Perxuizo para a sanidade pública

Quen me coñeza de vello hase de dar conta que veño deixando de lado o "asunto Leganés".

I é que coido que o único que vai sair disto é o que titulo neste post: Perxuizo para a sanidade pública... Mais, hai alguns 'flecos' do tema que non podo deixar de lado por mais tempo:

¿Podo facer eu unha denúncia anónima contra un Conselleiro de Sanidade por adxudicación de millons de € á sanidade privada sen criterios nen protocolos?, ¿investigaríase tal denúncia?.

¿Porqué dempois de tres investigacions 'profundas' nas que non se atopan mais ca defectos administrativos alguns seguen a cargar co tema de que o que se fixo foi "Anticipar el desenlace para ahorrar recursos al sistema"

¿A quen lle preocupa realmente o "ben morrer" das persoas?.

A mediciña paliativa leva tempo escondida en España, sego gardando e ollando de cando en vez o libro de protocolos do libro "Control de sintomas en el enfermo con cancer terminal" do hospital 'el Sabinal' (Las Palmas de Gran Canaria) editado en 1992 (D.L. M-8264-1992) e as fotocopias do libro de recomendacions da SECPAL publicado polo Ministerio de sanidade en 1993 (ISBN 84-7670-351-1) e, sen coñecer en concerto os protocolos aplicados nas Urxencias do hospital de Leganes, si me atrevo a dicir que non andarán moi lonxe dos que nesas plublicacions aparecen. Ignoro si o señor Juan Carlos Escudier ou o señor M. Lamela coñecen por exemplo a definición de 'enfermo terminal' e a enumeración de 'Dereitos do enfermo terminal' que veñen ahi indicados o que si sei é que estas actuacions van conquerir que moitas persoas sufran agonias horrendas e que os profesionais da sanidade nos atopemos confusos no momento de afrontarmos estas situacions.

Agora é necesario:

Restablecer a confianza dos cidadans no bó criterio dos profesionais á hora de atender estes casos.

Reforzar o marco legal, regulamentario e protocolario da atención paliativa.

Espero que, a longo prazo, este incidente sirva para proporcionar mellores coidados paliativos mellorando a faceta da atención domiciliaria a estes doentes por exemplo. Porque as persoas pasamos e os feitos permanecen.