeiras no estado mais hai moitos profesionais moi cualificados con formación e práctica dabondo que estan a ser "malgastados" en cometidos que non aumentan a eficiencia do sistema sanitario en xeral cando se lles poderían asignar outras tarefas que liberasen recursos (horas de especialista) para que fagan o que realmente se lles preparou para facer i empreguen o seu caudal de coñecementos e capacidades dun mellor xeito para a sanidade pública.
¿E que pasa si algo vai mal? A tódolos profesionais lles pode pasar que non se poda realizar unha técnica; toda prestación pode ter un efecto adverso ou colateral e, de feito os hai e as súas consecuencias clínicas teñen que ser tratadas moitas veces en outros centros ou por outros profesionais e as súas consecuencias legais son afrontadas polo sistema de garantías de seguros e, si é o caso, polo sistema disciplinario correspondente. Non é que non pase nada mais; dende logo non pasará nada que non esté pasando XA.
A apertura dos novos centros precisos polo aumento da poboación, o incremento no nivel de demanda en xeral e o incremento na "calidade" desa demanda ó traveso da esixencia de mais especialización e mais emprego da tecnoloxía podería levar ó colapso financieiro e profesional do sistema e semella que as solucions de inxeniería financieira como o PFI non está a resultar tan boa como semellaba.
Report criticises PFI refinancements
15 May 2007
NHS Trusts are being ripped off by the private sector over debt refinancing initiatives implemented by the government to help solve the NHS debt crisis.
Private Finance Initiative (PFI) refinancements, where hospitals renegotiate existing deals to finance new builds, were supposed to generate a return of £175- £200 million for the public sector. But as of December 2006, the government had secured the right to a profit of only 93 million.
Edward Leigh MP, Chairman of the Committee of Public Accounts said: ‘Local public sector officials taking forward PFI projects such as hospitals or schools are often painfully lacking in commercial experience.
‘Staff negotiating the fine print of refinancing clauses in contracts, where the risks to the public sector can be high, must be trained so that they are not outwitted by their commercially sophisticated private sector counterparts.
Private companies can make huge profits by selling on shares in PFI projects but are under no obligation to share these profits with the government.
‘The Treasury must keep the working of the PFI equity market under close scrutiny to make sure the public interest is not being compromised,’ added Mr Leigh.
Evidentemente os trocos van ser lentos; tanto como a implantación das especialidades e os diplomas de capacitación de área. Tanto como a posta de longo da reforma universitaria; cando porfin @s enfermeir@s que rematen os seus estudos teñan unha titulación universitaria de 1º nivel e podamos acceder ó resto da formación universitaria sen "falsos escalons" ou nomenclaturas ambiguas e cando os que non tivemos esas oportunidades podamos acceder a homologa-los nosos títulos e a conquerir un verdadeiro recoñecemento polos nosos méritos e non simplemente polos anos que levemos recibindo unha nómina.
Un botón: a especialidade de saude mental leva uns 10 anos creada; pois a categoría profesional de "enfermeiro especialista en saude mental" ainda ven de ser creada agora (polo menos no SERGAS), ainda se teñen que crea-las prazas, proveelas interinamente, convoca-la correspondente OEP e realizarse o proceso selectivo correspondente antes de que se poda dicir que hai especialistas enfermeiros en saude mental exercendo 'de dereito' como tales.
Edición: 3 de Xuño:
O decreto de creación da especialidade saiu no DOG do 30 de Maio e puiden ler no "diario enfermero" que só hai esta categoría (e polo tanto traballo recoñecido coa especialidade) en Euzkadi e Cantabria.
Os servizos prestados en desenvolvemento das actividades propias da especialidade de enfermaría de saúde mental con anterioridade á entrada en vigor do decreto serán valorados como prestados coa titulación de especialista ( será sempre que se tivese a dita especialidade no intre da prestación; ¿non? ) nos procesos de selección tanto fixo como temporal.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)